ماموریتی به نام امید با چاشنی رکوردشکنی تاریخی/ در آستانه بازی با کره، به نام اسکوچیچ، کلاه از سر برداریم!

اعتمادآنلاین| ‌ مرتضی روشندل‌زاده، فعال فرهنگی- روز دربی برگشت سال 98 بود، همه در انتظار شنیدن نام جدید سرمربی تیم ملی ایران از میان دو گزینه ایرانی، علی دایی و امیر قلعه‌نوعی بودیم، که به‌صورت غیرمنتظره با یک نام کاملا متفاوت و البته آشنا، اما دور از انتظار، روبه‌رو شدیم؛ «دراگان اسکوچیچ» به عنوان سرمربی تیم ملی ایران انتخاب شد.

نتایج ضعیف مارک ویلمتوس، وضعیت صعود تیم ملی ایران را به "اما و اگر" کشانده بود و عده‌ای که دراگان اسکوچیچ را قبول نداشتند و می‌گفتند از او هیچ سودی نمی‌رسد و نمی‌توان به حرف‌ها و وعده‌هایش امید داشت، تنها از او به عنوان سرمربی تیم «خونه به خونه» نام می‌بردند و ابراز خشم می‌کردند. عده‌ای از اهالی فوتبال هم از دوست و آشنا به دنبال صحت این خبر بودند، و برخی دیگر می‌گفتند او در بدترین زمان ممکن هدایت تیم را برعهده گرفته است؛ روزهای پراسترسی که ناامیدی در اردوی تیم ملی موج می‌زد.

اما شیوع ویروس کرونا، زمان مناسبی بود تا این اضطراب و ناامیدی فراگیر، کاهش پیدا کند و ماموریت دراگان اسکوچیچ آغاز شود؛ سفر به کشورهای مختلف و دیدن بازی‌های تک‌تک ستاره‌های تیم ملی و همچنین تماشای مسابقات لیگ برتر از نزدیک، شروع این ماجراجویی بود.

در چهار بازی ابتدایی دراگان اسکوچیچ و کسب نتایج درخشان تیم ملی، باز هم دلیلی نشد تا کسی رغبت کند از او حمایتی جدی داشته باشد، و گاهی‌اوقات نیز برخی از بازیکن‌های تیم، شرایط را با زمان سرمربی‌گری کارلوس کی‌روش مقایسه می‌کردند، ولی دراگان همچنان مصمم و امیدوارانه و در سکوت کامل و بدون ادعا و هیاهو، به کارش ادامه داد و مطمئن بود که پایان شب سیه، سپید است.

و حالا این سرمربی 53ساله کروات با یک رکورد استثنایی، نام خود را در حافظه فوتبال‌دوستان ایرانی ثبت کرد و حداقل بابت این کارنامه قابل احترام، باید کلاه از سر برداریم؛ کارنامه‌ای با بُردهای تاریخی پیاپی روبه‌روی تیم‌هایی که معمولا در آسیا، گربه سیاه ما بوده‌اند!

دراگان امیدوارانه و با انگیزه زیاد می‌خواهد این روند 10پیروزی پیاپی در تیم ملی ایران را ادامه دهد و به یک رکورد جهانی و تاریخی با تیم ملی ایران برسد.

جی.کی.رولینگ، نویسنده هری پاتر می‌گوید: «در تاریک‌ترین لحظات زندگی منتظر خوشبختی باشید، تنها باید ناامید نشوید و به دنبال نور بروید.»

گاهی باید در ناامیدی غرق شد تا انرژی لازم برای بالا رفتن پیدا کرد؛ ناامیدی‌ای که حالا رنگ باخته و همه‌مان را غرق در شادیِ به‌صدادرآمدن زنگ پیروزی کرده است.