همه مرا با نام "آن آقای چاق" می‌شناسند/ جهان حسرت ما را می خورد

اعتمادآنلاین| داوود علی‌پوریان به صورت اتفاقی و از 13 سالگی وارد والیبال نشسته شد و توانست در 18 سال حضور در تیم ملی، 4 مدال طلا و نقره پارالمپیک را به دست بیاورد.

به گزارش فارس، کاپیتان تیم ملی والیبال نشسته کشورمان در گفت‌وگویی از تمام زوایای زندگی‌اش می‌گوید.

*چطور با معلولیت مواجه شدی؟

تصادف باعث شد پای چپم را از دست بدهم. طی چند عملی که داشتم، دکترها مجبور شدند پایم را قطع کنند و از آن موقع، از پروتز استفاده می‌کنم و خیلی هم راضی هستم.

*چرا راضی؟

قطعاً معلولیت محدودیت نیست و این را تمام معلولان سراسر دنیا که ورزش می‌کنند این موضوع را ثابت کرده‌اند. معلولیت محدودیت می‌آورد، فقط یک شعار و حرف است که نمی‌دانم از کجا آمده است؟ معلولانی هم داریم که دکتر، مهندس و ... هستند که ثابت کردند می‌شود با وجود معلولیت زندگی را به نحوه احسن ادامه داد.

*از چند سالگی ورزش را شروع کردی؟

در 13 سالگی به صورت اتفاقی ورزش والیبال نشسته را شروع کردم. روزی برای گرفتن پروتز، یک فردی که تیراندازی کار می‌کرد به من گفت می‌توانی ورزش را شروع کنی و مرا به هیأت ورزش‌های جانبازان و معلولین معرفی کرد. آنجا گفتند چهار تا رشته پینگ‌پنگ، والیبال نشسته، بسکتبال با ویلچر و شنا را می‌توانی انجام بدهی. اولین باری که والیبال نشسته را دیدم از این رشته خوشم آمد. ابتدا دو جلسه نگاه کردم و نگذاشتند تمرین کنم. گفتند باید علاقه پیدا کنی و بعد از دو جلسه نگاه کردن والیبال نشسته را شروع کردم. خدا را شکر می‌کنم که این اتفاق برای من افتاد و زندگی‌ام مسیر جدیدی پیدا کرد.

*بعضی از خانواده ها فکر می‌کنند فرزند معلول دارند و معتقد هستند نباید آنها را برای ورزش تشویق کنند تا خدایی نکرده روحیه آنها تاثیر منفی بگذارد.

باید به این خانواده‌ها گفت که این اتفاق خاصی نیست و معلولیت در تقدیر ما بوده است. آدمی می‌تواند از هر اتفاقی بدی هم که برایش رخ می‌دهد، استفاده کند و فرصت جدید برای خودش درست کند.

*ورزش جانبازان و معلولین در ایران چه اوضاعی دارد؟

ورزش معلولین در ایران روز به روز در حال پیشرفت است. اما با استانداردهای روز دنیا خیلی فاصله دارد. بهتر است مسئولان کشورمان مقداری به استانداردهای روز دنیا نگاه بیندازند و جا دارد ورزش این قشر نیز بهتر از این شود. اما در ورزش ایران و پارالمپیک و فدراسیون ورزش‌های جانبازان و معلولین تمام امکانات برای بچه‌های که ورزش می‌کنند به بهترین شکل فراهم شده است. عزیزان می‌توانند با مراجعه به هیأت‌های ورزش‌های جانبازان و معلولین در سراسر کشور، رشته مورد علاقه‌شان را انتخاب کنند.

*از چه سالی وارد تیم ملی والیبال نشسته شدی؟

سال 81 وارد تیم ملی شدم. ایران در رقابتهای قهرمانی جهان در مصر به بوسنی باخته بود. نسل آن زمان تیم ملی تغییر کرد و به تیم ملی اضافه شدم.

