نگاهی به برنامه «مکث»

اعتمادآنلاین| رمضان امسال یک ساعت پیش از افطار به سراغ هر کدام از شبکه های تلویزیون که برویم مجری مقابل یک یا چند نفر نشسته که مشغول روایت قصه زندگی پرفراز و نشیبشان هستند. مردمی که رازها و ماجراهای عجیبی در زندگی شان دارند و معمولا می توانند اشک به چشم مخاطب بیاورند.

به گزارش اعتمادآنلاین، «مکث» یکی از ویژه برنامه‌های ماه رمضان امسال است که الگویی شبیه به «هزارداستان» و رویکردی اجتماعی دارد به این دلیل که تیم تولید هر دو برنامه یکی است. شاید وجه تفاوت «مکث» با دیگر برنامه‌هایی که امسال پخش می شوند جدا از رویکرد اجتماعی، توجه ویژه به موضوع کرونا باشد.

یعنی می‌‎‎شود گفت «مکث» نخستین برنامه گفتگومحوری است که این چنین در دوران کرونا به کرونا نزدیک شده و تلاش می کند آسیب‌های این ویروس یا پیامدهای مثبت برخوردهای درست و قهرمانانه با آن را تحلیل کند. مشکل «مکث» اما همان مشکلی است که «هزارداستان» داشت.

یعنی همه چیز در حد روایت متوقف می شود زمانی که الهام پاوه نژاد مجری است، یا کوروش سلیمانی چه تفاوتی در حال و هوای برنامه می‌تواند دید؟ محورها و مضامین مشخص و از پیش تعیین شده هستند و انتخاب ستاره های سینما و تئاتر برای روایتگری یا بازی کردن نقش مجری تنها یک علت دارد و آن جذابیت و تنوع بخشیدن به برنامه است.

اگر یک متخصص مقابل میهمانان می نشست حال و هوای برنامه تخصصی تر می شد. در شکل فعلی همانند «هزارداستان»، این برنامه هم محملی مناسب برای روایتگری درباره روزگار مردمان عادی است که با مشکلات مختلفی مواجه شده اما سعی کرده اند با آن مقابله کنند.

یکی دیگر از امتیازهای برنامه «مکث» زمان بندی آن است. برنامه طولانی و کشدار نیست و پیش از آنکه بیننده خسته و درگیر ملال شود به پایان می‌رسد. نکته بعدی استفاده از تصویر و بخش هایی غیر از گفتگو در استدیو با مهمان است که به برنامه تنوع داده است. ماه رمضان امسال با توجه به افت کیفیت سریال ها و تعطیلی سینماها و خانه نشینی مردم، شاید برنامه های گفتگو محور بیش از گذشته با استقبال مواجه شوند به ویژه «مکث» که درگیر شعار یا تطویل نشده و سعی می کند در اندازه یک گفتگوی اجتماعی استاندارد باقی بماند.

البته که گاهی و در بعضی از قسمت‌ها به این هدف نزدیکتر می‌شود و گاهی بسیار معمولی می‌ماند. امتیاز دیگر «مکث» این است که لزوما انرژی خود را روی گریاندن مخاطب نگذاشته، اگر چه بعضی سوژه ها مثل آقای پرستاری که به خاطر حضور در بیمارستان 50 روز از خانواده دور بود در ذات خود، همدلی برانگیز و احساساتی است اما مجری و در اصل تیم سازنده اصراری روی احساساتی کردن برنامه ندارند. اتفاقی که در اغلب شبکه‌ها رخ می دهد و این تلقی اشتباه به وجود آمده که گریاندن بخشی از فضای معنوی ماه مبارک رمضان است.