چرا طرح مالیات از خانههای خالی قابل اجرا نیست
از مالیات بر خانههای خالی همیشه به عنوان اولین راهکار نوسان بازار مسکن یاد میکنند اما تاکنون به مرحله اجرا نرسیدهاست. سرانجام این طرح به کجا انجامید؟
طرح مالیات بر خانههای خالی اولین گزینه سیاستگذاران برای مهار تورم مسکن بودهاست، اما چرا تاکنون به اجرا نرسیدهاست.
به گزارش ایسنا، این طرح سهبار مورد توجه قرار گرفتهاست که آنها و چالشهایش را در ادامه میخوانید:
از سال ۱۳۵۲ تا پایان سال ۱۳۶۷ که در واقع نقطه شروع اجرای قانون مالیاتهای مستقیم مصوب سال ۱۳۶۶ بود براساس ماده ۸ قانون تعدیل و تثبیت اجاره بها (مصوب ۱۳۵۲) از آن دسته واحدهای مسکونی که خالی و بلااستفاده نگه داشته میشد وجوهی تحت عنوان عوارض تخلیه وصول میشد. این قانون با وجود مشکلات فراوان و ابهامات اجرایی زیادی که پیش روی آن قرار داشت و اعتراضات بسیار زیادی که به آن میشد عملا نتوانست تاثیر چندانی در افزایش عرضه واحدهای مسکونی برای اجاره یا کاهش ارزش اجاره املاک مسکونی داشته باشد.
در سال ۱۳۶۶ و با تصویب قانون مالیاتهای مستقیم در اسفندماه مقرر شد این قانون براساس ماده ۱۷۳ از ابتدای سال ۱۳۶۸ اجرایی شود. در فصل دوم از باب دوم این قانون که تحت عنوان مالیات مستغلات مسکونی خالی نامگذاری شده بود تکلیف مالیات واحدهای مسکونی خالی در موارد ۱۰ و ۱۱ روشن شده بود. در اصلاحیه قانون مالیاتهای مستقیم مصوب بهمنماه ۱۳۸۰ فصول اول، دوم و سوم (مواد ۳ تا ۱۶ یعنی مالیات سالانه املاک، مالیات مستغلات مسکونی خالی و مالیات بر اراضی بایر) از باب دوم قانون مذکور لغو شد و بدهیهای مالیاتی قبلی بخشوده شد.
از دلایل حذف این بند میتوان به مشکلات اجرایی و شناسایی خانههای خالی، عدم تهاتر هزینهها و درآمدهای دریافت این مالیات، طبیعی بودن نرخ خانههای خالی از سکنه در کشور و پایین بودن سهم آن از مجموع مالیاتها اشاره کرد.
یکی از مهمترین ایراداتی که منجر به لغو مالیات بر خانههای مسکونی خالی از سکنه شد عدم امکان شناسایی و ثبت اینگونه خانهها بود. وابسته بودن شناسایی خانههای خالی به بستر فناوری اطلاعات مناسب موجب شده تا کشورهایی که فاقد این بستر هستند در اجرای این سیاست دچار مشکلاتی شوند اما تجربه کشورهای جهان نشان داده است که میتوان از روشهایی نظیر بهرهگیری از قبوض آب، برق، گاز و تلفن و غیره برای شناسایی اینگونه خانهها استفاده کرد.
دیدگاه تان را بنویسید