تهران و پلاسکوهای بی‌شمار

اعتمادآنلاین| منیژه موذن- صبح روز پنجشنبه 30 دی ماه سال 1395 ساختمان پلاسکو در چهارراه استانبول تهران دچار آتش سوزی شد. خبرش خیلی زود در شهر پیچید و خیلی‌ها خودشان را به آنجا رساندند تا ببینند چه خبر است. ساختمانی قدیمی که کارگران زیادی در آنجا مشغول به کار بودند و حریق هر لحظه جانشان را تهدید می‌کرد. آتش‌نشانی هم به موقع خودش را به آنجا رسانده بود اما زور آتش بیشتر بود.

بماند که حضور مردمِ تماشاگر در اطراف ساختمان دردسرهایی برای امدادرسانی ایجاد کرد اما در نهایت پلاسکو فرو ریخت و هزاران غم و اندوه را بر سر مردم شهر هوار کرد چرا که عده‌ای زیرآوار ماندند؛ بیشترشان آتش‌نشان بودند که آمده بودند جان مردم را نجات دهند اما جسم خودشان همان‌جا زیر آتش و فلز و بی‌تدبیری عده‌ای جا ماند و جانشان پرکشید و رفت.

به گزارش اعتمادآنلاین بعدها گفته شد آتش‌نشانی تجهیزات لازم را برای اطفای حریق نداشته، بعضی‌ها هم گفتند مردم و تماشاگران باعث کندی امدادرسانی شدند، هر کس تقصیر را به گردن دیگری می‌انداخت اما نه جان‌های از دست رفته دیگر به دنیا برگشتند نه آوار غم پلاسکو از دوش شهر برداشته شد.

بعدها فراموش شد که پیش از همه این‌ها، یک مقصر اصلی خودش را پنهان کرده بود: فرسودگی و ناایمن بودن پلاسکو؛ که البته نظارت و ایمن‌سازی می‌توانست خیلی پیش‌تر، از وقوع یک فاجعه جلوگیری کند.

حالا پلاسکو فرو ریخته است. اما برخی آمارها از وجود 21 هزار ساختمان پر خطر در تهران حکایت می‌کند که در این بین 243 ساختمان وضع مناسبی ندارند.

این را بگذارید کنار ساختمان‌های ناایمن دیگری که در سراسر کشور همچنان بی‌هیچ نظارت و ایمن‌سازی، به جعبه‌های پنهان مرگ شبیه هستند.

حتی اگر بتوان با انجام بعضی اقدامات پیشگیرانه وقوع آتش را مانع شد، اما زلزله، دست‌کم در شهری مثل تهران هر روز در کمین است؛ آیا رسانه‌ها دوباره باید در انتظار وقوع یک فاجعه دیگر باشند تا خبرهای آن را پوشش دهند؟

و در نهایت آیا مسئولان آنچنان که از عنوانشان برمی‌آید، مسئولیتی در قبال زندگی شهروندان احساس نمی‌کنند؟

پلاسکو یک تراژدی بود که تکرار آن کمدی نخواهد بود؛ بلکه تراژدی دیگر است که قربانیان مضاعف آن آوار می‌شوند بر سر شهر و تمام زندگی ما. مایی که می‌توانیم یکی از قربانیان بالقوه آن باشیم.