*اولین مسابقاتی که در آن بازی کردی، چه زمانی بود؟

18 سال داشتم و در مسابقات باشگاههای جهان در کشور آلمان بازی کردم. آن موقع مشکل خدمت سربازی داشتم و به همراه تیم اعزام نشدم. تنها در هتل ماندم و به خانواده‌ام خبر ندادم که نتوانستم به مسابقات بروم. قرار بود چند روز بعد مشکلم حل شود و من هم بروم. نرفتن به این مسابقات برای من سخت و عذاب‌آور بود. روز 27 اسفند سال 1381 بود و به این فکر می‌کردم که دوستان در مسابقات هستند و چه شرایطی دارند. در همین حین تلفن اتاقم در هتل زنگ خورد که پدر و مادرم به دنبالم آمده بودند. آن روز مرا دلداری دادند و به خانه بردند. شرایط بسیار سختی بود ولی چند روز بعد به سفارت آلمان رفتیم و کارم انجام شد. از جلوی دب سفارت به فرودگاه رفتم و سوار هواپیما شدم. مسیر خیلی سخت بود. تنها این سفر را رفتم و در دیدار دوم بازی کردم.

*فکر می‌کردی یک روز کاپیتان تیم ملی والیبال نشسته ایران شوی؟

وقتی والیبال را شروع کردم، خیلی فکر نمی‌کردم به مدارج بالای این رشته برسم. چون بزرگان سرآمد زیادی در این رشته بودند. خیلی به والیبال نشسته علاقه پیدا کرده بودم و دوست داشتم هر روز بهتر از دیروز باشم.

*پس خیلی برای رسیدن به مدارج بالای والیبال نشسته تلاش کردی؟

چند بازیکنی که در اول راه و مبتدی بودیم، اصلا به حساب نمی‌آمدیم. نفرات اصلی تیم‌مان با تور اصلی بازی‌ می‌کردند. برای ما در گوشه سالن یک کابل کشیده بودند و این گونه باعث شد تا مقداری دست به توپ بزنیم. کم کم آمدیم و جایگزین پیشکسوتان شدیم، ولی آن برخوردها را با کسی نکردیم. بر عکس کمک کردیم که بیشتر جذب رشته والیبال نشسته شوند تا اینکه زده شوند.

*چند دوره در پارالمپیک شرکت کردی؟

من در 4 دوره شرکت کردم که حاصلش دو طلا (2008 پکن و 2016 ریو) و دو نقره (2004 آتن و 2012 لندن) بود. اولین بار هم در پارالمپیک 2004 آتن بودم.

*اولین بازی در پارالمپیک چطور بود؟

در پارالمپیک آتن با تشخیص مربی اولین دیدار را بازی نکردم؛ با اینکه آمادگی خیلی زیادی داشتم و بمب انرژی بودم. وقتی بازی دوم شروع کردم، یک حس غریبی بود. استرس تمام وجودم را گرفته بود و کارایی‌ام به نصف کاهش پیدا کرده بود. شرایط سختی بود. سروصدای تماشاگران، جو مسابقه و باخت‌های قبلی که به بوسنی داده بودیم، شرایط را سخت کرده بود. دوست داشتم روز به روز بهتر شوم و در چند بازی بعدی خودم را پیدا کردم و به مرور بهتر شدم. به جایی رسیدم که بازی مقابل تیم‌های بزرگ برایم خیلی عادی شد. ولی فینال لیگ، مسابقات جهانی و پارالمپیک هنوز این استرس را دارد.

*چرا والیبال نشسته ایران همیشه در المپیک و جهان قهرمان می‌شود؟

خیلی تمرین کردیم. همیشه سعی داریم تا ارتقا پیدا کنیم. شاید شرایط فیزیکی و انگیزه‌ای بچه‌ها که در زندگی‌شان وجود دارد، باعث شده که ما به چیزی غیر از قهرمانی فکر نکنیم. در بین مردم ایران عادت شده همه والیبال نشسته را به اسم قهرمانی می‌شناسند. همین باعث می‌شود برای پیروزی و برنده شدن انگیزه مضاعف داریم. از وقتی که من والیبال نشسته را شروع کردم، می‌گفتند ایران در جهان اول است. والیبال نشسته در ایران یک شکل دیگری نسبت به سایر کشورهای دنیا برگزار می‌شود. به جرات می‌توانم بگویم که فینال سوپر لیگ کشورمان در حد فینال پارالمپیک است. لیگ ما بسیار جذاب و پرهیجان دنبال می‌شود؛ حتی پخش مستقیم تلویزیونی شد که همه استقبال کردند.

