فوتبال زنان؛ تصویری بزرگ‌تر از یک مشت

اعتمادآنلاین| منیژه موذن- در شرایط عادی تیتر خبرگزاری‌ها و روزنامه‌های ورزشی در قبضه فوتبال مردان است، کوچک‌ترین حرکت یا سخن بازیکنان تیم‌ها قدرت خبرسازی دارد. بعد از فوتبال مردان نوبت به سایر رشته‌ها می‌رسد و در آخر نوبت زنان است. قهرمانی‌ها و مدال‌ها و کسب سهمیه با تلاش بسیار روزنامه‌نگاران و فعالان این حوزه حالا بعضاً تیتر یک می‌شود، اما همچنان کسی تصویری واضح از حال و گذشته و مسیر حرفه‌ای زنی که قهرمان شده ندارد.

این روند عادی و معمول توجه به ورزش زنان در رسانه‌ها اما در جایی عجیب و دور از انتظار ناگهان شکسته می‌شود. زنان موفق در سایه حواشی ورزش مردان حضوری متزلزل دارند، اما زنانی که در زمین فوتبال یکدیگر را کتک می‌زنند و ناسزا می‌گویند شایسته زوم دوربین‌ها هستند. تنها نقطه‌ای که توجه رسانه‌ها به آن از موارد مشابه در ورزش مردان پیشی می‌گیرد، خشونت زنان است.

در بازی تیم‌های شهرداری سیرجان و ذوب‌آهن اصفهان، پس از تعویض یکی از بازیکنان، درگیری شدیدی پیش آمد. آغاز درگیری با اعتراض به وقت‌کشی تیم شهرداری بود و با ورود بقیه بازیکنان و کادر فنی تیم‌ها به درگیری مشاجره دو بازیکن به خشونت کشیده شد.

دو طرف درگیری اظهارات ضدونقیضی داشتند و هیچ‌کدام مسئولیت آغاز آن را قبول نکردند، اما آنچه که در تصاویر و عکس‌ها مشخص است این است که درگیری خشونت‌باری بین بازیکنان دو تیم پیش آمد و در نتیجه یکی از بازیکنان ذوب‌آهن به بیمارستان منتقل شد.

بعد از این درگیری اظهارات زیادی از کارشناسان، مسئولان و بازیکنان منتشر شد که یکصدا خشونت را محکوم می‌کردند، اما بیش از آن درهم‌صدایی عجیب از خشونت زنان متعجب بودند!

در بازی دیگر از هفته شانزدهم لیگ فوتبال زنان، تیم ملوان بندرانزلی در میان مشکلات متعدد مالی و در حالی که پنج بازیکن خود را در نیم‌فصل از دست داده بود، تلاش می‌کرد تا فوتبالی زیبا به نمایش بگذارد.

ملوان، تیمی با سابقه و ریشه محکم و هوادارانی پرشور، همواره رونق و هیجان لیگ برتر فوتبال زنان بوده است. تیمی که به دلیل بی‌توجهی مسئولان تا آستانه منحل شدن پیش رفت؛ ماه‌ها بازی نمی‌کرد، اما بازیکنان همچنان به تمرین ادامه می‌دادند.

تلاش و پشتکار بازیکنان و سرمربی تیم ملوان همواره زبانزد بوده است. بازیکنانی همچون سارا قمی با وجود وضعیت مالی وخیم در کنار تیم مانده‌اند تا ملوان همچنان به پیش برود؛ «وضعیت مالی خیلی سخت است، کار به جایی رسیده بود که به خاطر از دست دادن پنج بازیکن تیم به حد نصاب نمی‌رسید و در یک بازی مریم ایراندوست وارد زمین شد تا تیم بتواند بازی را انجام دهد.»

سارا قمی با اشاره به وضعیت این روزهای باشگاه ملوان می‌گوید: «حالا اوضاع کمی بهتر شده است. شورای شهر انزلی از ما حمایت کرد و مردم در پاسخ به درخواست‌مان برای جمع‌آوری پول کمک کردند، اما این کمک‌ها کافی نیست. تیم نیاز به اسپانسری ثابت و قوی دارد.»

سارا در پاسخ به چشم‌انداز آینده تیم ملوان می‌گوید: «اگر برای فصل بعد اسپانسر نداشته باشیم، اوضاع بدتر هم می‌شود. هزینه‌ها هر روز بالاتر می‌رود و اگر تیم به حال خود رها شود، روزهای خوبی در انتظارمان نیست. ملوان به حمایت احتیاج دارد.»

همان‌طور که سارا قمی می‌گوید، تیم فوتبال زنان ملوان برای بقا نیاز به کمک مالی دارد و مریم ایراندوست سرمربی این تیم بارها درخواست حمایت کرده‌ است. مشکلات مالی تیم پرآوازه ملوان اما توجه رسانه‌ها را آن‌طور که باید به خود جلب نمی‌کند.

فوتبال زنان جذاب و هیجان‌انگیز است و هرهفته هزاران اتفاق در بازی‌ها رخ می‌دهد که مناسب پوشش رسانه‌هاست، اما معمولاً مهجور از توجه باقی می‌ماند و ناگهان در بازی‌ای که چندان زیبا نیست و نکات فنی قابل توجهی ندارد یک درگیری فوتبال زنان را به صدر اخبار می‌آورد. خشونت همیشه و همه‌ جا مذموم است خصوصاً در بین ورزشکاران که الگوی بسیاری از جوانان هستند، اما نگاه به خشونت زنان تنها در جهت مذمت آن نیست بلکه مفهمومی ورای نفی خشونت در ورزش دارد: توجه و تعجبی همگانی ناشی از پی بردن به واقعیتی بدیهی؛ زنان نیز چون دیگر انسان‌ها زمانی که هیجان و احساس منطق را پس می‌زند ممکن است دست به خشونت بزنند!

ورزش زنان بیش از همیشه به نگاهی دور از جنسیت‌زدگی نیاز دارد تا شاید بتواند در گذر زمان این باور را تثبیت کند که تفاوتی بین استعدادها، عواطف و حتی ناهنجاری‌های زنان و مردان نیست.

روزی نه‌چندان دور برای پوشش صحنه‌های تلخ فوتبال و پرداختن به دلایل ورود خشونت به ورزش، دیگر شاهد چنین نگاه جنسیت‌زده‌ای نخواهیم بود. «اکنون بهتر است نگاهی به تصاویری که تاکنون ندیده‌ایم بیندازیم: کتک‌کاری در لیگ برتر فوتبال زنان ایران.»