میراث مسموم آرسنال برای آرتتا چیست؟/ روش آرتتا بیشتر انقلابی است تا در پی تکامل و تغییر آرام/ پیش‌بینی باخت آرسنال به چلسی چندان دشوار نبود

اعتمادآنلاین| منیژه موذن- آرسنال در شرایطی به سر می‌برد که می‌توان نابودی و شکست آن را پیش از وقوع حدس زد و این شاید مسموم‌ترین میراثی باشد که به آرتتا رسیده است.

حملات بی‌محابا و دفاع ضعیف

زمانی که آرسنال همه‌جانبه حمله می‌کند می‌توان دردسر را در فضا حس کرد. وقتی برای مدت طولانی بازی‌های یک تیم را دنبال می‌کنید، حس کردن اولین نشانه‌های فاجعه چندان سخت نیست و درک اینکه تیم در چه شرایطی است برای هواداران دیگر دشوار نخواهد بود. شاید دویدن‌های بی‌هدف نیکولاس پپه لب خط که مومنتوم تیم را می‌کشد یا نفوذهای بیش از حد بوکایو ساکا باعث می‌شود به هواداران چنین حسی دست دهد و شاید هم به هیچ‌کدام از این موارد مربوط نیست و تنها حس ششم است. اما به هر حال حتی قبل از اینکه چلسی گل مساوی را بزند، باز هم می‌شد شرایط آرسنال را حدس زد.

اول موج خروشان حمله آرسنال اتفاق می‌افتد. حمله‌ای که حداقل نیمی از تیم را بی‌محابا به زمین حریف می‌فرستد. بعد متئو گوندوزی کار اصلی‌اش را به طور کامل فراموش می‌کند. ویلیان با توپ به سمت دروازه حرکت می‌کند. ساکا حتی نمی‌تواند مزاحمت کوچکی برای او درست کند و در نهایت وقتی بازیکنان چلسی برای شادی گل جمع می‌شوند، دوباره این پرسش بیهوده شکل می‌گیرد که دقیقاً چه اتفاقی افتاد؟

در نهایت این سوال پیش می‌آید که از نیم ساعت مالکیت آرسنال بر توپ و بازی و یک ساعت دفاع مصمم و بعد از دست دادن همه چیز در چند ثانیه چه برداشتی می‌توان کرد؟ آیا به هم ریختگی ناگهانی تیم یک اشتباه لحظه‌ای است یا همان بیماری همیشگی آرسنال؟

اشتباهات تکراری بازیکنان

هواداران آرسنال معتقدند جورجینیو زننده گل مساوی برای چلسی باید کارت زرد دوم را می‌گرفت و اخراج می‌شد. شاید این موضوع درست باشد، اما حتی در این صورت هم آرسنال راه دیگری برای خراب کردن همه چیز پیدا می‌کرد؛مثلاً داوید لوئیز تمرکزش را از دست می‌داد، لوکاس توریرا توپ را از دست می‌داد یا پپه توپ را 60 یارد به سمت زمین خودی دریبل می‌زد.

برای میکل آرتتا، مربی جدید آرسنال، این یک بازی خانگی آموزنده بود. استحکام تیم در بیشتر دقایق بازی به او اعتماد به نفس داده و شکنندگی در دقایق حساس نیز او را سورپرایز نکرده است.

در این دو بازی که آرتتا روی نیمکت آرسنال نشسته، تیم لحظات خوبی را هم سپری کرده و این شاید بتواند یک نگاه مثبت و البته محتاطانه را در هواداران ایجاد کند. با اینکه نمایش آرسنال در هیچ‌کدام از این 2 بازی به برد نینجامید ، اما سرعت تیم بالا رفته و تعداد حملات هم بیشتر شده است. بازیکنانی همچون مسوت اوزیل و توریرا با تغییرات تازه جسورتر شده‌اند. تغییراتی که به گفته آرتتا با هدف‌های تازه آغاز شده است.

البته در نهایت هواداران آنچه را که بخواهند می‌بینند. تمرینات قبل از بازی که در زمان اونای امری خسته و مبتذل می‌نمود، حالا تاثیرگذار به نظر می‌رسند. انتخاب‌هایی که در زمان لیونبرگ شبیه زیر توپ زدن امیدوارانه بود حالا انگار تصمیمات شجاعانه‌ای هستند. حتی تصویر آرتتا با کت و شلوار اتوکشیده و کراوات روشن هم نوید دوره جدیدی را می‌دهد. با همه اینها اما سرعت بالای آرسنال نه تصور ذهنی هواداران که یک واقعیت است. این را می‌توان در بالا رفتن آمار مشارکت در دفاع اوبامیانگ و بازگشت سریع او به پستش هم دید. نمایش نیمه اول اوزیل هم نشان‌دهنده پیشرفت بود.

زخم‌های قدیمی

با وجود همه اینها اما پس از گل زودهنگام آرسنال، چلسی دوباره خودش را پیدا کرد. بعد از ورود جورجینیو به زمین پیشرفت تیم محسوس بود و در نیمه دوم وقتی سرعت حملات چلسی بیشتر شد آرسنال دوباره به روند سابق بازگشت. دوباره ضعف‌های آشنا به مانند زخم‌های قدیمی جنگ نمایان شد. حتی بازیکنان هم مثل هواداران می‌توانستند حس کنند چه اتفاقاتی در پیش است.

این سرنوشت از پیش تعیین‌شده و امکان پیش‌بینی فاجعه قبل از وقوع شاید مسموم‌ترین میراثی باشد که به آرتتا رسیده است ، اما به هر حال او فعلاً چاره‌ای جز ساختن با این میراث ندارد. حتی آرسن ونگر هم به محض ورود همه چیز را زیر و رو نکرد. تا زمانی که آرتتا بتواند در نقل و انتقالات بازیکنان مورد نظرش را بخرد مجبور است با همین ترکیب بسازد. به نظر می‌رسد روش آرتتا بیشتر انقلابی باشد تا در پی تکامل و تغییر آرام. او درصدد تغییر این فرهنگ تیم است که طی سال‌ها به بازیکنان اجازه داده از زیر بار مسئولیت شانه خالی کنند. با وجود امیدواری اما در آینده نزدیک سختی‌های زیادی پیش روی آرتتا و آرسنال قرار دارد.