رشفورد نشان می‌دهد چطور باید منچستریونایتد بود

اعتمادآنلاین| منیژه موذن - آیا در حال حاضر در انگلستان مهاجمی بهتر از مارکوس رشفورد وجود دارد؟ جواب احتمالاً مثبت است. سادیو مانه، سون هیونگ مین و جیمی واردی از او بهترند اما موضوع این است که هشت هفته قبل کسی حتی تصور پرسیدن چنین سوالی را نداشت.

سه سال است که مارکوس رشفورد برای تیم بزرگسالان منچستریونایتد بازی می‌کند. در طول این سال‌ها او لحظات درخشان و گذرایی داشته، اما در هیچ زمانی به اندازه حالا بازیکن کاملی نبوده است. رشفورد حالا سرعت و توانایی یک مهاجم طراز اول را دارد و در کنار آن آمار قابل توجهی هم به جا گذاشته است. گل اول رشفورد در دربی منچستر در ورزشگاه اتحاد سیزدهمین گل او در 14 بازی گذشته است.

هرچند اشتباهات مدافعان سیتی را نمی‌توان نادیده گرفت، اما رشفورد در نیم ساعت اول بازی مهارناپذیر بود. او با حرکتش خطوط زیبا و جادویی را در میان مدافعان سیتی ترسیم می‌کرد. گویی در زمان حمله از مارکوس رشفورد نوری در میان بازیکنان آبی‌پوش ساطع می‌شد. بالانس و سرعت بالا حتی در روزهای نه‌چندان خوب رشفورد هم با او بوده، اما حالا در کنار آن اعتمادبه‌نفس و میل به دریبل زدن هم وجود دارد و همه اینها در کنار یکدیگر از مارکوس رشفورد رقیبی غیرقابل مهار ساخته است.

منچستریونایتد برای بازی زیبا به «اتحاد» آمده بود و این از همان ابتدا مشخص بود. برنامه سولسشر اتکا به سرعت چهار بازیکن هجومی‌اش دنیل جیمز، آنتونی مارسیال، جسی لینگارد و مارکوس رشفورد بود. حملات این چهار نفر شرایط را برای فرناندینیوی 34 ساله و جان استونز مدافعان منچسترسیتی دشوار کرده بود. بازی سیتی و یونایتد نبرد استایل بود: زیگزاگ در مقابل خطوط مستقیم، مثلث در مقابل دایره.

با وجود ریتم همیشگی منچسترسیتی و مالکیت بالای توپ، یونایتد قبل از گل اول هم چهار موقعیت خوب داشت. پس از 20 دقیقه از شروع بازی رشفورد دوباره فضای مناسب را به دست آورد، با حرکتی شبیه اسکی‌بازان موانع یا همان بازیکنان آبی‌پوش را از سر راه برداشت و بعد ناگهان تصمیم گرفت به خودش باور پیدا کند و با توپ جلو برود. حرکت رشفورد باعث خطای پنالتی برناردو سیلوا شد. پنالتی‌ای که رشفورد آن را با توانایی‌اش در جابه‌جایی سریع به دست آورده بود.

او با آرامش برای مشخص شدن تصمیم VAR صبر کرد و بعد پشت توپ ایستاد و آن را به گوشه دروازه چسباند.

یونایتد پس از گل هم به حمله ادامه داد و رشفورد باز به دروازه سیتی رسید، اما این بار موقعیت را از دست داد. کاری که زیاد انجام می‌دهد و لزوماً بدشانسی هم به حساب نمی‌آید. چند دقیقه بعد حرکت زیبای جیمز و مارسیال گل دوم را رقم زد.

پس از گل مارسیال بازیکنان یونایتد همه به سمت نزدیک‌ترین پرچم کرنر رفتند. شادمانی جمعی مملو از آدرنالین.

سیتی برای اینکه تیمی دست‌بسته خطاب شود زیادی خوب است. آنها مالکیت توپ را در اختیار داشتند، حملات زیادی را ترتیب دادند و در نهایت توانستند یکی از گل‌ها را جبران کنند و شاید اگر زمان بیشتری داشتند، می‌توانستند بازی را به تساوی بکشانند. اما یونایتد نشان داد حریف جان‌سختی است. در پایان شب تیمی که به مرور یکدست شده بهترین برد خود را تا اینجای فصل به دست آورد.

هفته گذشته مورینیو و این هفته گواردیولا، اگر فوتبال شبیه بوکس بود، سولسشر در اتحاد کمربند طلایی را می‌بست و دور قهرمانی می‌زد، اما در دنیای واقعی این یک هفته فوق‌العاده برای مربی منچستریونایتد بوده است. تیم او فرم و استایل پیدا کرده، البته فرمی که به نظر می‌رسد در مقابل تیم‌هایی که مالکیت توپ را می‌خواهند و به تیم مقابل فضا می‌دهند خیلی خوب عمل می‌کند.

سولسشر به هر حال از این لحظه لذت می‌برد و حق هم دارد. مربیگری در 6 سال گذشته در یونایتد شبیه عبور از سیبری بوده؛ هرچه پیش می‌روید افق دورتر می‌شود، دشت برفی وسیع‌تر و کوه‌ها دورتر به نظر می‌رسند و همیشه در مقابل تلاش بسیار سرزنش‌‌های فراوانی وجود دارد.

در مورد منچستر همچنان تردیدهای بسیاری وجود دارد، اما عملکرد این هفته تیم اولین علائم پیشرفت را نشان داد. یونایتد حالا پنج امتیاز با رده چهارم جدول فاصله دارد و بهتر از آن تیم بالاخره تفکر سرمربی را در زمین بازی می‌کند. برای سولسشر، رشفورد تبدیل به نقطه عطف تیمش شده. او به رشفورد اعتماد کرد تا راهی باشد به سوی تلاش برای منچستریونایتد بودن و حالا رشفورد پاسخ اعتماد مربی را به زیبایی می‌دهد.