ویروس کرونا ضعف حمل‌ونقل عمومی را در همه شهرهای جهان آشکار کرد

اعتمادآنلاین| مژده اصغرزاده- بیماری کووید-19 مشکلات زیادی را در سراسر دنیا بوجود آورده است که یکی از این مشکلات ایجاد بحران برای حمل‌ونقل عمومی است. اعمال قرنطینه باعث شد تا استفاده از وسایل نقلیه عمومی 70 تا 90 درصد در جهان کاهش یابد. حتی زمانی که قرنطینه برداشته شد باز هم مردم مثل گذشته از این وسایل استفاده نکردند؛ زیرا می‌بایست به خاطر رعایت فاصله اجتماعی فقط از 15 درصد از ظرفیت وسایل نقلیه عمومی استفاده کنند.

به گزارش اعتمادآنلاین ، به نقل از The Conversation، مسافر کمتر در بیشتر شهرها به معنای درآمد کمتر برای سیستم حمل‌ونقل است. این مساله باعث ایجاد بحران در تامین بودجه به خصوص در هنگام شیوع ویروس کرونا می‌شود. میزان کمبود بودجه در انگلیس زیاد بوده است. کسری بودجه حمل‌ونقل برای لندن 6.4 میلیارد پوند در 2 سال اخیر بوده است. راه آهن هنگ‌کنگ نیز با ضرر 400 میلیون دلاری در نیمه اول سال 2020 مواجه شده است.

این کاهش باعث شد تا شهرهای مختلف جهان از دولت‌ها درخواست کمک مالی کنند. باید به جای این وام‌هایی که از دولت اخذ می‌شود اقدامی انجام داد تا بودجه حمل‌ونقل به صورت دائمی اصلاح گردد و احتیاج کمتری به مشارکت دولت باشد. ارزش اجتماعی استفاده از حمل‌ونقل عمومی نیز باید بهتر برای شهروندان توضیح داده شود و نیازهای مردمی را که به این وسایل متکی هستند برطرف کنند.

حمل‌ونقل عمومیِ مطمئن و مقرون به صرفه گزینه مناسبی برای سامان بخشی تغییرات آب‌وهوایی و ارتقای عدالت اجتماعی است؛ اما به منابع مالی پایدار نیاز دارد. بیشتر ما نمی‌دانیم که هزینه تاکسی یا اتوبوس‌ها چگونه تامین می‌شود. این هزینه معمولاً ترکیبی از درآمد کرایه‌ها، مالیات، عوارض و کمک‌های دولتی است. چگونگی تامین هزینه‌ها در شهرهای مختلف متفاوت است. نمودار زیر منابع درآمد شهرهای نیویورک، پاریس و لندن را نشان می‌دهد.

وام‌های مالی دولت‌ها به رفع شکاف‌های ناشی از شیوع ویروس کرونا کمک کرده‌؛ اما این همه‌گیری مشکلات جدی برای بودجه حمل‌ونقل ایجاد کرده است. اتکا به درآمد حاصل از کرایه‌ها و کمبود بودجه تقریباً باعث قطع خدمات شده است. این مساله زمانی رخ داد که وسایل نقلیه عمومی نیازی ضروری برای کارگران و کارمندان محسوب می‌شد.

کووید-19 باعث مختل شدن رونق حمل‌ونقل شد. شهر لیسبون پس از ارائه کارت ماهانه 40 یورویی در سال 2019 با افزایش 17 درصدی مسافران رو‌به‌رو شد. پاریس شبکه حمل‌ونقل شهری خود را 300 کیلومتر گسترش داد و تنها در سال 2019 شاهد افزایش 54 درصدی تعداد مسافران بود، حتی در نیوزیلند که تعداد خودروها در آنجا زیاد است تقویت زیرساخت‌ها باعث افزایش 72 درصدی مسافران در طول پنج سال شد.

