روایت روزنامه هم میهن از زندگی زنان کوله‌بر؛ از زمان جنگ ایران و عراق کوله‌بری می‌‌کنم

روزنامه هم میهن در گزارشی زندگی زنان کوله‌بر را روایت کرده است.

به گزارش هم میهن،«یکی از زنان کولبری که با آنها صحبت کردم، 47 ساله بود که خودش و همسرش هردو کولبر بودند و در این راه پایش شکسته بود و حتی پول عملش را هم نداشت. برای جابه‌‌جایی هر کالا، 100 هزار تومان می‌‌گرفت و حجم بار تفاوتی در دستمزد آن نداشت. زن دیگری، 55 ساله بود که سه پسر بیکار و تحصیل‌کرده داشت و همسرش در مغازه کنار خودش کار می‌‌کرد. آنها مغازه‌ای دارند که به‌‌غیر از محصولات سوپرمارکتی، وسایلی که از عراق می‌‌آورد را همان‌جا می‌‌فروشد. زن دیگری می‌‌گفت، از زمان جنگ ایران و عراق کولبری را شروع کرده بود و پنج فرزند داشت و همسرش را از دست داده بود.» این چند روایت واقعی از زنان کولبر پنج منطقه کردنشین ایران است که زندگی‌شان در یک پژوهش مردم‌‌نگارانه بررسی شده است؛ زنانی که سهم زیادی در میان پژوهش‌‌ها ندارند و به‌‌سختی تصویری واقعی از هویت سیاسی و اجتماعی آنها به دست می‌‌آید.

این روزنامه افزوده است: تا امروز آمارهای قابل استنادی درباره تعداد کولبران به دست نیامده اما برخی پژوهش‌های مستقل – مثل پژوهش «در کشاکش رنج» هیرش قادرزاده و احمد غیاثوند-  آمارهای رسمی تعداد کولبران را ۸۰ تا ۱۷۰ هزارنفر اعلام کرده‌اند که طبق آن بانه، مریوان و سقز در استان کردستان، سردشت و اشنویه در آذربایجان غربی، نوسود و پاوه در استان کرمانشاه بیشترین تعداد کولبران را دارند. در میان این آمارها هم اشاره‌ای به تعداد زنان کولبر نشده است. سال ۱۳۹۸،  هلاله امینی، نماینده استان کردستان در شورای عالی استان‌ها، درباره این موضوع هشدار داده و گفته بود: «با زنان و دخترانی مواجه هستیم که مجبورند در نقش یک مرد ظاهر شوند تا به صف طولانی کولبران بپیوندند».