مائوئیسم چیست؟

اعتمادآنلاین| مائوئیسم به اندیشه‌ها و نظریات سیاسی مائو تسه‌تونگ، بنیان‌گذار و رهبر سیاسی پیشین چین، اطلاق می‌شود.

مائو در سال 1949 موفق به شکست چیانگ کای‌شک، رئیس‌جمهور وقت چین، شد و رهبری سیاسی چین به دست حزب کمونیست چین افتاد.

مائوئیسم کوششی است تا اندیشه‌های مارکسیستی-لنینیستی به سنت‌های چینی پیوند زده شود.

به عقیده مائو، وظیفه اصلی انقلاب چین آن بود که جنگ رهایی‌بخش ملی را علیه استیلاگران ژاپنی و امپریالیست‌های خارجی رهبری کند و این جنگ را به انقلابی دموکراتیک علیه بزرگان و مالکان فئودال گره بزند.

مائو قدرت را ناشی از لوله تفنگ می‌دانست و مناطق روستایی را پایگاه و روستاییان را پایه انقلاب به شمار می‌آورد.

نخستین نظریه مهم مائو درباره «تضادها در سوسیالیسم» است.

مائو در سال 1956 اعلام کرد: برخلاف ایدئولوژی شوروی که از «وحدت اخلاقی و سیاسی» در سوسیالیسم سخن می‌گوید، تضاد قانون عموم تحول است. تضادهای موجود در سوسیالیسم باید از راه بحث‌ها و سخنرانی‌های عمومی فیصله یابد.

مائو شعار «بگذار صد گل بشکفد» را روش درستی برای حل تضادها می‌دانست و معتقد بود دارندگان عقاید نادرست باید به یاری برهان مجاب شوند.

مائوئیسم به استقلال احزاب و عدم وابستگی آنها معتقد است. از منظر این مکتب هیچ حزبی هر قدر هم که نیرومند باشد حق ندارد بر دیگر احزاب کمونیست فرمان براند.

مائوئیسم به همکاری نزدیک «اردوگاه سوسیالیستی»، آنچنان‌ که مورد تمنای کرملین است، اعتقادی ندارد و خواستار برابری حقوق در مناسبات میان همه کشورهای سوسیالیستی است.

سایر عقاید مائو عبارت است از:

- نظریه جنگ چریکی در کشورهای تحت استثمار با حمایت توده‌های دهقانی

- مائو دیکتاتوری پرولتاریا را دیکتاتوری دموکراتیک خلق می‌نامد که با رهبری طبقه کارگر و حمایت از اتحاد میان کارگران و دهقانان پیش می‌رود.

- مردود شمردن نظریه روس‌ها مبنی بر «همزیستی مسالمت‌آمیز» و انقلاب دائمی در سراسر جهان علیه پایگاه‌های کاپیتالیسم.