سینه زاگرس از آتش به خِس‌خِس افتاد/ با همین فرمان پیش برویم، نسل آینده ایران نمی‌داند جنگل چیست

اعتمادآنلاین| ‌ نیلوفر حامدی- ارسباران فقط داغی قدیمی را تازه کرد. و اِلا کدام پیگیرِ اخبار محیط‌زیستی از بلای آتش به جان جنگل‌های ایران بی‌خبر است؟ چه کسی است که اندک عرقی به این سرزمین و سرمایه‌‌های زیست‌محیطی‌اش داشته باشد و نداند، هر بار در فصل گرما چه به روز جنگل‌های ایران می‌آید؟

زاگرس و جنگل‌هایش امسال هم همچون سال‌های گذشته داغ آتش را به جان خریدند. تنها در پنج ماه گذشته، 40 حادثه آتش‌سوزی در جنگل‌های زاگرس رخ داد. آتش‌سوزی‌هایی که زبانه‌اش حیات از پلنگ‌های ایرانی، شوکاها و گوزن‌های سفید گرفت، آن هم در شرایطی که این جنگل‌ها، از معدود زیستگاه‌های طبیعی به‌جامانده برای این حیوانات است. به گفته فعالان محیط‌زیست مناطق مرزی کشور، این آتش‌سوزی‌ها در سال‌های اخیر، بیش از هشت سال جنگ تحمیلی با عراق به کشور خسارت وارد کرده است.

همین هفته گذشته، وقتی جنگل‌های ارسباران در آتش چهارروزه می‌سوخت، اظهارنظر معاون محیط‌زیست طبیعی سازمان محیط‌زیست گوش‌ها را هوشیار کرد؛ وقتی گفت احتمال عامدانه‌ بودن آتش‌سوزی‌ها وجود دارد. بخش دردناک اما اینکه، این جمله هم برای آنها که سال‌هاست با درد محیط‌زیست هم‌دردند تازه نیست.

زمین‌خواری و ناآگاهی سال‌هاست عامدانه آتش به جنگل‌ها و مراتع کشور می‌کشد. چه از سوی آنهایی که به دنبال سود شخصی و پر کردن جیب‌شان با خاک جنگل هستند و چه از طرف برخی مردم بومی که برای وسیع‌ کردن زمین کشاورزی‌شان آتش به پا می‌کنند و نمی‌دانند دود این آتش دست‌آخر اگر به چشم خودشان نرود، به چشم فرزندان‌شان خواهد رفت.

مختار خندانی فعال محیط‌زیست استان کرمانشاه است. او که در انجمن ژیوای به طور مشخص در زمینه اطفای حریق فعالیت می‌کند معتقد است نبود امکانات باعث دشوار شدن عملیات اطفای ‌حریق می‌شود.

13 مرداد، 26 ساعت آتش‌سوزی در ارتفاعات زاگرس حدود 600 هکتار از جنگل‌ها و مراتع این منطقه را سوزاند. اگرچه سازمان جنگل‌ها میزان سوختگی را 15 هکتار اعلام کرد، اما در نهایت رسانه‌ها چندان به این مساله نپرداختند.

انگار که سوزِ آتش، عادت ریه‌های زمین شده باشد و مسئولان هم به آن خو گرفته‌اند. که اگر جز این بود، بعد از این همه فریاد فعالین محیط‌زیست برای خرید دستگاه‌ هوشمند خاموش‌ کردن آتش در جنگل‌ها، دست‌کم می‌شد در کل کشور یکی از این دستگاه‌ها پیدا کرد.

با همین فرمان پیش برویم، هیچ بعید نیست نسل آینده ایران و فرزندان فردای این کشور اصلاً نداند جنگل چگونه جایی است. روزی که دیگر برای افسوس خوردن قطعاً خیلی دیر خواهد بود.