تکثیر گوزن زرد ایرانی؛ تلاشی برای ماندن یک نسل

اعتمادآنلاین| ‌ تا سال‌ها گمان می‌رفت گوزن زرد ایرانی، با آن خال‌های سفید روی پشت و پهلوهایش برای همیشه از جغرافیای ایران حذف شده و دیگر امیدی به دیدن آنها نیست. دهه 40 بود که وجود گوزن زرد ایرانی در مناطق دز و کرخه خوزستان مسلم شد و کانون وقت شکار در سال 1342 امکان زنده‌گیری و انتقال تعدادی از گوزن‌های زرد ایرانی را به مناطق جدید مورد توجه جدی قرار داد.

به دنبال آن گروه مجهزی از کانون شکار ایران با همکاری باغ وحش تهران به منطقه کرخه اعزام شدند. این گروه با نصب تور زنده‌گیری حیوانات به ارتفاع سه متر و طول هزار تا هزار و 500 متر و با استفاده از نیروی انسانی 400 کارگر پس از 6 هفته تلاش موفق شدند چهار راس گوزن زرد (2 ماده و 2 نر) را در جنگل اکیپه روبروی جزیره حلوه در 15 کیلومتری شوش زنده‌گیری کنند. در اسفند ماه همان سال نیز همین گروه در مدت 24 روز 2 گوزن زرد دیگر (1 نر و 1 ماده) را زنده‌گیری کنند که به باغ‌وحش تهران منتقل و سپس از آنجا به منطقه‌ای 55 هکتاری در مازندران منتقل شدند.

پارک کوچکی در دشت ناز مازندران خانه دیگر گوزن زرد شد و بعد از آن هم جزیره اشک در دریاچه ارومیه میزبان گوزن‌های زرد دیگری شد تا در محیطی مشخص و مراقبت ‌شده تکثیر داده شوند. هوشنگ ضیایی، استاد پیشکسوت حیات وحش و نویسنده کتاب پستانداران ایران درباره این انتقال در کتابش می‌نویسد: «ما چند زیستگاه در ایران داریم که گوزن‌های زرد باقیمانده از بیشه‌های دز و کرخه که در سالهای 1342 و 1343 زنده‌گیری شده‌اند، به این مناطق انتقال پیدا کرده‌اند. ابتدا 6 گوزن زنده‌گیری شده به دشت ناز ساری و پس از تکثیر 167 راس از آنها مابین سال‌های 1356 تا 1367 به مناطق مختلفی از کشور از جمله جزیره اشک انتقال پیدا کردند.»

8 منطقه در کشور؛ میزبان گوزن زرد ایرانی

در طول سال‌های متمادی مناطقی هم در استان‌های مختلف برای تکثیر این گونه در نظر گرفته شد و شهرهای مختلف شاهد حضور گوزن زرد ایرانی شدند. جزیره اشک، دشت ناز، آزادی، باغ شادی، میانکتل، ارسنجان، دز و کرخه؛ 8 منطقه‌ای شدند که گوزن زرد در آنها نگهداری شد و در کنار آنها 4 مرکز خصوصی نگهداری و باغ وحش‌ها از جمله مرکز نگهداری حیات وحش البرز، دهکده طبیعت باراجین، باغ وحش اراک و مرکز قرنطینه و بازپروری حیات وحش پردیسان هم محلی برای نگهداری گوزن‌های زرد شد.

انتخاب سایت‌های مختلف و انتقال جمعیت گونه‌ها هم آنطور که شهاب‌الدین منتظمی، مدیر کل دفتر حفاظت و مدیریت حیات وحش می‌گوید به دلیل جلوگیری از آسیب‌های ژنتیکی است و جابه‌جایی یا ایجاد ایستگاه‌های مرکزی و انتقال از چندین سایت به همانجا هم به دلیل بهره‌برداری حداکثری از تنوع ژنتیکی است تا با این اقدامات دستکم بتوان گونه را حفظ کرد و عوامل آسیب‌زای ناشی از خروج ژنتیکی هم به حداقل برسد.

آنطور که منتظمی می‌گوید دهه 80 زمانی بود که تصمیم به ایجاد مراکز جدید گرفته شد تا از این طریق بتوانند هم جمعیت را افزایش دهند و هم آنها را احیا کنند و به ترتیب در مازندران، آذربایجان غربی، یزد، فارس، خوزستان و ایلام زیستگاه‌هایی ایجاد شد.

در این سال‌ها همچنین مراکزی به دلیل ناکارآمدی جمع شدند که از جمله آنها می‌شود به مراکزی در کرمانشاه، خراسان شمالی، کردستان کهگیلویه و بویر احمد به علاوه مرکز سمسکنده در مازندران اشاره کرد، از سوی دیگر جمعیت این گونه به واسطه خشک شدن دریاچه ارومیه در جزیره اشک و ورود شغال و یک قلاده پلنگ به جزیره، دچار آسیب شد. اما در عین حال وضع جمعیت در منطقه ایلام و فارس به قدری خوب بود که 17 راس هم به دز معرفی شد. در این میان با توجه به بالا آمدن سطح آب و کم شدن تهدیدات، باز هم بحث احیای جمعیت در خارج از جزیره اشک وجود دارد تا دوباره این گونه را احیا کنیم.

