ورزشگاه‌هایی که قتلگاه شدند

اعتمادآنلاین| منیژه موذن:‌ ورزشگاههای فوتبال در تمام کشورها همواره محل شادی جمعی بوده‌اند، جایی برای تجربه لذت و هیجان. تصویر شادی چند ده هزار نفری تصویر ثابتی که از استادیوم‌های فوتبال مخابره می‌شود. اما ورزشگاه‌هایی هم در جهان وجود دارند که یادآور سیاهترین روزهای تاریخ یک ملت‌اند.

سانتیاگو، شیلی

نور زرد تسخیرکننده‌ای از بخش کوچک جایگاه تماشاگران در پشت دروازه شمالی استادیوم ناسیونال، ورزشگاه ملی شیلی، ساطع می‌شود. 47 هزار تماشاگر به وقت بازی‌های ملی ورزشگاه را پر می‌کنند و شور و هیجان در فضا موج می‌زند، اما جایگاه پشت دروازه شمالی با نیمکت‌های چوبی قدیمی خالی باقی می‌ماند. این صندلی‌های چوبی برای مردم شیلی تا همیشه یادآور هزاران انسان بی‌گناهی هستند که در این ورزشگاه شکنجه شدند.

ورزشگاه ملی شیلی به منظور میزبانی در بازی‌های ملی ساخته شده بود، اما با آغاز دوران تاریک ژنرال پینوشه در شیلی کاربرد ورزشگاه ملی تغییر کرد. رنه کاسترو یکی از زندانیانی که در ورزشگاه ملی نگهداری می‌شد می‌گوید: این استادیوم تبدیل به سمبولی از خشونت رژیم پینوشه علیه مخالفان شد. آنها در این استادیوم با زندانیان رفتار وحشتناکی داشتند.

استادیوم ملی پس از کودتای آگوستو پینوشه علیه سالوادور آلنده در سال 1973 تبدیل به کمپ زندانیان سیاسی شد. در حدود 20 هزار زن و مرد پس از کودتا در این زندان نگهداری می‌شدند. 41 نفر از زندانیان در طول هشت هفته نگهداری و شکنجه در ورزشگاه ملی، کشته شدند.

این ورزشگاه در سال 2015 میزبان 6 بازی از بازی‌های کوپا آمریکا بود. استادیوم ناسیونال حالا به محلی برای شادی ملی تبدیل شده، اما یاد هزاران قربانی خشونت حکومت پینوشه برای همیشه در نیمکت‌های چوبی جایگاه پشت دروازه شمالی گرامی داشته می‌شود.

کابل، افغانستان

ورزشگاه فوتبال براى افغان‌ها تصویر خوشایندى را تداعى نمی‌کند. در دوره حکومت طالبان ورزشگاه غازى در کابل محل اعدام و مجازات محکومان بود. در اواخر دهه 90، در حالى که جهان از جادوى باتیستوتا و برگکمپ در زمین فوتبال لذت می‌برد، افغان‌ها شاهد صحنه‌هاى وحشیانه سر بریدن روى چمن ورزشگاه بودند. محکومان با دستان بسته توسط سربازان مسلح به زمین پرتاب و در مقابل چشمان هزاران تماشاگر اعدام می‌شدند.

حتى پس از حکومت طالبان خشونت و تبعیض نهادینه‌شده زخم عمیقى بر پیکر جامعه وارد کرده بود.

نبال قارو یکى از نگهبانان ورزشگاه غازى در سال 2008 در مصاحبه‌اى با رویترز گفت: حالا دیگر هیچ‌کس به اینجا نمی‌آید، حتى ما هم داخل نمی‌رویم. مردم می‌گویند ارواح کشته‌شدگان اینجا را تسخیر کرده‌اند.

آنها می‌گفتند آن‌قدر در اینجا خون ریخته شده که دیگر چمنى رشد نمی‌کند. پس از آن خاک ورزشگاه را عوض کردند تا دوباره قابل استفاده شود، آنها چند لایه جدید خاک در آنجا ریختند تا بازیکنان بر خون کشته‌شدگان پا نگذارند.

سپتامبر 2013 میشل پلاتینی به افغانستان سفر کرد. او به استادیوم غازی رفت و ده‌ها دختر و پسر نوجوان در مقابلش تمرین کردند. حضور آنها روی چمن ورزشگاهی که روزگاری قتلگاه مخالفان طالبان بود نوید روزگار جدیدی را در فوتبال افغانستان می‌داد. دورانی تازه به یاد کشته‌شده‌گان و با نگاه به آینده.