دیپلماسی مبتنی به تفاخر شخصی آقای ترامپ بد از آب درآمد/ رهبر کره شمالی قوی‌تر شده است/ خطر یک نشست دیگر اکنون برای هر دو طرف بسیار بیشتر است

اعتمادآنلاین | مینا جزایری- روزنامه گاردین در گزارشی به بررسی و تحلیل نشست هانوی و ملاقات ترامپ و کیم جونگ اون پرداخته است. به گزارش اعتمادآنلاین در این تحلیل چنین آمده است:

تنها یک سال پیش خیلی‌ها می‌ترسیدند که مذاکرات دونالد ترامپ با کیم جونگ اون به صورت ناگهانی و با سر و صدا خاتمه یابد. سپس نشست سنگاپور از راه رسید. آقای ترامپ افتخار می‌کرد که آنها «شیفته یکدیگر شده‌اند» و کره شمالی دیگر تهدیدی هسته‌ای نیست. این رفاقت پایدار به نظر نمی‌رسید. اکنون دنباله این رفاقت در هانوی با شِکوه دو طرف از یکدیگر به پایان رسیده است، بدون اینکه به امضای حداقل یک قرارداد محدود منجر شود.

کره شمالی به رهایی از تحریم‌ها نیاز دارد و می‌خواهد توسعه اقتصادی را دنبال کند؛ آقای ترامپ می‌خواهد به یک پیروزی دیپلماتیک دست یابد و نام خود را به این پیروزی مزین کند. اما این رانه‌های قدرتمند برای پل زدن میان این دو سو کافی نیستند. همانطور که مقامات رسمی اطلاعاتی ایالات متحده عنوان کرده‌اند، در حالی که کره شمالی از توقف توان هسته‌ای شبه جزیره صحبت می‌کند، اما هیچ قصدی برای خلع سلاح شدن به صورت یک‌طرفه ندارد. حرکاتی نظیر توقف آزمایش‌های هسته‌ای هم در واقعیت و هم به خاطر بازسازی روابط ارزشمند هستند، و غیرفعال کردن نیروگاه هسته‌ای یانگ بیون حتی از این هم ارزشمندتر است؛ اما سوال این است که آنها چقدر ارزش دارند. بسیاری از این می‌ترسند که آقای ترامپ بهای گزافی در برابر این دستاوردها بپردازد، همانطور که در سنگاپور این اتفاق افتاد.

چند ساعت پیش از گفت‌وگوها در هانوی، ترامپ «موفقیتی شگفت‌انگیز» در مذاکرات بلندمدتشان را پیش‌بینی کرده بود. با شهادت ملالتبار مایکل کوهن وکیل پیشین ترامپ در خانه، میل آقای ترامپ برای کسب یک موفقیت شخصی بسیار بیشتر شده بود. هنگامی که تمامی پیش‌بینی‌های ترامپ نادرست از آب درآمد، گفت که ایالات متحده به این دلیل که آقای کیم خواهان لغو تمامی تحریم‌ها بوده از این مذاکرات کنار کشیده است- گامی بسیار بزرگ که از وسع او خارج است.

کره شمالی اصرار دارد که این کشور تنها خواهان رفع پاره‌ای (هرچند مهم) از تحریم‌ها است. این کشور همچنین پیش از گفت‌وگوها روشن ساخت که می‌خواهد پیش از غیرفعال کردن نیروگاه یانگ بیون شاهد لغو شدن تحریم‌ها باشد. گزارش شد کنار گذاشته شدن استیو بیگان، نماینده ویژه آمریکا، نمی‌تواند تأثیری گذاشته باشد- در واقع این رویداد خود به همان اندازه که علت بر هم خوردن این مذاکرات است معلول آن نیز هست. بسیاری ظنین هستند که جان بولتون در به هم خوردن این گفت‌وگوها نقشی کلیدی داشته است.

مسئله این است که این دو کشور از این به بعد چه مسیری را طی خواهند کرد. در کنفرانس مطبوعاتی پس از نشست، ترامپ با مباهات از پیشرفت در مذاکرات سخن گفته و آن را «بسیار دوستانه» توصیف کرد، و حتی آقای کیم را در قبال رفتار صورت گرفته با اتو وارمبیر، دانشجوی آمریکایی که بعد 17 ماه اسارت در کره شمالی جان خود را از دست داده بود، تبرئه کرد. کره شمالی لحن تندتری را اتخاذ کرده و آقای کیم گفته بود که «این احساس را دارد که شیوه محاسبه آمریکایی‌ها برایش قابل درک نیست» و این احتمال وجود دارد که «انگیزه‌اش را برای گفت‌وگوهای بیشتر از دست بدهد.»

خطر یک نشست دیگر اکنون برای هر دو طرف بسیار بیشتر است، و از جذابیت آن کاسته شده است. آقای کیم هم در داخل و هم در خارج از کشور برای انجام ملاقات‌های دوطرفه در سطح ریاست‌جمهوری تشویق شده است. قطار او به سمت خانه از چین می‌گذرد، و حالا به نظر بسیار محتمل‌تر است که آقای کیم در پکن نیز توقفی داشته باشد. آغوش گرم آقای ترامپ، چین را وادار کرده است که علیرغم بی‌میلی‌‌اش نسبت به آقای کیم به کره شمالی بیشتر نزدیک شود.

کره جنوبی نیز از سرگیری گفت‌وگوها را بعد از اینکه واشنگتن و پیونگ‌یانگ به بررسی مشکلاتشان پرداخته‌اند پیش روی خود قرار داد. اما انجام چنین کاری این بار برای کره جنوبی دشوارتر خواهد بود، و تا زمانی که این روابط ارتقا یابند، این کشور نمی‌تواند ابتکارات اقتصادی بین دو کره را که مد نظرش است جلوتر ببرد.

ممکن است که گفت‌وگوها به تدریج متوقف شوند و آمریکا به «صبر استراتژیک» اوباما بازگردد. این ایده در دور اول اجرایی شدن آن بسیار ناکارآمد بود، و برنامه تسلیحاتی پیونگ‌یانگ اکنون خیلی بیشتر پیش‌رفته است. اما واکنش خصمانه‌ کره‌ شمالی نشان داد که پیامدهای بسیار بدتر ممکن است. بله، این درست که جهان اکنون نسبت به زمانی که آقای ترامپ و آقای کیم به یکدیگر حمله‌ لفظی می‌کردند امن‌تر شده است، اما دیپلماسی مبتنی به تفاخر شخصی آقای ترامپ رهبر کره جنوبی را قوی‌تر کرده است. در نتیجه می‌توان گفت که در پیش گرفتن رویکردی فروتنانه‌تر، دقیق‌تر و عملگرایانه‌تر که هدف از آن متوقف کردن برنامه‌ی تسلیحاتی کره باشد و نه از میان بردن کامل آن، بسیار عاقلانه‌تر خواهد بود.