اما این رونق به نفع همه نبود. عدم بهبود شرایط حمل‌ونقل عمومی در شهرهای سراسر آمریکای شمالی و انگلستان که با کمبود مسکن رو‌به‌رو هستند باعث دامن زدن به فاصله طبقاتی و تغییر مکان دادن طبقه کارگر، سیاهپوستان و اقلیت‌های قومی شد. اکنون فرصتی ایجاد شده تا اصلاحات اساسی برای تغییرات دائمی صورت گیرد.

تأثیرات اجتماعی

سیستم حمل‌ونقل در دوران پساکرونا همچنان ادامه خواهد داشت. ممکن است که رعایت فاصله اجتماعی منجر به افزایش شمار خودروها در شهر شود. این امر گرچه اجتناب ناپذیر است، به ظرفیت شهرها برای استفاده از وسایلی چون دوچرخه و اتوبوس و تاکسی نیز بستگی دارد. به دلیل افزایش دورکاری، آموزش آنلاین و کم شدن تعداد سفرها، افراد بیشتری ترجیح می‌دهند که در شهر به پیاده‌روی یا دوچرخه‌سواری بپردازند پس فراهم کردن زیرساخت‌ها در همه شهرهای جهان امری اساسی و مهم است.

این امکان وجود دارد که ما به زندگی عادی برگردیم و مثل گذشته بیشتر از وسایل حمل‌ونقل عمومی استفاده کنیم و دیگران را تشویق کنیم که با وسیله دیگری جز خودرو سفر کنند. حمل و نقل عمومی هنوز هم برای کاهش انتشار کربن و خدمات رسانی به عموم جامعه بسیار ضروری است.

اگر حمل‌ونقل عمومی از لحاظ مالی با مدل بودجه موجود در وضعیت پایداری قرار نگیرد، باید انتخاب‌های جایگزین آن را زیر سوال ببریم. آیا اجازه استفاده از خودروهای شخصی باعث پایدار شدن وضع موجود می‌گردد؟ هزینه‌ای که باید در قبال سیستم حمل و نقل ناکافی و ناکارآمد بپردازیم مشخص نیست. تحقیقاتی که درباره فقر انجام شده نشان داده که حمل‌ونقل عمومی برای قشر فقیر گران است. از سوی دیگر، نداشتن خودروی شخصی باعث می‌شود اقشار کم‌ درآمد نتوانند خود را سریع به محل کار یا بیمارستان برسانند.

تغییر مدل موجود

برای اطمینان از اینکه بودجه حمل‌ونقل عمومی در سال‌های آینده تأمین می‌شود، باید از ترکیب تأمین بودجه از منابع دیگر و ایجاد تغییر در سطوح مختلف دولت‌ استفاده کرد. اول باید سطح پایه‌ای برای ارائه خدمات در نظر گرفته شود. کم کردن خدمات هزینه‌های هنگفتی را به جای می‌گذارد؛ اما اگر بودجه در سطح گسترده به درآمد کرایه‌ها متکی باشد آن وقت کاهش ارائه خدمات اجتناب‌ناپذیر است. درآمدهای ثابتی مثل مالیات بر دارایی و درآمد فروش می‌تواند این سطح پایه را تأمین کند.

دوم، کرایه‌های مقرون به صرفه یا حتی رایگان به دسترسی گسترده‌تر مشاغل مختلف، کادر آموزش و خدمات عمومی به شهروندان کم درآمد کمک می‌کند. افزایش کرایه باری بر دوش خانواده‌های کم درآمد می‌گذارد که اغلب گزینه دیگری جز استفاده از حمل‌ونقل عمومی ندارند.

در آخر، ما می‌توانیم با تعامل با افرادی که جا‌به‌جایی آنها در شهر اساساً متکی به حمل‌ونقل عمومی است از بودجه حمل‌ونقل بهتر استفاده کنیم. بهبود اوضاع حمل‌ونقل عمومی بدون درک نیاز کارمندان، کارگران، اقلیت‌ها و افرادی مثل والدین، کودکان، معلولان و افراد مسن امکان‌پذیر نخواهد بود. ما بدون درک شرایط این افراد نمی‌توانیم عدالت اجتماعی را بهبود بخشیم. در نتیجه بودجه حمل‌ونقل در دوران پساکرونا باید ثابت بماند.