مخالفین آقای زاکانی اعتقاد دارند اگر ایشان یک روز هم زودتر جابجا شود به نفع تهران است!

دو سوال از شهردار تهران در نوبت طرح در صحن علنی شورای شهر تهران، سوال سوده نجفی از شهردار تهران که با موضوع آدرس ۲۰۰ هزار مسکن کلنگ زده شده توسط شهردار است و جعفر تشکری‌هاشمی، رئیس کمیسیون عمران و حمل و نقل شورای شهر تهران، پنجمین سؤال رسمی از شهردار تهران را مبنی بر رفع ابهامات واگذاری و بهره برداری از تاکسی ون‌های واگذار شده؛ کلید زد.

به گزارش خبرآنلاین، مهدی چمران رییس شورای شهر تهران تصمیم ندارد فعلا از شهردار تهران برای حضور در صحن دعوت کند. او دلیل عدم رعایت زمان ۱۰ روزه برای حضور در صحن شورای شهر را شرایط عمومی کشور می‌داند.

براساس دستورالعمل‌ها، اگر اعضا به عملکرد شهردار یا عملیاتی در شهرداری اعتراض دارند نخست  به صورت تذکر مطرح و در صورتی که تذکردهنده قانع نشود تذکر به صورت سوال طرح خواهد شد؛ که در این صورت رئیس شورا سؤال را به طور کتبی به شهردار اطلاع داده و حداکثر ظرف ۱۰ روز پس از ابلاغ، شهردار موظف به حضور در جلسه عادی یا فوق العاده شورا و پاسخ به سؤال است.  پیش از این نیز سوال نرجس سلیمانی با عنوان «فعالیت‌های عملیاتی‌شده در حوزه بهبود و بروزرسانی وضعیت حمل‌ونقل عمومی روزمینی به‌ویژه تجهیزات و توسعه ناوگان اتوبوسرانی به تفصیل چه بوده است؟» به عنوان اولین پرسش از شهردار تهران در شورای ششم به هیات رییسه داده شد اما شهردار تهران در مهلت قانونی به این پرسش پاسخ نداد.

برخی از کارشناسان شهری معتقدند رییس شورای شهر رفتار غیر قانونی انجام نداده است، اما به نظر می‌رسد این نوع رویه‌ها با نفس تصمیم‌گیری شورایی در تضاد باشد. با مهدی اقراریان، رییس کمیته نظارت شورای شهر تهران درخصوص تاخیر در پاسخگویی به سوال از شهردار گفت و گوی کوتاهی کرده‌ایم که در ادامه می‌خوانید:‌

آقای چمران گفته‌اند به خاطر شرایط جامعه نیازی نیست مهلت ۱۰ روزه پاسخ به سوال از شهردار رعایت شود، ‌درحالی که آقای شهردار می‌گویند آمادگی دارند که به سوال‌های اعضا پاسخ دهند و خودشان از حضور درصحن شورا استقبال کرده‌اند به عنوان یک عضو کمیسیون نظارت و حقوقی شورا می‌خواستم به این پرسش پاسخ دهید که آیا ریاست شورا چنین مجوزی را دارند؟

در مجلس هم بعضا ما شاهد این موضوع هستیم. طراحان سوال (افرادی که سوالی را مطرح می‌کنند و یا احیانا تذکری را می‌دهند) این حق برایشان محفوظ هست به منظور بررسی بیشتر و یا با توجه به شرایطی عمومی کشور پاسخگویی به سوال را به تاخیر بیندازند. به هر حال ما نمی‌توانیم واقعیت را در نظر نگیریم با توجه به ترورهایی که رژیم اشغالگر قدس انجام داده و اتفاقاتی که در سطح منطقه افتاده است.

اما از منظر قانونی طراحان سوال خودشان بخواهند می‌توانند زمان بیشتری داشته باشند، تا موضوع را بررسی کنند و به گفت‌وگو بنشینند. اینکه آیا الزاما در مهلت قانونی بیاید و در صحن شورا مطرح شود، به نظر من یکی از جاهایی هست که ما شاهد سکوت هستیم. درست است که مهلت قانونی ۱۰ روزه مشخص شده، اما از این طرف هم اگر طراحان سوال یا طراح سوال خودش بخواهد که اطلاعات بیشتری داشته باشد و پاسخ‌های بیشتری را بشنود، این امکان برایش وجود دارد.

اما من می‌خواهم به یک مساله‌ای فراتر از این اشاره کنم و آن اینکه به نظر می‌آید مسائل مربوط به فضای عمومی کشور نباید برای ما دغدغه ایجاد کند. ضمن احترام به نظر ریاست شورا به هر حال آن نکته‌ای که شما فرمودید تدبیر ایشان است و احتمالا با طراحان سوال گفتگو کردند، اما باور من این است که نباید این اتفاقات باعث اخلال در روند اقدامات قانونی چه مجلس شورای اسلامی و چه شورای اسلامی شهر تهران بشود.

