وقتی هیچکاک لاغر می‌شود

اعتمادآنلاین| علی پاکزاد- بالاخره آقای راک‌استار که تنها کارش نوازندگی و خوانندگی نیست و فقط تیپش شبیه ستاره‌های راک است، با قصه نخ‌نمای زامبی‌ها در آخرالزمانی‌ترین حد خود، که کشدار و آرام است، تجدید پیمان کرد.

جیم جارموشی را که آهسته می‌رود، با بیل مری که خدای بی‌احساسی است، ترکیب کنید، آن‌وقت سلنا گومز با تمام شور جوانی‌اش هم نمی‌تواند یک تکان به فیلم بدهد. اکنون بناست شما رویا ببینید.

مرده‌ها نمی‌میرند، که فیلم وحشت- فانتزی- کمدی با درجه R است و یک ساعت و چهل و سه دقیقه به طول انجامید، از آن فیلم‌هایی است که در ژانر زامبی قرار می‌گیرند. تیلدا سوئینتن، بیل مری، آدام درایور، استیو بوشمی و... از جمله بازیگران این فیلم هستند. تام ویتس و سلنا گومز هم در این فیلم حضور دارند و کاش فرش قرمز جشنواره را می‌دیدید، در آنجا می‌فهمیدید که واقعاً مرده‌ها نمی‌میرند!

جارموش می‌گوید: من همیشه به جای اینکه با فیلمنامه شروع کنم با شخصیت‌ها شروع می‌کنم. خیلی از منتقدان می‌گویند این مساله از نبود طرح در فیلم‌هایم آشکار است. اگرچه فکر می‌کنم فیلم‌هایم طرح دارند، اما اهمیت طرح‌ برای من مقدم نیست بلکه این کاراکترها هستند که مقدم‌اند (شاید برای همین هم گلشیفته وقتی از تجربه همکاری با او می‌گوید اشاره می‌کند که در فیلم ماقبل آخر آقای کارگردان، نقش خودش را بازی می‌کرده).

به همین دلیل هم هست که احساس می‌کنی شخصیت‌ها تعمداً در فیلم آخر جارموش رها شده‌اند. شاید ارجاعات جارموش به سینمای وحشت و ادای دینش شروعی باشد بر اینکه بازیگران هوشمندی‌شان را بازیابند، اما گویی قبل از اجرا دچار رخوتی شده‌اند که در زیر نورافکن‌های فیلمبرداری هم مستی آن از سرشان نمی‌پرد. با این همه انگار ضرباهنگ‌های «گوست داگ» تکرار می‌شود و جارموش از «پیترسون» (با بازی گلشیفته فراهانی) فاصله می‌گیرد و بیننده با هیچکاکی لاغر مواجه می‌شود؛ هیچکاکی که کچل نیست، اما از 15 سالگی موهایش سفید شده‌اند و برای همین پا به دنیای آدم بزرگ‌ها گذاشته است.

اگر بیننده منتظر است در این فیلم چیز جدیدی ببیند، باید به او بگویم که خبری از اجابت این خواسته نیست، اما اگر انتظار دیدن تصاویری بدیع و زیبا و قاب‌هایی استثنایی دارد، باید به او بگویم به دنیای ریتمیک زامبی‌های جارموش خوش آمدی! البته باید بگویم این یکی فیلم را زودتر به سربازی می‌فرستد.

ارجاع‌تان می‌دهم به این گفته جارموش: واقع امر این است که من خیلی خودم را نقد و بررسی نمی‌کنم. واقعاً نمی‌خواهم بدانم یک فیلم جیم جارموش چگونه فیلمی است. فقط سعی می‌کنم چیزی را بیاموزم و بعد سراغ فیلم بعدی بروم. من می‌دانم که مثلاً رابرت آلتمن دوست دارد بارها فیلم‌های قدیمی‌اش را تماشا کند و آنها را برای مردم نمایش دهد؛ اما من در زندگی‌ام از اینکه به عقب برگردم احساس راحتی نمی‌کنم، هرچند دوست دارم مثل او باشم، چون آلتمن فیلم‌هایش را واقعاً دوست دارد و به آنها افتخار می‌کند. فیلم‌هایش مثل بچه‌هایش هستند. فیلم‌های من هم مثل فرزندانم هستند، اما آنها را به سربازی می‌فرستم.