در حال یادگیری زندگی جدید با کرونا هستیم

اعتمادآنلاین| کرونا دیگر شبیه یک روز و 2 روز پیش نیست. حالا انگار بیشتر او را می‌شناسیم. بخشی از زندگی ما شده است. حالا اگرچه منتظر رفتنش هستیم، اما دیگر آن‌قدرها هم غریبه نیست.

با وجود این، تحمل اوضاع سخت‌تر از گذشته شده است. هرچند با این ویروس آشناتر شده‌ایم، اما ادامه این سبک از زندگی دشوارتر شده است. حتی برای آنهایی که از روز نخست چندان شکایتی نداشتند.

یکی از سختی‌ها تعاملات خانوادگی و روابط والدین و کودکان است. آنهایی که دیگر بازی به ذهن‌شان نمی‌رسد تا بچه‌ها را سرگرم کنند و خودشان هم حسابی خسته شده‌اند.

یاسمن دادور، مددکار اجتماعی و فعال حوزه کودکان، در گفت‌و‌گو با اعتمادآنلاین توضیح داد که چنین شرایطی عادی است: تعاملات خانوادگی خاصه در شرایط فعلی چیزی نیست که بتوان به شکل فرمول به آن نگاه کرد. هم تفاوت‌های شخصیتی و هم تفاوت‌های محیطی سبب می‌شود که هر خانواده‌ای وضعیت خاص خود را داشته باشد. والدین، فرزندان، محیطی که در آن زندگی می‌کنند، همه و همه متغیرهایی است که بر نحوه تعامل آنها اثر می‌گذارد. ضمن اینکه در حال حاضر دیگر چیزی تحت عنوان قرنطینه هم وجود ندارد. قرنطینه به موقعیتی اطلاق می‌شود که تمام آحاد یک جامعه در خانه بمانند و موارد مرتبط با آن را رعایت کنند. اما وقتی چنین شرایطی برقرار نیست، بخشی از مردم به خاطر کار مجبور به تردد در شهر هستند و بخشی هم دیگر توجه چندانی به استمرار ویروس در کشور ندارند، عملاً قرنطینه‌ نام مناسبی برای وضعیت فعلی نیست.

خانواده‌ها باید به فکر انطباق‌پذیری باشند

او ادامه داد: البته این بدان معنا نیست که مردم شهروندان مسئولی نیستند. اجرای قرنطینه به شکل کلی در جامعه به یک سیاست یکپارچه نیاز دارد که متاسفانه در کشور ما غایب است. در حال حاضر اداره‌ها و بسیاری از اصناف به فعالیت سابق خود بازگشته‌اند، اما کماکان مراکز آموزشی مثل مدارس و دانشگاه‌ها تعطیل‌اند. پس همچنان بچه‌ها در خانه مانده‌اند. اتفاقاً حالا وضعیت کنترل همه چیز در خانواده سخت‌تر هم شده است، چراکه شاید تا چند هفته پیش منتظر بودیم کرونا برود و حالا مشخص شده که فعلاً خبری از رفتن آن نیست. به همین دلیل الان دیگر باید سراغ «انطباق‌پذیری» رفت.

به عقیده این مددکار اجتماعی باید اشتراکات اجتماعی را حفظ کرد: الان دیگر می‌دانیم که این بیماری تا مدتی در کنار ما خواهد بود و باید با وجود آن زندگی کنیم. در نتیجه بهتر است سراغ تمام کارهایی برویم که پیشتر به بعد از کرونا موکولش می‌کردیم. در عین مراقبت از خود و غیبت در هرگونه تجمعی، باید اشتراکات جمعی حفظ شود تا دچار اختلالات روحی نشویم.

او با اشاره به کارهای مفیدی که می‌توان در خانه انجام داد گفت: تعریف یکسری فعالیت مشترک در خانه بهترین اقدامی است که اعضای یک خانواده را به شادی و همچنین آرامش می‌رساند. تماشای یک فیلم به طور دسته‌جمعی، خوردن حداقل یک وعده غذایی دور هم، ورزش کردن گروهی و امثال این برنامه‌ها بهترین کارهایی است که می‌تواند در این روزها به مردم کمک کند. مساله ورزش هم دیگر یک فعالیت لوکس و برای داشتن هیکل زیبا نیست بلکه باید به منظور انجام فعالیت بدنی و روح سالم در برنامه‌مان قرار گیرد.

والدین نباید 24 ساعت خود را در اختیار بچه‌ها بگذارند

این فعال حقوق کودک معتقد است خانواده باید در عین حال به فردیت افراد احترام بگذارد: در عین حال همه خانواده از والدین گرفته تا بچه‌ها باید فردیت خود را حفظ کنند. پدر و مادرها تصور نکنند که باید 24 ساعت در اختیار فرزندان‌شان باشند و در مقابل بچه‌ها هم باید ساعاتی را برای خودشان بگذرانند. در این صورت است که لحظات جمعی جذاب‌تر خواهد بود.

او در مورد اهمیت پیاده‌روی عنوان کرد: یکی از مهم‌ترین کارهایی که می‌تواند به خانواده‌ها کمک کند برنامه پیاده‌روی است. در ساعات و مناطق خلوت‌تر و با رعایت اصول بهداشتی می‌توان چند دقیقه‌ای در خیابان‌ها قدم زد. این کار هم از نظر جسمی و هم از نظر روحی به افراد کمک می‌کند تا فضای طولانی در خانه ماندن را هم بهتر تحمل کنند.

دادور با تاکید بر منعطف بودن برنامه‌ها گفت: در برنامه‌ریزی باید به 2 نکته اساسی توجه کرد؛ یک اینکه برنامه‌ها نباید سفت و سخت باشند. باید انعطاف داشته باشند تا باعث استهلاک روانی افراد نشود. از سوی دیگر الان وقت آرمان‌گرایی نیست. لطفاً مردم سراغ برنامه‌های دشوار نروند. 2 یا سه برنامه مثل کتاب خواندن، فیلم دیدن، مطالعه زبان و امثالهم را در برنامه خود بگنجانند و تعیین کنند که روزانه باید چند ساعت از وقت خود را به این کارها اختصاص دهند. اگر بخواهند در این مدت به همه کارهای نکرده‌شان برسند، ممکن است بیشتر احساس ناکامی به آنها دست دهد.

تفاوت سبک زندگی‌ها هم البته از نظر او در ادامه این وضعیت دخیل است: وقتی مردم به خیابان بروند و ببینند که افراد بسیاری به حالت قبلی زندگی خود برگشته‌اند امکان دارد وارد مرحله انکار شوند. چنین چیزی طبیعی است، اما نباید اجازه دهیم که این اتفاق رخ دهد. باید کماکان و تا حد امکان در خانه‌ها بمانیم. برای کودکان هم باید توضیح داد. ضمن اینکه بهتر است والدین خودشان هر چند روز یک بار، برای دقایقی با فرزندشان به فضایی خلوت برای راه رفتن و کمی تحرک بروند تا هم از آسیب‌های استخوانی و حرکتی کودکان جلوگیری شود و هم اینکه تنوعی صورت دهند.

این مددکار اجتماعی در پایان گفت: در حال حاضر مهم است که با این بیماری خو بگیریم. اگر رفت که چه بهتر، اما اگر ماند، باید بدانیم که شاید کرونا هم شبیه بیماری‌های دیگر در زندگی ما ماندگار شود. یاد می‌گیریم که چطور با وجود آن زندگی کنیم و از خطراتش مصون بمانیم. الان وقت یادگیری است و این فرایند دشواری‌هایی دارد.