دیده‌بان محیط زیست و حیات وحش ایران در سال 1399 اعلام کرد که از تعداد 320 راس گوزن زرد سرشماری شده در سال 1386 امروزه تنها 30 رأس گوزن زرد ایرانی در جزیره اشک باقی مانده و این زیرگونه در یک قدمی انقراض قرار دارد. اتحادیه بین‌المللی حفاظت از طبیعت هم گوزن زرد ایرانی را برای مدت‌ها در وضعیت «در معرض خطر» (1996)، «آسیب‌پذیر» (2006)، و «در معرض خطر» (2010) طبقه‌بندی کرد. وضعیتی که در طول سالیان گذشته تغییر چندانی نداشته است.

فرشاد اسکندری، کارشناس ارشد محیط زیست تنوع زیستی که مدت‌ها روی این گونه کار کرده معتقد است دلایل مختلفی برای این وضعیت وجود دارد اما آنچه باید بدانیم این است که تاکنون برنامه‌های اجرا شده در زمینه گوزن زرد برنامه‌های احیا نبوده، بلکه صرفا تکثیر این گونه مدنظر قرار داشته است. «احیا زمانی است که بعد از تکثیر گونه را به زیستگاه اصل برگردانیم و در حقیقت بازگشت به طبیعت مدنظر است. به این ترتیب در ایران احیا تاکنون چندان مدنظر نبوده است.»

او معتقد است تمام گوزن‌های امروز ایران به صورت نیمه طبیعی در اسارت هستند و این درحالی است که این گونه از انعطاف و سختی بالایی برخوردار است و در محیط‌های فراوانی امکان ادامه زندگی دارد و در گذشته هم در منطقه گسترده‌ای حضور داشته است. «برای بردن یک گونه به مناطق مختلف باید سه مورد را بررسی کنیم؛ آب، غذا و نیروهای معارضی که ممکن است زندگی گونه را در معرض خطر قرار دهند. برای مثال در جزیره اشک علاوه بر خشک شدن دریاچه ارومیه با حضور گسترده حیوانات گوشتخوار هم مواجه شدیم و همین هم زندگی این گونه را تحت تاثیر قرار داد. به این ترتیب ابتدا باید عوامل انقراض حذف شوند و بعد گونه را معرفی کنیم.»

اسکندری معتقد است همچنان بخش‌هایی از دز و کرخه و زاگرس این قابلیت را دارند که بتوان با سرمایه‌گذاری و پایین آوردن میزان تعارضات این گونه را افزایش داد: «تحقیقات نه درباره گوزن زرد بلکه درباره بسیاری از حیوانات در کشور به خاطر منابع مالی وسیع نیست. می‌دانیم مطالعات حیات وحش پرهزینه است و همین هم دلیلی می‌شود که تحقیقات کم شود اما ما صرفا به کارهای کوچک هم دلخوشیم.»

نکته مهم دیگر اما درحال حاضر بحث پایش است. اینکه بدانیم در هر سایت چه تعداد گوزن داریم. مشکلاتشان چیست؟ چرا این تعداد با وجود آنکه در اسارت و فضای تعین شده هستند افزایش نمی‌یابند و البته نکته مهم دیگر داشتن برنامه برای آزادسازی آنها و رها کردنشان در زیستگاه است. «هر برنامه تکثیر در نهایت باید به آزادسازی در محیط اصلی برسد. در صورتی که این اتفاق نیفتد صرفا یک کار باغ‌وحشی انجام داده‌ایم یا ذخایر ژنتیکی را حفظ کرده‌ایم که کاری ناکامل است.»

به گفته وی از بین رفتن گوزن‌های زرد در طول سال‌های گذشته دلایل مختلف داشته. برای مثال در جزیره اشک که در نزدیکی دریاچه ارومیه است؛ خشکی دریاچه، خشکی پوشش گیاهی سایت و حضور گوشتخواران عامل از بین رفتن است. در کرخه در سال 92 وجود مگس میاز عاملی شد تا شماره گوزن‌ها از 120 راس به 12 راس برسد و در بسیاری از سایت‌ها کمبود علوفه و رسیدگی نکردن عامل از بین رفتنشان است و در برخی نقاط مانند میان‌کتل فارس هم اطلاعی از دلیل از بین رفتن‌شان نیست.

«حتی پایش درستی وجود ندارد که بدانیم دلیل رشد نداشتن جمعیت چیست و همه اینها مشکلاتی است که این گونه را بیش از پیش در معرض خطر قرار داده است و در حقیقت پایش نقطه ضعف ماست. ما در سایت‌های مختلف این گونه را برده‌ایم و می‌دانیم گونه مقاومی است اما برای نمونه تا حدی برایمان مشخص شده که دمای زیاد در بیجار عامل از بین رفتن تعدادی از آنها شده است و در نتیجه کمبود اطلاعات دقیق و پایش‌های مستمر از جمله دلایلی است که این گونه را در معرض خطر گسترده‌تری قرار داده است.»

حالا با وجود عمر گسترده گوزن‌های زرد در ایران؛ آمار دقیقی از تعداد گوزن‌ها نیست و به گفته این کارشناس تخمین‌ها می‌گوید چیزی در حدود 400 تا 500 راس گوزن زرد در ایران زندگی می‌کنند. تعدادی که نیاز است تا پایش درست و دقیق وضعیتشان شاهد افزایش باشیم و در نهایت برنامه‌ احیای آنها دنبال شود و به زیست‌بوم اصلی‌شان برگردانده شوند. مواردی که لازمه هرکدامشان صرف زمان و هزینه است تا گوزن‌های زرد را از فهرست در معرض انقراض IUCN خارج کند.

منبع: ایرنا