یادداشتی درباره فیلم «آتابای»؛
«آتابای»؛ تبدیل قصه‌ای شخصی به فیلمی لذت‌بخش
«آتابای» از آن فیلم‌های شخصی است که در گذر زمان قابلیت کالت شدن می‌یابند. قصه‌ای جذاب دارد که فیلم‌ساز بدون عجله و با کمترین لکنت، چنان روایتش می‌کند که بعید است مخاطب را درگیر نکند.
اعتمادآنلاین| مازیار فکری ارشاد - «آتابای» از آن فیلم‌های شخصی است که در گذر زمان قابلیت کالت شدن می‌یابند. قصه‌ای جذاب دارد که فیلم‌ساز بدون عجله و با کمترین لکنت، چنان روایتش می‌کند که بعید است مخاطب را درگیر نکند. این سال‌های اخیر فیلم‌هایی بومی با حال و هوای روستایی در سینمای ایران جان تازه‌ای گرفته اند که آتابای را می‌توان میان آنها دسته‌بندی کرد. رابطه پیچیده شخصیت آتابای با همه شخصیت‌هایی که در طول فیلم با آنها در ارتباط است (پدر، خواهرزاده، رفیق و معشوقش) پذیرفتنی و گرم از آب درآمده است.
شخصیت آتابای با بازی درخشان هادی حجازی‌فر از پر و پیمان‌ترین شخصیت‌هایی است که سینمای ایران در این سال‌ها آفریده است. در کنار حال و هوای دلچسب روابط آدم‌های فیلم، باید به فیلمبرداری خوب «سامان لطفیان» اشاره کرد که با درکی درست از کیفیت تابش نور خورشید و ویژگی‌های جغرافیایی منطقه، تصاویری زیبا (به ویژه در پلان‌هایی که در ساعت‌های عصر می‌گذرند) ارائه داده است.
مهم‌ترین ویژگی آتابای آن است که هوشیارانه از قالب‌ها و کلیشه‌های رایج سینمای این روزگار فاصله می‌گیرد و قصه‌ای شخصی را به فیلمی لذت‌بخش تبدیل می‌کند.
دیدگاه تان را بنویسید