*لیگ والیبال نشسته ایران کیفیت بالایی دارد؟

لیگ ایران حرفه‌ای است. 15 نفری که به اردوی تیم ملی دعوت شدند، از دل لیگ‌مان انتخاب شدند. اگر فیلم بازی‌ها را همه دنیا ببینند، حسرت خواهند داشت تا حداقل بازی‌های ما را نگاه کنند؛ چه برسد که در این لیگ پرهیجان و جذاب بازی‌ کنند. لیگ ما سطحش بالاست و امیدوارم با ورود اسپانسر جدید به مسابقات، از نظر فنی بهتر از قبل شود.

*شرایط خودت در لیگ چطور بود؟

سه سال در سوپر لیگ برای تیم شهرداری ورامین بازی می‌کنم. هر سه سال قهرمان شدیم. در حال حاضر از هر نظر این تیم بهترین لیگ والیبال نشسته است. شرایطی را در شهرداری ورامین دارم که در هیچ دوره لیگ تجربه نکردم. به خاطر همین از تمامی کسانی که در شهرداری ورامین برای ما زحمت می‌کشند تشکر می‌کنم.

*تفاوت والیبال نشسته ایران و دنیا در چیست؟

کل دنیا یک طرف و والیبال نشسته ایران یک طرف. در هر دیدار که مقابل تیم‌های بزرگ دنیا قرار می‌گیریم، یک برنامه جدید را پیاده می‌کنیم. تمام ورزشکاران دنیا از بچه های ما یاد می گیرند. کارهایی که ما چهار سال پیش انجام می‌دادیم، تازه الان شروع کرده اند. این موضوعی است که ما به آن می‌بالیم. دوست داریم که همه ورزشکاران جهان از ما یاد بگیرند و روز به روز خانواده والیبال نشسته در دنیا بزرگتر شود.

*اردوی تیم ملی چه شرایطی دارد؟

جوی که در تیم ملی ما وجود دارد، هیچی تیمی در دنیا ندارد و دوستانی در آنها حکمفرماست. اگر فرد غریبه‌ای در اردوی حاضر شود، خواهد فهمید که همه نفرات هیچ چیز از همدیگر پنهان ندارند. سرمربی، مربی، بازیکنان و سرپرست، همه برای هم زحمت می‌کشند و برای یکدیگر بالا و پایین ندارند. در مجموع، هیچی فرقی بین نفر پانزدهم و اول نیست و رفاقت حرف اول را می‌زند.

*تمرینات سال قبل چطور بود؟

با شیوع بیماری کرونا شرایط برای همه سخت شده است. سالهای قبل هر روز تمرین داشتیم ولی الان فقط تمریناتمان را در اردو انجام می‌دهیم. در سال گذشته و هر موقعی که می‌خواستیم تمرین داشته باشیم، سالن‌های ورزشی بسته بود. اکنون نیز امیدوارم یک مقدار وضعیت کرونا فروکش کند و بتوانیم در تهران تمریناتمان را دنبال کنیم. با این شرایط 10 روز در خانه و 10 روز در اردو هستیم. قرار داشتن در این شرایط خیلی سخت است اما چاره‌ای نیست باید به سمت قهرمانی برویم.

*بزرگترین سختی والیبال نشسته چیست؟

دور از خانواده بودن بزرگترین سختی والیبال نشسته است. والیبال نشسته عشق است و کسی که این رشته را انتخاب می‌کند باید عاشق باشد. همه کسانی که بازی می‌کند با دل‌شان می‌آیند.

