«اعتمادآنلاین» گزارش می‌دهد:
چگونه سهم پدران در تربیت فرزندان گم شد؟/ جعفری، جامعه‌شناس: پدر فقط تامین‌کننده اقتصاد خانواده نیست/ زنان هم در بی‌توجهی برخی پدران در امر تربیت مقصرند/ فرجود، روانشناس خانواده: تربیت فرزندان امری مشارکتی است/ پدر و مادر نباید استانداردهای چندگانه به بچه
شوخی‌هایی که درباره تنها گذاشتن بچه‌ها با پدر به زبان می‌آورند، نگرانی مادران بابت رها کردن فرزندشان و سپردن آنها برای چند ساعت به پدر، گفتن عباراتی مثل اینکه «مادر و ببین، دختر و بگیر» یا «بهشت زیر پای مادران است» و... همه و همه، نشان از نگاه سنتی‌ای دارد که تربیت فرزند را وظیفه‌ای مادرانه می‌داند. اما آیا پدران نقشی در تربیت و رشد فرزندان ندارند؟
اعتمادآنلاین| با وجود تمام تجددی که برخی تصور می‌کنند به جامعه ایرانی آمده، اما هنوز کلیشه‌ها و در برخی موارد عرف‌های خودساخته سبب پیدایش خلل‌هایی جدی در روند شکل‌گیری جامعه انسانی در ایران شده است.
چرا مادران از سپردن کودک به پدر ابا دارند؟
یکی از این موارد رویکردی است که در شیوه تربیت فرزندان در یک خانواده دیده می‌شود. اگرچه تربیت فرزندان ابعاد متفاوتی دارد، اما یکی از مواردی که شاید کمتر به آن توجه شده دیدگاهی است که نسبت به مسئولیت والدین در این امر حاکم است.
دیدگاه عام و نگاه عرفی، مادر را مسئول تربیت فرزند می‌داند. به محض بروز یک اتفاق این مادر است که باید پاسخگو باشد چرا بی‌توجهی کرده است. از آن سو، وقتی فرزندی در تحصیل یا در اجتماع می‌درخشد، می‌گویند چه مادر خوبی داشته که به اینجا رسیده است.
در واقع یک نگاه جمعی این دیدگاه را ساخته که اگرچه فرزند محصول یک زندگی دونفره است، اما همواره مادر همان کسی است که وظیفه تربیت را بر عهده می‌گیرد.
پدرانی که بر خانواده متمرکزند کمتر دچار آسیب‌های اجتماعی می‌شوند
طاهره جعفری، جامعه‌شناس، با اشاره به اینکه برخی مردان صرفاً تامین اقتصادی خانواده را وظیفه خود می‌دانند به اعتمادآنلاین می‌گوید: «نگاهی به وضعیت جامعه نشان می‌دهد برخی مردان به بهانه تامین اقتصاد خانواده، به راحتی از امر مهم‌تری که همیاری در فرزندپروری است شانه خالی می‌کنند. این در حالی است که اساساً پدرانی که تمرکز بیشتری بر خانواده و فرزندان خود دارند کمتر دچار آسیب‌های اجتماعی، بزهکاری و ناهنجاری‌های اخلاقی نظیر خیانت و تنازع خانوادگی می‌شوند.»
این جامعه‌شناس ادامه می‌دهد: «برخی مردان به خود اجازه می‌دهند بعد از فراغت از کار ساعت‌ها در فضای مجازی سیر کنند یا سرشان به خارج از خانه گرم باشد، در حالی که زنان حتی در صورت اشتغال هنگام برگشت به خانه خود را موظف می‌دانند که زمان‌شان را صرف فرزندان کنند، و این طرز تلقی نادرست زنان از مشارکت در تربیت فرزند باعث کنار کشیدن مردان در حوزه پرورش فرزند شده است.»
جعفری البته معتقد است این نگاه نه تنها از سوی مردان بلکه با نوع رفتاری زنان هم قوت بیشتری گرفته است: «البته باید گفت زنان هم در این موضوع بی‌تقصیر نیستند. تا جایی که برخی زنان مهم‌ترین دلیل ماندن در یک زندگی را مسئولیتی که در تربیت فرزند دارند عنوان می‌کنند. شاید در ظاهر کسب درآمد سخت‌تر از فرزندپروری صحیح جلوه کند، ولی واقعیت اجتماعی این امر را تایید نمی‌کند. چون برآورده کردن نیازهای زیستی و فیزیولوژیکی موضوع بسیار ساده‌تری از آموزش مهارت‌های اخلاقی و ارزش‌ها به کودکان است.»
جعفری توضیح می‌دهد: «بارها زنانی را می‌بینیم که برای 2 ساعت مهمانی یا خرید رفتن هم حاضر نیستند بچه را به پدرشان واگذار کنند. مادرانی که وقتی فرزند به زندگی‌شان اضافه می‌شود دیگر خودشان را فراموش می‌کنند و کل زندگی شخصی‌شان را صرف فرزند می‌کنند. چنین نگرشی سبب می‌شود خود مردان هم کنار بکشند.»
حضور پدر در امر تربیت باعث افزایش اعتمادبه‌نفس کودکان می‌شود
زهرا فرجود، روانشناس خانواده، اما از بعد دیگری به این موضوع پرداخته است. او به اعتمادآنلاین از تاثیر حضور پدر بر تربیت فرزندان می‌گوید: «تربیت فرزندان شبیه سایر موارد خانوادگی، یک نوع شراکت است. والدین نمی‌توانند شراکت را به فرزندشان بیاموزند وقتی خودشان در مهم‌ترین عملکرد خانوادگی منفک عمل می‌کنند. فارغ از موضوعات مرتبط با برابری، نباید از تاثیر تربیتی این نوع کار اشتراکی بر فرزندان غافل شد.»
فرجود ادامه می‌دهد: «بعضی‌ها از تاثیر تربیت پدر بر دختر یا پسر به طور جداگانه می‌گویند. در حالی که فارغ از جنسیت فرزند، حضور پدر در خانه، وقت گذراندن با فرزند و همچنین انجام برخی امور مشخص با پدر سبب می‌شود کودکان از همان سن پایین از کلیشه‌های غالب فاصله بگیرند، اعتمادبه‌نفس بالایی داشته باشند و به دور از نگاه‌های تکراری جاافتاده در جامعه سنتی رشد کنند.»
این روانشناس صحبت‌های خود را این‌طور به پایان می‌رساند: «البته نکته مهم در این موضوع برقراری هماهنگی بین پدر و مادر است. اگر قرار باشد این نوع تربیت با عدم هماهنگی و ارائه استانداردهای چندگانه همراه شود، نه تنها نتیجه مثبتی به همراه نخواهد داشت بلکه باعث سردرگمی کودکان هم خواهد شد. اگرچه والدین باید هوشیار باشند و در صورتی که بر سر موضوعی با یکدیگر اختلاف نظر دارند، آن تفاوت دیدگاه را با زبانی درست به کودک‌شان بیاموزند.»
دیدگاه تان را بنویسید