درست است، در بعد ملی ما چنین ملاحظاتی را نداریم.

 در همین ایام ما شاهد این هستیم که نمایندگان مجلس سوالاتی را مطرح می‌کنند، وزرا در کمیسیون‌ها حاضر می‌شوند و به سوالات پاسخ داده می‌شود و در مورد شهردار تهران هم به نظر من این روند باید دنبال شود و یعنی ایشان در صحن حضور پیدا کنند و سوالات مطرح شود و ایشان هم پاسخ خودشان را بدهند. نباید جای نگرانی وجود داشته باشد؛ هرچند  همان طور که در گذشته گفتم شهردار تهران در شورا موافقینی و مخالفینی دارند. باور برخی از مخالفان این است  که استمرار حضور آقای زاکانی در سکان مدیریت شهر تهران، باعث زیان و خسارتِ به شهر است  و قبلا هم به صراحت اعلام کردند که حتی اگر یک روز زودتر جابجا بشوند، این را به نفع تهران می‌دانند.

اما از طرف دیگر؛ ایشان موافقین سرسختی هم در صحن شورا و در بین نمایندگان دارند. من فکر می‌کنم که باید نگاه و نظر هر دو طرف را با همدیگر دید. ما شاهد یک مسیری هستیم که این مسیر خواسته یا ناخواسته ما را با یک موضوعی مواجه می‌کند و آن موافقین آقای زاکانی و مخالفین آقای زاکانی هست. این مساله‌ی بسیار مهمی است.

مخالفین آقای زاکانی چه می‌گویند؟

 مخالفین آقای زاکانی منتقد سبک، شیوه، مدل، روش و الگوی مدیریتی ایشان در شهر تهران هستند. می‌گویند ما این شیوه و این سبک مدیریت را قبول نداریم و یا این نحوه‌ی برخورد را قبول نداریم. این نظر بخشی از مخالفین آقای زاکانی هست.

موافقین چه؟

 می‌گویند ما این شیوه و این روش را قبول داریم. البته ممکن است در بین موافقین هم نقدهایی نسبت به عملکرد شهردار باشد، به نظر می‌آید این شهروندان تهرانی هستند که در چشم‌انداز آینده انتخاب خواهند کرد که آیا زاکانی و نگاه و نظر او بر شهر تهران حاکم باشد. یعنی این الگوی مدیریتی استمرار پیدا بکند یا الگوی مدیریت دیگری جایگزین نگاه و نظر آقای زاکانی باشد. من از همین فرصت استفاده می‌کنم و از همه‌ی شهروندان تهرانی به ویژه جوانان و نسلی که منتقد الگوها و رفتارهای مدیریتی بعضی از افراد هستند خواهش می‌کنم که نسبت به این مسائل بی تفاوت نباشند.

به نظر می‌آید فشارها بر منتقدان عملکرد شهردار تهران بیشتر شده است؟

من به نوبه‌ی خودم سعی کردم در شورای اسلامی شهر تهران در مواردی صدای جوانان و نسلی باشم که فکر می‌کند هیچ کسی صدای او را نمی‌شنود. نسلی که به شیوه‌ و الگو و روش و حتی گفتمان آقای زاکانی به عنوان یک نماد و به عنوان یکی از صدها مدیری که ممکن است در کشور این نگاه را داشته باشند؛ نگاهی که به دانشجو در محیط دانشگاه به صراحت می‌گوید «گلویت را بمال»، نگاهی که به خبرنگار صداوسیما به صراحت می‌گوید «اشکال از کمر شماست»، نگاهی که به اعضای شورای شهر می‌گوید که اینها یک اقلیتی هستند، نگاهی که مبتنی‌بر از بالا نگاه کردن به پایین هست. من خواهشم این است که جوانان ما، دخترها و پسرهای ما، نسل سوم و چهارم ما و دهه هشتادی‌های ما اگر الگو و سبک مدیریتی را نمی‌پسندند و اگر این شیوه را قبول ندارند؛ کمک کنند تا صدای منتقدین به گوش همه برسد. امروز امپراتوری رسانه‌ای تلاش می‌کند که صدای منتقدین آقای زاکانی را خفه کند. من این را به صراحت عرض می‌کنم که اگر امپراتوری رسانه‌ای بتواند صدای مهدی اقراریان را به عنوان یک نفر خاموش  کند و ساکت  کند، هزاران و صدها مهدی اقراریان دیگر در این کشور هستند که ممکن است صدایشان شنیده نشود، اما به این الگو و این شیوه و این روش مدیریتی انتقاد دارند و بخشی از دلخوری‌هایی که امروز وجود دارد برمی‌گردد به نگاهی که آقایون به نسل نو و به جوانان دارند.