در پیک ششم،سینمایی‌ها باید الگوی رعایت پروتکل‌ها می‌شدند

مثل تمام دوره‌های پیشین جشنواره فیلم فجر، این‌بار نیز چند روز قبل از جشنواره بلیت‌فروشی آغاز شد در حالی‌که در شرف مواجهه با موج جدید کرونا قرار داشتیم. یک روز بعد از آغاز بلیت‌فروشی شروع پیک ششم رسما از سوی وزارت بهداشت اعلام و در روز ۱۲ بهمن نیز تهران در وضعیت قرمز کرونایی قرار گرفت، اما جشنواره فیلم فجر بدون توجه به این شرایط کار خود را آغاز کرد.

به گزارش همشهری، سوال اینجاست هنرپیشه‌ها و چهره‌های سینمایی به عنوان بخشی از جامعه الیت و الگو، چرا در این موقعیت خاص که امیکرون به سرعت در حال شیوع است، بدون رعایت پروتکل‌های بهداشتی در انظار عمومی حضور پیدا می‌کنند؟

مسعود کوثری، جامعه‌شناس و عضو هیئت علمی دانشگاه تهران درباره علل بروز این رفتار از سوی قسمتی از جامعه سینما به عنوان الگوی جامعه توضیح خواهند داد.  

*چرا باید در شرایطی که در پیک ششم کرونا قرار داریم باید جشنواره فیلم فجر برگزار شود؟

مواردی مانند اعمال محدودیت‌ها در چنین شرایطی به عموم جامعه مربوط می‌شود، مرجع تصمیم‌گیری در این موقعیت ستاد ملی کروناست و تعیین تکلیف برای برگزاری مراسماتی مانند جشنواره‌ها بر عهده این ستاد است.  

افراد مختلف استدلال‌های متفاوتی دارند که بیشتر با منافع آنها ارتباط دارد، در واقع درباره برگزاری جشنواره فیلم فجر در این شرایط، می‌توان هم دلیلی برای موافقت هم مخالفت ارائه داد. در هرصورت نمی‌توان جامعه را تعطیل کرد و فعالیت در دانشگاه‌ها، مراکز، سازمان‌ها و... نباید متوقف شود، از طرفی هرچه کرونا در جامعه دوام بیشتری داشته باشد، باعث اختلال حرکت جامعه می‌شود و پیگیری امور رشد و توسعه را به تعویق می‌اندازد.

*آیا اهالی سینما نباید به طور خودجوش و با توجه به شیوع سویه جدید، برای عدم برگزاری جشنواره تصمیم می‌گرفتند؟

به نظر من در این موارد تصمیم‌گیرنده و پاسخ‌دهنده اصلی ستاد ملی کروناست و این مساله را نمی‌توان به افراد واگذار کرد، چراکه افراد تابع منافع و دغدغه خود و همچنین جریانات سیاسی هستند، زیرا ممکن است همین جشنواره اگر شش ماه پیش برگزار شده بود با استقابل متفاوتی نسبت به برگزاری در بهمن‌ماه مواجه می‌شد.

باید از ستاد ملی کرونا پرسید که آیا برگزاری جشنواره در شرایط هشدار کرونایی آیا به ضرر یا نفع جامعه است؟ زیرا زمزمه‌های شخصی معمولا به توطئه و سیاه‌نمایی و... متهم می‌شود.

*دانشگاه‌ها، ادارت و مراکز مختلف برای مقابله با شیوع بیشتر کرونا تهمیداتی مانند دورکاری یا کلاس‌های غیرحضوری داشتند، بهتر نبود جشنواره هم به شکل مجازی برگزار می‌شد؟

توقع جامعه از اهالی سینما به عنوان بخشی از جامعه الیت این است که با رفتار صحیح، الگویی مناسب به جامعه ارائه بدهند.

با توجه به اینکه در مدت شیوع کرونا تعدادی از هنرمندان و اهالی این هنر به دلیل ابتلا به این بیماری جان خود را ازدست دادند، دست‌اندرکاران سینما نیز برای جلوگیری از گسترش شیوع کرونا در این شرایط حاد باید راهکاری را مانند برگزاری آنلاین یا حتی نیمه‌آنلاین ارائه می‌داند، اما بدون توجه به این مساله جشنواره را به صورت عادی برگزار کردند، در حالی که بسیاری از جشنواره‌های مهم دنیا در این شرایط به صورت مجازی برگزار شد.

*آیا اهالی سینما در این مورد خاص نسبت به اینکه الگوی بخشی از جامعه هستند را فراموش کردند؟

هنرمندانی که در شرایط مختلف اجتماعی، درباره بسیاری از مسائل، اظهار نظرهای مختلفی نیز ارائه می‌دهند، اینبار اما سکوت کردند.

نمی‌دانم دلایل اهالی سینما برای برگزاری جشنواره و عادی‌انگاری شرایط چه بوده، به علت اینکه در کشور همه مسائل در پرتو امور سیاسی تفسیر می‌شود، شاید تصور شود که عده‌ای موافق و عده‌ای مخالف برگزرای جشنواره بوده‌اند که باز هم تئوری توطئه مطرح و طرفین بر علیه یکدیگر موضع‌گیری می‌کنند.

سه نکته درباره برگزاری جشنوراه در این شرایط کرونایی وجود دارد. اول اینکه مسئول اصلی در این مورد ستاد ملی کروناست، دوم اینکه بهترین راه، برگزاری ترکیبی مجازی و واقعی جشنواره بود و سوم اینکه هر فردی در وهله اول باید به شخصه مسئولیت سلامت خود را بر عهده بگیرد.

افرادی که به نوعی الگوی جامعه محسوب می‌شوند، باید مراقبت ویژه‌ای نسبت به رفتار خود داشته باشند، چرا که قسمتی از جامعه با تصور اینکه آنها عقل بیشتری نسبت به افراد معمولی دارند به رفتار آنها دقت بیشتری داشته و الگوبرداری می‌کنند.  

همانطور که سلبریتی‌ها، مخصوصا از نوع سینمایی برای خوردن غذا به هر رستورانی نمی‌روند و هر عملی را در ملا عام انجام نمی‌دهند، با توجه به اینکه چشم بسیاری از افراد جامعه، مخصوصا جوان‌ترها به آنهاست، در مورد حفظ پروتکل‌های بهداشتی نیز باید رفتاری شایسته داشته باشند.