*چرا همیشه شماره 4 می‌پوشی. دلیل خاصی دارد؟

اولین باری که به اردوی تیم ملی دعوت شدم، شماره 4 را دادند و گفتند بپوش. هیچ انتخابی نداشتم و مجبور شدم و قبول کردم. قبلا هیچ فکری درباره انتخاب شماره پیراهن نکرده بودم. اما الان این شماره را دوست دارم و 18 سال، پیراهن 4 تیم ملی والیبال نشسته برای من است.

*چه زمانی از والیبال نشسته خداحافظی می‌کنی؟

نمی‌دانم ورزش حرفه‌ای را چه زمانی کنار خواهم گذاشت، ولی گفتنش خیلی سخت است. البته ورزش تنها کارم است و منبع

درآمدم است. باید خودم و خانواده‌ام را از نظر مالی تامین کنم. البته اگر بدنم جواب ندهد باید از ورزش حرفه‌ای خداحافظی کنم.

*در پارالمپیک توکیو چه نتیجه ای را برای والیبال نشسته ایران پیش‌بینی می‌کنی؟

برگزاری مسابقات مختلف در المپیک و پارالمپیک توکیو با این وضعیتی که در اخبار منتشر می‌شود، شرایط سختی خواهد داشت. اگر در حالت عادی خودش برگزار می‌شد، می‌توانست بهترین المپیک و پارالمپیک طول تاریخ باشد. تلاش می‌کنیم تا بهترین را برای خودمان بسازیم و قهرمان شویم.

*جوایز تیمی برای قهرمانی در بازی‌های پارالمپیک چطور است؟

رشته ورزشی تیمی که از کشورمان بتواند در المپیک یا پارالمپیک مدال بگیرد، خیلی سخت است. مسئولان باید در این قانون بازنگری کنند. هیچ تیمی از ایران در ورزش تیمی مدعی مدال آوری نیست و انگار که این قانون فقط برای والیبال نشسته گذاشته شده است. چون تیم ما تنها تیمی است که در پارالمپیک مدال می‌گیرد. ملی‌پوشان خیلی زحمت می‌کشند و امیدوارم با تغییر قانون جواب گوشه‌ای از زحمات‌شان داده شود. نباید هیچ فرقی بین رشته انفرادی و تیمی باشد. از سال 2010 که این قانون را گذاشته اند، ما اذیت شده‌ایم. پرداختی‌‌های جوایز دوره‌های گذشته پارالمپیک والیبال نشسته که همیشه قهرمان می‌شده مبلغ آن چنان زیادی نیست.

*بهترین دوست و رفیق‌ات کیست؟

بهترین دوستم ابوالفضل محرم‌خوانی از قزوین است که 20 سال با هم دوست هستیم. جالب اینکه توانسته‌ایم در سوپر لیگ والیبال 13 بار با هم قهرمان ایران شویم. خیلی رکورد عجیبی است که توانستیم این کار را انجام بدهیم و دلم برایش تنگ شده است.

*بهترین بازیکنان والیبال نشسته ایران و دنیا کیست؟

می‌توان نفرات زیادی را نام برد چون هر بازیکنی ویژگی‌های خاصی دارد و گفتنش خیلی سخت است. چون ما بازیکنان زیاد خوبی داریم و نمی‌شود اسم یک نفر را نام برد.

*بدترین خاطره ورزشی چیست؟

باخت در دو فینال پارالمپیک جز بدترین خاطرات ورزشی‌ام است. با آن همه انگیزه، سطح انرژی و آمادگی دو بار مدال نقره گرفتیم. واقعا دردناک بود. آخرین باری که این اتفاق افتاده حدود 9 سال می‌گذرد. هنوز هم وقتی به یادش می‌افتم، اذیتم می‌کند.

*بهترین خاطره در زندگی‌ات چیست؟

بهترین خاطره ورزشی‌ام در مسابقات جوانان جهان در سال 1386 برزیل بود که قهرمان شدیم. 13 روز در برزیل با بدترین شرایط آب و هوایی و اسکان بد توانستیم قهرمان شویم. در بازگشت رسیدیم به شهر میلان که 18 ساعت ترانزیت بودیم و 5 ساعت هم تاخیر خورد. در این روز قرار بود دخترم دنیا بیاید. با هر مشقتی ساعت 10 دقیقه به هفت صبح رسیدم ایران و ساعت 11 روز شش اردیبهشت 1386 دخترم به دنیا آمد.

