آیا عراق بمب بعدی ترامپ برای انتخابات خواهد بود؟

اعتمادآنلاین| این روزها حرف و حدیث‌های زیادی در رابطه با به حرکت در آمدن مجدد چرخ‌های زنگ‌زده سازش در رسانه‌ها منتشر می‌شود در حالی‌که در این گیر و دار یکی از مقاصد این قطار بغداد اعلام می‌شود.

آیا حرکت پشت پرده‌ای برای سازش عراق و رژیم اسرائیل وجود دارد؟ چرا در این برهه زمانی خاص که مصطفی الکاظمی، نخست‌وزیر عراق، است این مائله به شدت مطرح می‌شود؟ آیا عراق واقعاً ظرفیت سازش با اسرائیل را دارد؟

به گزارش اعتمادآنلاین ، این پرسش ها و پرسش های متعدد دیگری در این برهه زمانی به شدت فکر و قلم شماری از کارشناسان امور عراق و منطقه را به خود مشغول کرده است.

«امارات متحده عربی آخرین کشوری نیست که سازش خود را با ما علنی می‌کند.» این جمله‌ای است که تقریباً تمام مسئولان اسرائیلی آن را حداقل یک‌بار اعلام کرده‌اند. اما آنچه که مسئولان رژیم اسرائیل به دنبال تحقق آن هستند با آنچه ترامپ به دنبال کسب آن در زمان کوتاه باقی‌مانده تا انتخابات ریاست‌جمهوری آمریکاست، با یکدیگر تفاوت قابل توجهی پیدا کرده‌اند، که پرداختن به آن مجال خاص خود را می‌طلبد.

با این حال یک مساله در مورد عراق، آمریکا و رژیم اسرائیل وجود دارد که با وجود نفی مکرر بغداد همچنان باعث جذب متقابل اضلاع این مثلث نسبت به یکدیگر می‌شود. به هر شکل، روی کار آمدن مصطفی الکاظمی که بیش از آنکه به شیعه بودن معروف باشد به ارتباط تنگاتنگش با محافل اطلاعاتی آمریکا و دوستی بسیار گرمش با مسئولان اماراتی و البته سعودی شهره است، یکی از دلایل پررنگ شدن این شایعات در برهه فعلی است.

این شایعات که ابتدا حول محور همسویی الکاظمی یا در بهترین شرایط تحت فشار قرار گرفتن او برای سرد کردن روابط با ایران بر سر زبان‌ها بود امروز به سمت‌وسوی آماده‌سازی برای انفجار بمب سازشکاری‌ای پیش می‌رود که از سوی برخی محافل به عنوان برگ برنده ترامپ جهت جهش به سوی چهار سال دوم ریاست‌جمهوری اعلام می‌شود.

این شایعات زمانی قوت بیشتری گرفتند که الکاظمی بعد از بازگشت از آمریکا در نشست سه‌جانبه‌ای با حضور رهبران 2 کشور عربی دارای روابط سازشکارانه با اسرائیل یعنی مصر و اردن رفت.

حال اگر جمله به‌کاررفته در اعلامیه افتتاح سفارت مجازی رژیم اسرائیل در عراق را با جمله امانوئل مکرون در سفر اخیرش به بغداد کنار یکدیگر قرار دهیم لغزش به سوی این ابهام بیشتر می‌شود.

اینکه وزارت خارجه رژیم تل‌آویو از حق عراق برای بهره‌مندی از استقرار به دور از دخالت‌های خارجی سخن گفته و امانوئل مکرون هم بر حق عراق جهت بهره‌مندی از حاکمیت به دور از فشارهای خارجی تاکید می‌کند- حتی اگر تصادفی هم باشد- باز هم تفسیرها و تحلیل‌های مختلفی را در این راستا با خود به همراه می‌آورد.

اعلامیه‌های مکرر اماراتی-اسرائیلی در مورد محوریت ایران‌هراسی به عنوان کاتالیزور تسریع این جهش سلولی در سازش عربی را اگر در کنار حضور مالی و اقتصادی امارات متحده در عراق (به عنوان عابربانک بازسازی شهرهای سنی‌نشین همچون موصل) قرار دهیم باید فشارهای اصولاً مستمر واشینگتن بر عراق برای خروج از محور مقاومت را هم به آن افزود.

مایک پمپئو که در حاشیه اعلام عادی‌سازی روابط ابوظبی-تل‌آویو در گفت‌وگو با فاکس‌نیوزاعلام کرده بود، امارات متحده و اسرائیل ایران را یک خطر بزرگ می‌دانند و به توافق رسیدیم که ائتلافی را شکل دهیم که بتواند مانع از رسیدن این خطر به خاک آمریکا شود و کسی هم در خاورمیانه از این خطر آسیب نبیند.

در مقابل کارشناسان عراقی این سناریو را بی‌پایه و اساس دانسته و معتقدند در حال حاضر و در شرایط فعلی امکان برقراری روابط با رژیم اسرائیل وجود ندارد.

به گفته این کارشناسان، با توجه به قدرتی که جریان‌های مقاومت در ساختار سیاسی عراق دارند، حتی در صورت تمایل الکاظمی به سوی سازش، نخست‌وزیر عراق باز هم از انجام آن عاجز خواهد ماند و جامعه سنتی و اصولاً دین‌گرای عراق در سایه حضور قدرتمند آیت‌الله سیستانی هم یکی از مهم‌ترین موانع این سازش خواهند بود.

با این حال نباید از موضع 2 پهلوی بغداد نسبت به سازش اماراتی-اسرائیلی به آسانی گذشت. سردی در واکنش به سازش شاید یکی از دلایلی بود که روزنامه عبری‌زبان یدیعوت احارانوت را بر آن داشت تا گزارشی را که قبلاً در مورد تلاش‌های سازشکارانه با عراق انجام شده تجدید چاپ کند و این ادعا را به خوانندگانش منتقل کند که دولت فعلی عراق مایل به سازش است، اما جریان‌های سیاسی (حامی مقاومت) مانع اصلی تحقق این خواسته هستند.

گرچه شاید روی زمین به جز حضور پررنگ اسرائیلی‌ها در شمال عراق امر ملموسی دیگری در رابطه با حضور رژیم اسرائیل در این کشور را نتوان مستند کرد، اما حداقل در بعد رسانه‌ای و به ویژه در فضای مجازی این فرایند شتاب زیادی به خود گرفته است.