دختر رکابزن:
دوچرخه سواری زنان رو به نابودی است
فروزان عبدالهی قهرمان دوچرخهسواری میگوید برای مسابقات حتی یک دوچرخه سایر خانمها در انبار فدراسیون نیست.
فروزان عبداللهی دربارهی وضعیت دوچرخه سواری زنان ایران و بیانگیزه شدن رکابزنان بیان کرد: به غیر از قهرمانی آسیا اعزام دیگری نداریم. همیشه دو مرحله لیگ داشتیم اما سال گذشته یک مرحله از آن هم برگزار نشد. در این شرایط انگیزه ورزشکار کشته میشود.
به گزارش ایسنا، مهمترین بخشهای گفتگوی فروزان عبداللهی را میخوانید:
- ما همه زندگی خود را برای این رشته میگذاریم اما هیچ دستاوردی برای ما ندارد.
- دوچرخهسواری به جای اینکه هر سال بزرگتر شود برعکس کوچکتر میشود.
- در بخش مردان سالهای قبل باشگاههای خوبی مانند پیشگامان، پتروشیمی و دانشگاه آزاد را داشتیم اما الان شرایطی به گونهای شده که خود مردان هم به سمت تیم ملی هجوم میآورند تا از طریق آن بتوانند در مسابقه شرکت کنند.
- در بخش دختران، شرایط کاملا متفاوت است و در آستانه اعزام به مسابقات، رکابزنان به جان هم میافتند برای اینکه در ترکیب تیم ملی قرار بگیرند و زمانی هم که به مسابقه میروند به جای انجام کار تیمی هر کسی به فکر خودش است تا بتواند نتیجه بگیرد.
- این در حالی است که در استقامت جاده کار تیمی حرف اول را میزند. دختران ما خیلی پرتلاش هستند و پا به پای مردان تمرین می کنند و باید این تلاش دختران به نمایش گذاشته شود. هیچ باشگاهی ما را حمایت نمیکند و مشکل بزرگی است.
- پارسال در قهرمانی کشور ۱۰- ۱۲ نفر در رده جوانان شرکت کردند و خیلی با استعداد بودند اما امسال سه نفر حضور داشتند. آن سه نفر هم با حمایت خانواده باقی ماندند.
- از طرفی وقتی چهار، پنج نفر به اردو دعوت میشوند در نهایت یک نفر به مسابقات اعزام میشود این باعث بیانگیزگی در ورزشکاران میشود مخصوصا در رده جوانان.
- من و سمیه یزدانی دو سال دیگر اگر دوچرخه سواری را کنار گذاشتیم چه کسانی میخواهند جای ما را بگیرند؟ نمیدانم شاید دوچرخهسواری بانوان برایشان مهم نیست.
- اگر انتظار مدال از دوچرخهسواری بانوان دارند، باید جوانگرایی، استعدادیابی و حمایت کنند. اصلا ما نخواستیم بزرگسالان را به مسابقات بفرستند، جوانان را بیشتر به مسابقات اعزام کنند تا تجربه به دست آورند.
- برای حضور در لیگ برتر هم اینطور نیست که برگهای به اسم قرارداد جلوی ما بگذارند و مبلغی را امضا کنیم.
- تیمها با دادن تجهیزات حمایت می کنند و یا برای هر مدال، مبلغی را تعیین میکنند. مثلا برای هر مدال ۲ میلیون تومان در نظر میگیرند و بر اساس تعداد مدالهایی که گرفتیم به ما پول میدهند.
- خود من در هفت- هشت رشته پیست شرکت میکنم تا بتوانم حداقل پنج مدال بگیرم و حدود ۱۰ میلیون تومان دریافت کنم. پرداخت مبلغ بیش از ۲۰ میلیون در دوچرخه سواری زنان یک رویا است.
- لوازم دوچرخه سواری ساخت ایران نیست و با توجه به سختتر شدن شرایط اقتصادی، کار به جایی رسیده که توان تعویض لوازم دوچرخه را هم نداریم.
- نفراتی که دوام آوردهاند اسپانسر شخصی دارند تا برخی تجهیزات را تهیه کنند یا تجهیزات را امانت میگیرند.
- برای اولین بار یک مسابقه جایزه بزرگ برگزار شد که در آن پاداش دادند و جایزههایی هم که پرداخت شد خوب بود. شاید مبلغ ۱۰ میلیون تومان که برای نفر اول گذاشته بودند، از نظر رشتههای دیگر خندهدار باشد اما برای دوچرخهسواری زنان مبلغ خوبی بود.
- یک زمانی میگفتند خودتان را نشان ندادید و دستاورد نداشتید اما فرانک پرتوآذر برای اولین بار در دوچرخه سواری کوهستان مدال آور بود و الان هم عضو یک تیم خارجی است.
- سمیه یزدانی هم برای اولین بار توانست در مدال قهرمانی آسیا جاده مدال بگیرد. من و دیگر رکابزنان هم در تورهایی مانند ترکیه و چین جزو ۲۰ نفر اول بودیم.
- ماندانا دهقان در بازیهای کشورهای اسلامی با وجود رقبای سرسختی که داشت، مدال برنز گرفت و یا لیلا حیدری در سرعت توانست مدال برنز بگیرد.
- اعزام به مسابقات که انجام میشود یک دوچرخه سایز بانوان در انبار فدراسیون وجود ندارد.
- من به عنوان ورزشکار خودم را به اردوی تیم ملی رساندهام اما این انتظار را دارم وقتی وارد اردوی تیم ملی میشوم، دوچرخهای بهتر از دوچرخهای که خودم دارم از انبار فدراسیون تحویل بگیرم اما چنین چیزی نداریم.
- این در حالی است که در مسابقات تیم های دیگر را میبینیم که ماساژور، پزشک و امکانات زیادی همراهشان است.
- از خیلی ها که میتوانند به دوچرخه سواری کمک کنند، خواهش میکنم به این رشته ورود کنند. دوچرخه سواری رشته جذابی است و می توان کارهای خوبی انجام داد. امیدوارم آن افرادصدای من را بشنوند.
دیدگاه تان را بنویسید