*مردم از چه زمانی به عنوان یک چهره سرشناس شما را می‌شناختند؟

در پارالمپیک آتن پخش مستقیم بازی‌ها صورت نمی‌گرفت. از این رو کسی ما را نمی‌شناخت ولی برای دومین بار که در پارالمپیک پکن شرکت کرده بودیم، بازی‌های ما پخش شد و مردم با ما آشنا شدند.

*با چه اسمی شما را می‌شناختند؟

به خاطر اینکه من وزن زیادی داشتم، هر کسی مرا می‌دید، می‌گفت آن آقای چاق و با عنوان شماره 4 والیبال نشسته مرا می‌شناختند.

*والیبال نشسته را آموزش می‌دهی؟

خیر. تمام دوستانی که از تیم جوانان به تیم بزرگسالان راه پیدا می‌کنند، همیشه کمک می‌کنم. با تمام وجود به جوان‌ترها کمک می‌کنم تا بتوانند به هر جایی که ما رسیدیم، آنها هم حتما برسند.

*نظرت در مورد هادی رضایی چیست؟

پرافتخارترین مربی والیبال نشسته ایران است که بودنش یک نعمت بوده. امیدوارم حال حالاها خسته نشود و از وجودش استفاده کنیم.

*نظرت در مورد رییس کمیته پارالمپیک چیست؟

حاج محمود خسروی وفا مرد بسیار زحمتکشی است. شرایطی که هم اکنون در کمیته ملی پارالمپیک وجود دارد، تمام زحمات او بوده است. شرایطی که این سالها تجربه می‌کنیم، هیچ زمانی وجود نداشته و شرایط بسیار عالی است. بالاخره من 18 سال در این سیستم هستم. برای همین از خسروی وفا تشکر می‌کنم.

*نظرت درباره تیم ملی والیبال کشورمان چیست؟

همه بازی‌های تیم ملی را می‌بینم. در این سالهای اخیر پیشرفت خوبی داشتند و به والیبالیست‌های خوب کشورمان افتخار می‌کنیم. امیدوارم در المپیک توکیو بزرگترین کار ممکن را انجام بدهند و تاریخ ساز باشند.

*طرفدار فوتبال هستی؟

فوتبالی هستم و آن را خیلی دوست دارم. طرفدار تیم ملی کشورم هستم و تعصب خاصی به سرخابی‌ها ندارم. اما در فوتبال خارجی، طرفدار بارسلونا و به خصوص لیونل مسی هستم. هر وقت که بارسلونا بازی داشته باشد، کار و زندگی را تعطیل می‌کنم تا آخرش بازی این تیم بزرگ جهان را نگاه می‌کنم. هر جا که راجع به مسی صحبت کنند، واقعا لذت می‌برم و تمامی لحظاتش را گوش می‌کنم. حتی در فضای مجازی هم بتوانم تکه‌های از بازیش را نگاه کنم و از بازی این بازیکن بزرگ دنیا لذت می‌برم.

*چقدر اهل فضای مجازی هستی؟

اکثر اخبار را از فضای مجازی دنبال می‌کنم تا آنجاییکه وقت اجازه بدهد، در اینستاگرام تمرینات تیم‌های رقیب‌مان را نگاه می‌کنم.

*فرزندانتان به چه رشته‌های ورزشی علاقه‌مند هستند؟

قبل از کرونا پسرم فوتبال و دخترم والیبال بازی می‌کردند که تعطیل شد. امیدوارم که کرونا تمام شود که فرزندانم به ورزش برگردند.

*اوقات فراغت را بیشتر به چه کاری مشغولی؟

در کنار خانواده وقتم را می‌گذارنم.

*حرف آخر

امیدوارم دعای خیر مردم بدرقه راه ما باشد و سعی و تلاش می‌کنیم تا هر چه که مردم از ما انتظار دارند را برآورده کنیم و قهرمان پارالمپیک شویم.