نیلوفر حامدی- «ثبت شده به عنوان یکی از نخستین مناطق زیست کره در جهان»، «ثبت شده به عنوان یکی از مهم‌ترین تالاب‌های جهان در کنوانسیون جهانی رامسر» و «عضو شده در پناهگاه حیات وحش». منطقه‌ای که از سال 72 و به خاطر بالا آمدن سطح آب، هزاران نفر از ساکنینش به بندر ترکمن کوچ کردند و وضعیت اکولوژیکی و حیات وحش در آن به سطحی رسید که حالا سال‌هاست مأمنِ پرندگان مهاجر و گونه‌های حیوانی متعدد از جمله فوک خزری است.
بله، درباره آشوراده صحبت می‌کنیم. تنها جزیره دریای خزر که متعلق به خاک ایران است. جزیره‌ای که به وسیله کانال خوزینی از شبه‌جزیره میانکاله جدا شده و در فاصله ۳ کیلومتری بندر ترکمن و ۲۳ کیلومتری گرگان قرار دارد.
اما همین جزیره با تمام نقاط برجسته‌ای که آن را تبدیل به منطقه‌ای منحصربه‌فرد در کشور می‌کند، سال‌هاست در هراسِ گزند از دولتمردانی است که هر کدام، برنامه‌ای برایش ریخته‌اند. از بنیاد علوی که در سال ۱۳۸۳ بر این جزیره ادعای مالکیت کرد تا امضای مجوز واگذاری ۳۸۰ هکتار از آن به شرکت خصوصی «مناطق گردشگری جهان» در دولت اصلاحات. از اعطای امتیاز سرمایه‌گذاری در آشوراده به یک شرکت لبنی تا طرح معصومه ابتکار برای احداث هتل، مرکز تجاری، بازار، زمین گلف و تنیس، پارک بازی و... برای گردشگران.
اقداماتی که پای فعالان محیط‌زیست را به زمین بازی کشاند و معاونت قضایی دادستان کل کشور در سال ۹۹، دستور توقف کامل طرح گردشگری آشوراده را صادر کرد اما در فروردین ۱۴۰۰، طرح «طبیعت‌گردی» در ۲۲ هکتار از جزیره در ستاد ملی تالاب‌ها به تصویب رسید و حالا دولت رئیسی در تلاش است کار نیمه‌تمام دولت‌های پیش از خود را به سرانجام برساند.
محمد درویش، کارشناس و فعال محیط‌زیست ضمن اشاره به اهمیت این جزیره، از بی‌اطلاعی کارشناسان امر نسبت به جزئیات این طرح ابراز شکایت می‌کند.
میانکاله و مشخصا آشوراده نه ملکی متعلق به یک دولت خاص که ثروتی از آنِ کل کشور است. جزیره‌ای که سال‌هاست پناهگاه حیوانات بوده و ۴۰ درصد صید خاویار کشور را تامین می‌کند و هر گونه دخل و تصرف در آن، بدون زیرساخت علمی و تخصصی، می‌تواند عواقب جبران‌ناپذیری را به همراه داشته باشد، آن هم طرح‌ها و پروژه‌هایی به نام گردشگری که مشخص نیست به کام چه کسانی خواهد بود.
تدوین: بهنام افشاری
دیدگاه تان را بنویسید