گلایه یک روزنامه: مجالس عزاداری تبدیل به مکانی برای تسویه حساب سیاسی شده است

روزنامه اطلاعات از اینکه مجالس عزاداری امام حسین به مکانی برای تسویه حساب سیاسی تبدیل شده انتقاد کرد. 

به گزارش اطلاعات، در این مطلب می‌خوانید؛

برای کسانی که در مجالس تعزیت حضرت سید الشهدا علیه‌السلام، ادبیات آیینیِ سنتی هنوز از منزلت و اعتبار و بلکه افتخار برخوردار است، در این سالیان اخیر نوعی تنگنا و مضیقه رخ می‌کند.

جایگزینی ادبیاتی دیگر که امتزاجی از عزاداری و سیاست‌زدگی است، شاید امروزه ضرورت زمانه تلقی گردد و متمایلان این سبک عزاداری هم دلایل خود را داشته باشند.

نمایان‌ترین وجه این عزاداری‌ها در دو وجهِ پدیدار شناسانه خودنمایی می‌کنند:

یکم: فرم عزاداری‌ها؛ از شعر و ریتم و آهنگ‌ها گرفته، تا حرکات و تحرکات مجلسیِ روزآمد؛ که هیچ ابایی هم در مورد اقتباس و امتزاج آن‌ها با جدیدترین ملودی‌های روز ندارند و به همین نشانه، خیل عظیمی از نوجوانان و جوانان را با خود همراه می‌کنند.

دوم: محتوای عزاداری‌ها؛ از غرقه‌سازی وقایع و شخصیت‌های عاشورایی؛ در دو جبهه حق و باطل، با وقایع و شخصیت‌های روز؛ تا تشخیص مجلس‌آرایان و صحنه‌گردانان، که چه کسانی را در زمره یاران امروزین امام حسین علیه‌السلام بشمارند و چه کسانی را همراه عمرسعد کنند.

آسیب‌های این نوع عزاداری، در مجامعی که خود غرق سیاست‌اند و طبعشان مشابه‌سازی است، نه در کوتاه‌مدت، بلکه در آینده‌ای نامعلوم معلوم می‌شود و ذکر مصیبات و پژواک عزا، دیگر نه منتسب به منابع اصلیِ حادثه، بلکه گره‌خورده به ذائقه‌ها و سلیقه‌های عزاپردازان می‌شود. اینجاست که البته جای مناسبی برای تسویه‌حساب‌های جناحی و حزبی و فرافکنی خواسته‌های شخصی و امیال گروهی فراهم می‌آید؛ بسته به آن که بلندگو در دست چه کسی باشد!

رهروان این سبک عزاداری البته توجیهاتی دارند؛ از جمله آن که: ما باید از ذخایر سنتی و آیینی و مناسک اسلامی و به خصوص شیعی، نقشه‌راهی برای امروز و آینده خود بسازیم و در رسوب زمان وا نمانیم.

این سخن، ظاهری گیرا و اقناع‌آور دارد، اما باطنش، به قول اهل منطق، «مقول به تشکیک» است؛ یعنی بس شناور است. جاگذاری شخصیت‌ها و تیپ‌ها در جایگاه تاریخی شیعه و قالب‌سازی از حوادث و رویداد‌های تاریخی، نه یک کلیشه مطلق، بلکه برخاسته و برآمده از سلایق و پردازش‌هایی است، که به خصوص زمانی که رنگ سیاست می‌پذیرد، محل نقش‌زنی و رنگ‌آمیزیِ حزبی و قبیله‌ای و طوائف‌الملوکی می‌شود اکنون، در تنوع معیار‌ها و سلیقه‌ها و اختلافات حزبی و سیاسی، پیدا کنید «معیار قطعی» را در تشخیص حسین و یارانش از یزید و اعوان و انصارش!

شاید کار به آن آسانی و سادگی که برخی می‌چرخانند نباشد!