فرسایش در مذاکرات به صلاح نیست؛‌ جسارت و حماقت نتانیاهو را افزایش می‌دهد

«حضور لاریجانی تثبیت ظریف مذاکره مطالبه ملی» عنوان یادداشت روزنامه اعتماد به قلم محمدرضا طورانی است که در آن آمده؛ مردم در ۱۵ تیر با انتخاب پزشکیان اولین ضربه کاری رابه تفکر تعامل‌گریزی، جنگ‌طلبی افراطیون وارد کردند و دنبال رفاه، آرامش، درآمد و مذاکره برد-برد باجهان هستند. سایه‌های باقیمانده شکست خورده به دنبال حذف ظریف  برآمدند. اما پویش و مطالبه ملی مذاکره جدی در کشور تقویت شد.  در نتیجه نه تنها ظریف حذف نشد بلکه انرژی پتانسیل دکتر لاریجانی هم به عنوان بازیگر هم‌افزای  (سینرژیک) آزاد شد. حاکمیت و مردم به این نتیجه رسیدند که معقولانه‌ترین روش تعامل، مذاکره عزتمندانه است نه تقابل جنگ‌مدارانه که نتیجه  غیرقابل کنترل و مدیریت را به دنبال خواهد داشت.

کاربست قدرت نظامی فقط در صورت ضرورت و با اطمینان بالای پیشگیرانه باید به کار گرفته شود.  سلاح اول رایزنی  و دیپلماسی فعال، پویا، مغزافزار است. دور ماندن دولت از جنگ و تنش ویرانگر، لازمه رفع مشکلات معیشتی و مبارزه با فساد اقتصادی و رانت سیاسی است. سیاست خارجی دید وسیع و قدرت تحلیل می‌خواهد. نگاه ترکیبی  (هیبریدی) عزت، مصلحت، حکمت  همراه باپیوست احتیاط حداکثری جهت تبدیل برنامه هسته‌ای به ابزار بازدارندگی واقعی و فعال جهت افزایش قدرت چانه‌زنی و امتیازگیری، نیازمند افزایش قدرت  و اختیار داخلی قوی‌تر است تا  دکتر عراقچی و تیم حرفه‌ای او با جسارت بیشتر، فرآیند مذاکرات  شفاف، صریح، مستقیم و سریع پیش از ورود ترامپ به کاخ سفید را عملیاتی کنند. باید سناریوهای خطرناک قبلی جهانی را برهم زنیم، فرسایش در مذاکرات به صلاح  نیست چون ضریب جسارت و حماقت نتانیاهو را افزایش می‌دهد.

مردم باهدف رفع تحریم‌های ظالمانه به پزشکیان رای دادند اما پس از ۳ماه، پرونده ایران  درآستانه ورود به ذیل فصل هفتم منشور سازمان ملل قرارگرفته است. دکتر پزشکیان باید با تعامل بیشتر با مقام رهبری، اختیارات برای عراقچی و تیم مذاکره‌کننده فراهم کند تا با اعتماد به نفس، جسارت، هوش هیجانی و قدرت امتیاز‌گیری بیشتری، مذاکرات را دنبال کند. در ضمن شنیدن صدای رساتر و هماهنگ‌تر داخلی، قطعا وزن اثربخشی، ثمربخشی، کارایی مذاکرات را افرایش می‌دهد. اروپا هدیه خود را به ترامپ داده است. کشور‌های همسایه و مسلمان، بریکس به جز چین، روسیه نیز از ایران حمایت نکردند. ایران که  در یکی از پیچ‌های تاریخی  و سرنوشت‌ساز خودقرارگرفته  دو مسیر پیش رو دارد: 

۱) جنگ‌محوری مخرب که زاییده تفکر افراطیون است. 

۲) مذاکرات جدی و سازنده که به  عنوان مطالبه ملی و ضرورت  تاریخی مطرح است.

آیا باید دور خود دیوار بکشیم و  برای ایران سرنوشتی مشابه غزه و لبنان رقم بزنیم؟ و با تکیه  برتصور داشتن چند بمب اتم و  ادامه جنگ‌های نیابتی، در برابر دنیا بایستیم! 

یا اینکه، یک بار برای همیشه با کنار زدن تصمیمات اعوجاجی و دیدگاه‌های کوتاه‌بینانه مسیر و روند مذاکرات برد- برد را در پیش بگیریم و آینده‌ای روشن برای ایران در سپهر سیاسی ترسیم کنیم؟ 

ایران با توجه به امکانات متنوع و گسترده در همه ابعاد و زمینه‌ها ظرفیت و استعداد، کشور پیش‌رو در منطقه را دارا می‌باشد، نباید با نگاه نفرت‌پراکنی در منطقه این جایگاه را برای همیشه از دست بدهیم.