خطر انفجار 1298 اتوبوس فرسوده در تهران/ آلودگی هوا چه زمانی اولویت مدیران بود؟

اعتمادآنلاین| ‌ نیلوفر حامدی - یک روز باد می‌وزد، روز دیگری باران می‌بارد. تنها چاره درد گلوهای گرفته تهران چند سالی است که جز در دست‌های آسمان پیدا نمی‌شود. که اگر این 2 نباشند، خدا می‌داند چه بر سر این چاله بزرگ میان رشته‌‌کوه‌های البرز و مردمانش می‌آید. کار آن‌قدر به جاهای باریک کشیده که دیگر جابه‌جایی طرح‌های ترافیک و تعطیلی مدارس و دانشگاه‌ها هم افاقه نمی‌کند.

همه ترس این دارند که مبادا روزی برسد که شایعه تخلیه تهران رنگ واقعیت بگیرد و آنها که می‌توانند، کوله‌بار خود را ببندند و جان‌شان را نجات دهند و آنها که زورشان به ترک شهر نمی‌رسد، آن‌قدر بمانند و ازن و دی‌اکسید کربن تنفس کنند تا برسد روزی که نباید.

در این سال‌ها اما هیچ‌وقت مبارزه با آلودگی هوا جزو اولویت‌های مسئولان نبوده است. هر چقدر هم بگویند، حقیقت کارنامه تمامی مدیران چیز دیگری را نشان می‌دهد و توانی برای باور به حرف‌هایشان باقی نگذاشته است. که اگر مقابله با این بحران در اولویت‌ بود، تهران امروز به اینجا نمی‌رسید. چه روزهایی که فعالان محیط‌زیست هشدار دادند این شهر در مرز بحران است. شاخص آلودگی هر سال پیش رفت و تنها باد و باران بود که گاهی اوضاع را بهتر می‌کرد. چقدر فریاد زدند که این حجم از خودرو، با این میزان آلودگی‌ای که تولید می‌کنند، ماحصلی جز گستردن پهنه دود بر فراز تهران ندارد. چقدر گفتند این ساخت‌و‌سازهای بلند و مرتفع و غیراستاندارد فضا را برای تردد بادها کند می‌کند. چقدر گفتند نمی‌توان مردم را به استفاده از حمل‌و‌نقل عمومی تشویق کرد، بدون اینکه ناوگان آن تقویت شود.

همین هفته گذشته محسن هاشمی، رئیس شورای شهر تهران، اعلام کرد دولت در 6 سال اخیر حتی یک اتوبوس به ناوگان حمل‌ونقل عمومی تهران اضافه نکرده است. آن هم در شرایطی که اتوبوس‌های فعلی هم فاقد استاندارد هستند.

در حال حاضر، از 2458 اتوبوس فعال در تهران 1298 دستگاه از سن فرسودگی، که 12 سال است، گذشته‌اند و گارانتی‌ مخازن‌شان هم به اتمام رسیده است. به گفته کارشناسان، این 1298 مخزن اتوبوس همچون بمب ساعتی در شهر تردد می‌کنند؛ هر آن در آستانه انفجار قرار دارند و در صورتی که این اتفاق رخ دهد، آتشی که برپا می‌کنند همچون بمبی است که تبعات ایمنی و اقتصادی فراوانی در پی خواهد آورد، بدتر از هزاران جنگ و آشوب.

ناوگان فرسوده اتوبوسرانی از یک سو و مترویی که با داشتن حدود 43 ایستگاه غیرفعال با کمبود قطار و واگن روبه‌روست از سوی دیگر، البته که نمی‌تواند پاسخگوی نیاز هشت میلیون و 694 هزار تهرانی باشد.

تمام این کمبودها در شرایطی است که در بودجه 18 هزار و 930 میلیارد تومانی شهرداری تهران برای سال 98، تنها در بخش ناوگان حمل‌و‌نقل عمومی افزایش 30 درصدی بودجه اعمال شده بود. اما بدهی‌های شهرداری تهران به بانک‌ها از دوره‌های قبل و کیسه خالی دولت برای تزریق بودجه به شهرداری سبب شد افزایش رقم بودجه تنها روی کاغذ بماند و افزوده‌ای برای ناوگان حمل‌و‌نقل عمومی در بر نداشته باشد.

پروژه پیشبرد فرهنگ دوچرخه‌سواری در پایتخت نیز گرچه به خوبی کلید خورد، اما طبیعی است که همچون هر فرهنگ دیگری برای نهادینه‌ شدن بین مردم به زمان بیشتری نیاز دارد. در میانه تمام این آشوب‌ها هم که کماکان داستان پرماجرای نصب فیلتر دوده بر خودروهای سنگین به نتیجه نرسیده و توقف تولید موتورهای دیزلی نیز پیشرفتی پیدا نکرده است.

پس تا آن موقع، که هم فرهنگ‌ها مترقی شود، هم ناوگان حمل‌و‌نقل عمومی رونق یابد، هم خط بطلانی بر روی تولید خودروهای دودساز کشیده شود و هم قیمت موتورها و خودروهای برقی پایین آمده است، تهرانی‌های عزیز، لطفا فعلا دود استنشاق کنید!