فرصتی برای آموزش حریم خصوصی به کودکان

اعتمادآنلاین| غزل لطفی در یادداشتی نوشت: با شنیدن عبارت حریم خصوصی اولین موضوعی که بیشتر مواقع به ذهن می‌رسد، گوشی تلفن همراه است که البته این روزها با توجه به پاندمی، نزدیک‌ترین ابزار فردی هوشمند هم شده است. اما با توجه به شرایط کرونایی موجود، نیازمند تعریف کامل‌تری از حریم خصوصی هستیم تا بتوان این روزهایی را که زمان بیشتری در منزل و کنار اعضای خانواده می‌گذرانیم، با کمترین تنش طی کنیم. در واقع باید از این فرصت در کنار هم مانی اجباری، برای یادگیری و احترام به فضای شخصی یکدیگر و مخصوصا کودکان‌مان بهترین استفاده را داشته باشیم. شیوع کروناویروس باعث شده زمانی را که در منزل و کنار خانواده می‌گذرانیم بیشتر از گذشته باشد که ارتباطات کاری خود را هم معطوف به دورکاری و برقراری تماس‌های مجازی کرده‌ایم.

در این میان کودکان نیز که ساعت‌های طولانی را در مدرسه و دنیای کودکانه خود می‌گذراندند، مجبور هستند روزهای‌شان را در منزل و به دور از بازی و هیاهو با دوستان‌شان طی کنند. تحصیل مجازی باعث وابستگی آنها به ابزارهای هوشمند (به‌طور معمول گوشی تلفن همراه) شده و تنها راه ارتباطی آنها با دوستان‌شان اپلیکیشن‌های چت شده است. نگرانی والدین از حضور فرزندان‌شان در دنیای مجازی کاملا قابل درک است، اما همان‌طور که بزرگ‌ترها نیازمند فضایی شخصی برای خود هستند باید به این نیاز کودکان نیز احترام گذاشته شود. کنترل دایم و نظارت لحظه به لحظه، فقط باعث بروز مشکلات تربیتی خواهد شد. اگر قرار است فرزندمان بیاموزد حالا که ساعات طولانی در منزل و در کنار یکدیگر هستیم باید به حریم خصوصی والدین خود احترام بگذارد و درک کند که حتی اگر در منزلیم؛ مشغول دورکاری و فعالیت شغلی خود هستیم، ابتدا باید این احترام متقابل را در رفتار ما ببیند. وسط درس و کلاس مجازی، بدون اطلاع وارد اتاق فرزندمان نشویم.

متوجه باشیم که اگر در حال پاسخگویی به سوال معلم است با کنترل کردنش فقط باعث از دست رفتن تمرکز فرزندمان می‌شویم. اگر دایم به عنوان یک کنترل‌گر با او روبه‌رو شویم به کودک خود می‌آموزیم که ما به او به چشم یک خطاکار که همیشه نیازمند کنترل است، نگاه می‌کنیم و بعد از مدتی کودک با هوش ما شروع به‌کارگیری ترفندهایی برای فرار از این کنترل‌ها خواهد کرد و در این میان حریم بین والدین و فرزند هم شکسته خواهد شد. نظارت‌های کنترلی غیرمستقیم، آگاه‌سازی کودکان از خطرات دنیای واقعی و مجازی، صحبت و تعامل و ارتباط دوستانه دوسویه،کاربردی‌ترین راهکار است.

از چالش پاندمی می‌توان فرصت ارتباط نزدیک‌تر با اعضای خانواده به خصوص کودکان را پدید آورد به شرط آنکه احترام متقابل حکمفرما باشد. می شود به کودکان آموخت این نزدیک بودن‌های طولانی که به اجبار کرونا رخ داده فرصتی است برای برقراری ارتباطی موثر که در گذشته شاید مشغله‌های مختلف این فرصت را کمتر به ما داده است. همان‌طور که دوست نداریم اعضای خانواده دایما درکارهای ما سرک بکشند و نیاز به زمان و فضای روحی و شخصی، مخصوص به خود داریم، درک کنیم که کودکان‌مان نیز نیازمند این فضا هستند.

همیشه نگران بودن هیچ کمکی به محافظت از کودکان در برابر خطرات اطراف آنها نمی‌کند و حتی گاهی باعث بروز مشکلاتی چون از دست دادن اعتماد به نفس‌شان هم خواهد شد. والدینی باشیم که ابتدا دوستان فرزند خود هستند تا کودک‌مان نیز بتواند نگاهی دوستانه به ما داشته باشند و از ترس تنگ‌تر شدن محدوده کنترلی و تنبیه به پنهانکاری روی نیاورد. اعتمادسازی و تعامل متقابل بهترین روش برای محافظت از فرزندان است.

منبع: روزنامه اعتماد