ابوالفضل فاتح:
پزشک‌ستیزی مسبب بخشی از موج مهاجرت پزشکان است
ابوالفضل فاتح نوشت: خشونت یا خدایی ناکرده پزشک‌ستیزی، فرهنگ نادرستی است که متاسفانه به دلایل رقابت‌های صنفی یا عدم شناخت دامن زده شده است و باید اصلاح شود. نمی‌توان علل همه مهاجرت‌ها را به این مساله فروکاست، اما همین فرهنگ نادرست، مسبب بخشی از موج مهاجرت پزشکان است که هم خروج سرمایه انسانی و علمی و هم تنزل سرمایه ژنتیکی کشور است.
«در حاشیه فاجعه فقدان دکتر داوودی» عنوان یادداشت ابوالفضل فاتح برای روزنامه اعتماد است که در آن آمده؛ ضایعه فقدان دکتر مسعود داوودی، دل جامعه پزشکی کشور را به درد آورد، خدایش رحمت کند و ان‌شاءالله در این ایام مشمول شفاعت حضرت فاطمه زهرا (س) باشند. این فاجعه و محروم ساختن مردم از یک پزشک خدوم، خسارتی جبران‌ناپذیر است که در آمیختگی جهالت و شعله‌ور شدن یک انتقام کور پدید آمده است و البته نباید آن را به کلیت جامعه تعمیم داد. اکثریت مردم، قدردان جامعه پزشکی هستند و طبق آخرین تحقیقات علوم اجتماعی، خوشبختانه پزشکان از معتمدترین اصناف کشورند. در این حال در یک جامعه 80 میلیونی، هستند کسانی که در بمباران تبلیغات منفی، دچار ابهام می‌شوند. به ویژه اگر تولید ادبیات منفی از سوی رسانه‌های رسمی باشد، نمی‌توان پیامدهای ناهنجار و خشونت‌ساز آن و همچنین تاثیر آن بر کاهش انگیزه‌های کادر درمان را کم‌اهمیت تلقی کرد. خشونت علیه کادر درمان، به هر میزان که باشد باید نسبت به آن نگران و حساس بود، چراکه آثار آن متوجه کلان جامعه است.
در جهان در برابر هر نوع خشونت نسبت به کادر درمان از خشونت زبانی تا فیزیکی حساسیت بسیار بالایی وجود دارد و چه در سطوح سیاستگذاری و چه اجرایی و تقنینی تدابیر فراوانی برای کاستن از آن اندیشیده می‌شود. ممکن است گفته شود، نمی‌توان خشم تک‌تک افراد جامعه را کنترل کرد. آری، اما می‌توان زمینه‌های آن را به حداقل رساند و حداقل از تبلیغات و القائات منفی، دوری جست و بهترین راه، تمکین به «قاعده احترام» است. درسایه قاعده احترام، همزیستی خوشایند یک جامعه محقق می‌شود. جامعه پزشکان به واقع مرهم‌ترین مرهم‌ها بر آلام و زخم‌های مردم‌اند. قاطبه پزشکان، با تعهد و تعلق به منزلت «انسان» و «جان» به این کسوت شریف وارد شده‌اند و حساب استثنائات جداست. این میزان فداکاری که از لقاح تا مرگ یکایک ما جاری و ساری است باید به رسمیت شناخته شده و مرجعیت و منزلت و احترام جامعه پزشکی از طریق سیستم قانونگذاری و تریبون‌های رسمی و عمومی به درستی تبیین شود. البته مهارت‌های ارتباطی پزشک با بیمار و خانواده بیماران نیز می‌تواند کمک باشد.
از فداکاری احترام‌برانگیز جامعه پزشکی همان بس که بدانیم پزشکان از هوشمند‌ترین و توانمندترین اقشار مردمند. اگر ایشان در هر صنف دیگری وارد می‌شدند، در قله موفقیت آن صنف قرار می‌گرفتند و اینک بسیاری از ایشان در دورافتاده‌ترین مناطق و در طاقت‌فرسا‌ترین شرایط مشغول ارایه بالاترین کیفیت‌ها هستند. علوم پزشکی و جامعه پزشکی از ریشه‌دارترین علوم و نهادهای دانش بنیان کشورند. پزشکان در طول تاریخ، مفاخر این سرزمین بوده‌اند و اینک نیز از سرآمدان جهانند. آسان بودن دسترسی به متخصص‌ترین پزشکان در کشور، موهبتی است که باید به شدت قدردان آن بود. چه بسا بسیاری از مردم عزیزمان نمی‌دانند که در بسیاری از کشورهای پیشرفته جهان، این سطح دسترسی برای ۸۰درصد جامعه وجود ندارد. نظام سلامت نمادی از توسعه یک کشور است. انتظار خدمات کیفی‌تر از جامعه پزشکی و نظارت بر عملکردها منطقی است اما سرمایه‌گذاری و توسعه خدمات بهداشت و درمان و ارتقای فرهنگ عمومی و صیانت از کادر بهداشت و درمان را نباید کم‌اهمیت تلقی کرد. بسیاری از کاستی‌ها در جای دیگر است و از اختیار پزشک خارج است.
برای بسیاری از دردها نیز درمانی وجود ندارد. پزشکان مسوول بیماری‌ها نیستند گرچه برای درمان و تخفیف آن می‌کوشند. خشونت یا خدایی ناکرده پزشک‌ستیزی، فرهنگ نادرستی است که متاسفانه به دلایل رقابت‌های صنفی یا عدم شناخت دامن زده شده است و باید اصلاح شود. نمی‌توان علل همه مهاجرت‌ها را به این مساله فروکاست، اما همین فرهنگ نادرست، مسبب بخشی از موج مهاجرت پزشکان است که هم خروج سرمایه انسانی و علمی و هم تنزل سرمایه ژنتیکی کشور است. در این‌گونه امور نیازمند فهم درست از مفهومی به تعبیر نگارنده به نام «نگرش طبیبانه» هستیم. «نگرش طبیبانه» یعنی نگاهی علمی و انسان محور و مبتنی بر پیشگیری، تشخیص، راه‌حل و درمان. درک درست از چنین نگرشی، رواداری و احترام به خدمات پزشکی را در جامعه نهادینه می‌کند و مانع از بسیاری از برخوردهای خشونت‌آمیز می‌شود و در سطوح کلان کاربست این نگرش بن‌بست‌های فراوانی را می‌گشاید. نگرش طبیبانه هم علم است و هم فرهنگ و نگاهی است که اگر در سطوح مدیریتی و اجتماعی توسعه یابد به درک بهتری از مشکلات و راه‌حل‌های آن دست می‌یابیم. به وضوح سطوح مهمی از برنامه‌ریزی و مدیریت کلان کشور دچار گرفتاری و بیماری است. در سایه گسترش و تعمیق نگرش طبیبانه است که می‌توانیم به بهبودی و درمان بسیاری از مصایب کشور امیدوار باشیم.
دیدگاه تان را بنویسید