مجالس اول و سوم به حدی آزادی بیان داشت که به شب‌نامه نیازی نبود/ دوره‌‌های اول مجلس نه گروهی حاکم بود نه نمایندگان می‌ترسیدند/ نیازی نبود به جای روزنامه، شب‌نامه بنویسند/ نامه تخریبی بدون هویت می‌نویسند که برای آن هزینه ندهند/ شب‌نامه‌نویسان همان‌هایی هست

اعتمادآنلاین| شب‌نامه‌ای که مجتبی ذوالنوری، نماینده نزدیک به جبهه پایداری و رئیس کمیسیون امنیت ملی مجلس، علیه رئیس‌جمهوری در صحن علنی منتشر کرد با حاشیه‌‌های گسترده‌ای در فضای سیاسی کشور همراه شد. پیش از این هم یک بار دیگر نمایندگان تندرو مجلس نهم حدود یک سال بعد از پیروزی حسن روحانی در انتخابات سال 92 و در جریان استیضاح رضا فرجی‌دانا، وزیر علوم وقت، علیه او شب‌نامه پخش کردند. اگرچه توزیع کاغذ در صحن علنی مجلس با امضای اعضای هیات‌رئیسه مانعی ندارد و ذوالنوری هم مجوز پخش داشته، اما سیاسیون این حرکت را تقبیح می‌کنند و معتقدند خلاف اخلاق سیاسی است. ضمن اینکه پس از مجلس تندرو نهم که اوج استفاده از این رو‌‌ش‌ها در میان ادوار مجلس بود، در مجلس دهم تا به حال از این روش استفاده نشده بود و همین موضوع هم تعجب عده بسیاری را برانگیخته است.

اعتمادآنلاین در گفت‌وگوی کوتاهی با سیدحسین موسوی تبریزی، نماینده ادوار اول و سوم مجلس شورای اسلامی، درباره سابقه شب‌نامه‌پراکنی در آن دوران سوال پرسیده است که مشروح آن را در ادامه می‌خوانید:

*اخیراً علیه رئیس‌جمهوری در مجلس شب‌نامه‌ای پخش شده است. این مدل شب‌نامه‌نویسی که در مجالس اخیر پخش می‌شود در دوره‌های اول و سوم که شما در مجلس حضور داشتید هم مسبوق به سابقه بود؟

آن زمان نمایندگانی که در مجلس شورای اسلامی حضور داشتند نیازی به شب‌نامه‌نویسی نداشتند. همه به راحتی و با صراحت اگر حرف یا نقدی داشتند، مطرح می‌کردند. گروهی حاکم نبود که از آن بترسند و افراد هم شجاعت داشتند و نیازی نبود به جای روزنامه، شب‌نامه بنویسند.

حتی در دوره اول و همان سال اولی که انتخابات هیات‌رئیسه ابتدا موقت و پس از آن دائم برگزار شد، می‌بینید که افراد مختلفی پیشنهاد دادند و پیشنهاد شدند، حالا یا رأی آوردند یا نه. در رابطه با قوانین و مسائل علنی و راحت صحبت می‌‌شد. کافی است همان جلسه‌های مربوط به مذاکره با آمریکا درباره گروگان‌ها را بخوانید. ببینید چقدر آشکار همه صحبت می‌کنند و هیچ‌کس به آن نفر دیگر کاری ندارد، در حالی که موافقان و مخالفان 2 طرف خیلی جدی بودند.

البته من نتوانستم مجلس اول را کامل ادامه دهم و حدود یک سال و نیم در مجلس حضور داشتم، بعد از شهادت مرحوم آیت‌الله قدوسی به امر امام رفتم و دادستان کل انقلاب شدم. اما همان یک سال و نیم برایم لذت بسیار بیشتری حتی از آن چهار سالی داشت که در مجلس سوم حضور داشتم.

*در مجلس سوم هم چنین روش‌هایی وجود نداشت؟

نه چنین حرکاتی صورت نمی‌گرفت و حتی می‌خواهم بگویم که دوره اول از دوره سوم هم بهتر بود، در عین حال دوره سوم هم با الان اصلاً قابل قیاس نبود. نمایندگان آزادی مناسبی داشتند. اگر سخنرانی‌های مرا در همین دوره سوم در مجلس بخوانید، بدون لکنت زبان و ترس حرف‌های خود را مطرح و درباره قوانین و غیر از آن نقد می‌کردیم.

*به نظر شما چرا گروهی که اتفاقاً در مجلس تریبون دارند و می‌توانند نطق کنند یا تذکر دهند، علیه چهره‌های سیاسی و مقامات کشور در قالب شب‌نامه مطالب تخریبی منتشر می‌کنند؟

این گروه منافع خاص خود را دارند. نمی‌توانند حرف خود را علنی بگویند. از عکس‌العملی که نسبت به حرف‌هایشان نشان داده می‌شود نگرانی دارند. بنابراین بدون امضا و هویت علیه افراد چیزی می‌نویسند که قطعاً اگر از 100 کلمه 2 کلمه آن هم اشتباه باشد، خلاف شرع مسلم و قابل تعقیب است. این کارها را نباید انجام دهند اما خب می‌کنند، متاسفانه کشور ما بازار رواج این‌طور کارها شده است.

*پس با وجود تفاوت‌ها و نظرهای مختلف، شب‌نامه‌ و حرکات هیجانی در کار نبود؟

نه نیازی به شب‌نامه و این کارها نبود. همه با هم صادق بودند، حرف خود را مطرح می‌کردند. در عین حال بودند افرادی که این گروه، آن گروه و این یکی یا آن یکی را قبول نداشتند.

*به نظر شما چرا مجلس شورای اسلامی به سمتی رفته که چنین اتفاقاتی درون آن رخ می‌دهد. با وجود تریبونی که در اختیار آنها قرار دارد باز هم می‌بینیم که در مجلس نامه‌های تخریبی می‌نویسند و گاه تندروی‌های دیگری هم رخ می‌دهد؟

این افراد معمولاً می‌خواهند مسئولیت عمل خود را نپذیرند. قصدشان این است که اگر مسائلی در رابطه با شب‌نامه و آن نامه تخریبی که نوشتند پیش آمد، مسئولیت آن را نپذیرند. نمی‌خواهند دنباله و عواقب حرفی را که می‌زنند بپذیرند.

نمونه این کار را در حوزه علمیه قم هم دیدیم. وقتی در مدرسه فیضیه حوزه علمیه قم جلسه گرفتند و شعار «استخر فرح» را دادند، هیچ کس حاضر نشد بر عهده بگیرد که ما این افراد را دعوت کردیم و این شعارها را دادیم. مگر می‌شود هر کسی بتواند به فیضیه بیاید و شعار بدهد، اصلاً جرات نمی‌کنند. یک تشکیلاتی این کار را انجام داده بود. بنابراین اینها نمی‌خواهند هزینه بپردازند و این راه‌ها را برای تخریب و تحت تاثیر قرار دادن افکار مردم انتخاب می‌کنند.

کسانی که این کارها را انجام می‌دهند، ولو قصد ضربه زدن به نظام را هم نداشته باشند، قطعاً به نظام ضربه می‌زنند؛ این کارها جز ضربه زدن به نظام نتیجه دیگری ندارد.