حسین شریعتمداری، مدیر مسئول کیهان
تا باج ندهیم مذاکرات به نتیجهای نمیرسد
تنها راه پیش رویمان خروج از NPT است
مدیر مسئول کیهان گفت: فراز و نشیب های چالش ۲۰ ساله کمترین تردیدی باقی نمی گذارد که اگر اهل باج دادن نباشیم ــ که دولت کنونی اینگونه نیست ــ مذاکرات هرگز به نقطه ای نخواهد رسید که منافع کشورمان را در پی داشته باشد و سرانجام به این نتیجه می رسیم که تنها راه پیش رویمان خروج از NPT است .
حسین شریعتمداری مدیر مسئول روزنامه کیهان گفت: چالش هسته ای ۲۰ ساله کشورمان با آمریکا و اروپا به وضوح نشان می دهد که حریف نگران تولید سلاح هسته ای از جانب ایران نیست، بلکه از آن به عنوان بهانه ای برای تحریم ها استفاده می کند و از آنجا که تحریم های اقتصادی تقریباً تنها اهرم باقیمانده در دست آمریکا برای مقابله با ایران اسلامی است، هرگز از آن دست نخواهد کشید .
به گزارش فارس، بخش هایی از گفت و گوی شریعتمداری را در ادامه می خوانید:
*مذاکره برای لغو تحریم ها آب در هاون کوبیدن است و با جرات می توان گفت که این مذاکرات راه به جائی نمی برد و می بینید که تاکنون از «ناکجا آباد » ! بیرون نرفته است .به عنوان مثال یکی از موارد اختلاف تاکید ایران بر تضمین آمریکا مبنی بر پایبندی به تعهداتش است و آمریکا با صراحت اعلام می کند که تضمین نمی دهد ! خُب ! این چه توافقی است که طرف مقابل حاضر نیست درباره عمل به تعهداتش تضمین بدهد ؟! وقتی آمریکا اعلام می کند که حاضر نیست برای عمل به تعهداتش تضمین بدهد، با صراحت اعلام کرده است که اهل توافق نیست ! یعنی مذاکره می کنیم که توافق نکنیم ؟!
*نگاهی به چالش ۲۰ ساله بیندازید ! انگار شرح وظیفه و دستور العملی که برای آژانس بین المللی انرژی اتمی تعریف شده است، پیشگیری از صنعت هسته ای صلح آمیز ایران، بازرسی های فراگیر از مراکز نظامی کشورمان به بهانه فعالیت هسته ای اعلام نشده ! و ارائه اطلاعت نظامی ایران به آمریکا، اسرائیل و برخی از کشورهای اروپائی است .
*فراز و نشیب های چالش ۲۰ ساله کمترین تردیدی باقی نمی گذارد که اگر اهل باج دادن نباشیم ــ که دولت کنونی اینگونه نیست ــ مذاکرات هرگز به نقطه ای نخواهد رسید که منافع کشورمان را در پی داشته باشد و سرانجام به این نتیجه می رسیم که تنها راه پیش رویمان خروج از NPT است .
*مذاکراه با آمریکا را به «شتر مجنون» در داستان ملای رومی است؛ مجنون که آهنگ کوی لیلی داشت بر ناقه ای نشست که کره ای در شهر داشت . در مجنون شوق رفتن به کوی لیلی موج می زد ولی ناقه که تاب دل کندن از کره خود را نداشت، قدم از قدم بر نمی داشت و چنین بود که به قول ملای رومی « یک دو روزه ره بدین احوالها/ مانده مجنون در تردد سالها » … مجنون در نهایت چاره کار را در آن می بیند که از ناقه پیاده شود و راه کوی لیلی را به پای خود بپیماید .
اینجا منافع ملت در کار نیست منافع افرادی خاص و تندرو و بی شعور مطرح هست