انشاءالله که برای صداوسیما و ائمه جمعه و نیروهای مسلح هم فرق نمی‌کند که چه دولت یا مجلسی سر کار باشد

حسن روحانی، رئیس‌جمهور سابق ایران در جلسه دوره‌ای خود با وزیران و معاونان رئیس‌جمهور دولت‌های یازدهم و دوازدهم که روز چهارشنبه ۱۳ اردیبهشت برگزار شد، گفت: امروز شرایط اقتصادی مردم مناسب نیست و اکثریتی از جامعه، کاهش قدرت خرید خود را لمس می‌کنند. وقتی تورم بالاتر از ۵۰ درصد است و افزایش حقوق حدود ۲۰ درصد، معلوم است که قدرت خرید مردم پایین می‌آید و این میزان یارانه هم کفاف زندگی مردم را نمی‌دهد.

به گزارش انتخاب، مهم‌ترین بخش‌های صحبت‌های حسن روحانی را در ادامه می‌خوانید:

• تمام تلاش ما این بود که دولت سیزدهم بتواند با مشکلات کمتری کار را شروع کند. من امیدوار بودم که مساله برجام در اسفند ۹۹ یا فروردین ۱۴۰۰ حل شود تا دولتی که بر سر کار می‌آید، دچار این مشکل بزرگ نباشد. برای احیای برجام همه چیز تمام شده و آماده بود.
• حتی موفق شدیم از طرف‌های مذاکره امتیاز خروج سپاه پاسداران از فهرست گروه‌های تروریستی و لغو تحریم دفتر رهبری و نهادهای مربوط به ایشان را بگیریم که وقتی آن را به مقام معظم رهبری گزارش دادم، ایشان خیلی خوشحال شدند. اما متاسفانه این امکان فراهم نشد.
• ما واکسن کرونا به اندازه کافی آماده کردیم و رقم بالایی را سفارش دادیم. علاوه بر آن معادل ۴۰۰ همت اسکناس ارز در بانک مرکزی در اختیار این دولت گذاشتیم. طرح‌های ۹۵ تا ۹۸ درصد آماده افتتاح را برای دولت سیزدهم به جای گذاشتیم. دولت تا دی‌ماه می‌توانست همه این طرح‌های‌ بزرگ را افتتاح کند.

ما در آغاز کار دولت یازدهم شرایط بسیار سختی داشتیم اما در سایه امید و اعتماد مردم و قبل از اینکه طرح‌های دولت آغاز شود، شرایط بهبود حاصل کرد. نرخ دلار در اواخر سال ۹۱ حدود ۳۹۰۰ تومان بود اما در بهمن و اسفند ۹۲ به ۲۷۰۰ تومان رسید. پس از ۹ ماه تورم نقطه به نقطه از ۴۵ درصد به ۱۴ درصد رسید، یعنی ۳۱ واحد درصد کاهش پیدا کرد که بی‌نظیر بود. تورم خوراکی‌ها در اردیبهشت ۹۲ ماهانه ۶.۹ درصد بود و در اردیبهشت ۹۳ به ۱.۸ درصد رسید.

• انشاءالله که برای صداوسیما و ائمه جمعه و نیروهای مسلح هم فرق نمی‌کند که چه دولت یا مجلسی سر کار باشد. در اصل باید ملت و حاکمیت یکدست شوند نه قوای حاکمیت. اگر ملت و حاکمیت یکدست شدند، مشکلات حل می‌شود. دولت قوی نمی‌تواند کاری کند، جامعه قوی می‌تواند مشکلات را حل کند، آن هم با همراهی یکدیگر.

 

• اکثریت قاطع جامعه، جوانانی هستند که در ۴۰ سال گذشته به دنیا آمده‌اند. این نسل جدید و جوان، فرهنگ خود، زبان خود و خواسته‌های خود را دارد. دنیای اطراف خود را می‌بیند و مقایسه می‌کند. ما نمی‌توانیم با زبان تحکم با آنها سخن بگوییم. آنها برای مشارکت، باید قانع شوند. باید انگیزه پیدا کنند.
• باید ببینند که رأی و نظر آنها مهم و محترم است. راه همراه کردن جوانان، دورباش و کورباش نیست. زبان تازیانه در این عرصه کارساز نیست. جوانان باید امکان تغییر را ببینند تا سرمایه کار و ابتکار خود را به میدان بیاورند. خطر بزرگ فرار مغزها تنها با ایجاد زمینه جذب و امید به اثرگذاری، از سر کشور دور می‌شود. میدان را باید برای جوانان باز کرد تا بمانند و بسازند.