آزار جنسی برای افراد به حاشیه رانده‌شده چه معنایی دارد؟

اعتمادآنلاین| مدت زیادی از موجی که در آن ده‌ها تن از زنان هالیوود، تهیه‌کننده سرشناس «هاروی واینستین» را متهم به آزار و تعرض جنسی کردند نگذشته است. نام چهره‌هایی چون گوئنت پالترو، آنجلینا جولی، اشلی جاد، لیا سیدو و... در میان نام بیش از چهل زنی دیده می‌شود که اعلام کردند توسط واینستین مورد آزار قرار گرفته‌اند. مجله نیویورکر در گزارشی لیستی دقیق از اسامی و تجربه‌های این افراد منتشر کرده است. نیویورک تایمز نیز افشا کرده که چگونه واینستین توانسته است برای سال‌ها تعرضاتش را پشت پرده نگاه دارد. زنانی که ادعای خود در اینباره را علنی کرده‌اند اکنون در دنیا به عنوان نمادهای شجاعت شناخته می‌شوند و هر روایت و افشاگری بر زشتی موفقیت سالیان این تهیه‌کننده می‌افزاید.

شجاعت متهم‌کنندگان واینستین الهام‌بخش کاربران فضاهای مجازی شده است تا با استفاده از هشتگ #metoo (من هم) تجربیات خود از آزار، تعرض و تجاوز را به اشتراک بگذارند. با وجود اینکه اغلب رسانه‌ها امتیاز برجسته کردن این جنبش را به آلیسا میلانو، بازیگر هالیوود می‌دهند، ماهنامه ابونی بر این نکته تاکید می‌کند که تارانا برک، فعال اجتماعی رنگین‌پوست، ده سال پیش این کمپین را راه‌اندازی کرده بوده است.

مساله همینجاست، در فضای صحبت از فرهنگ تجاوز مشکلی اساسی به چشم می‌خورد؛ افراد به حاشیه رانده‌شده، زنان رنگین‌پوست، زنان طبقه فرودست، زنان بدون اوراق هویتی، افراد دوجنسی و ... به صورتی مضاعف در معرض آزارهای جنسی هستند. از آنجا که در هفته‌های گذشته مقاله‌ها و گزارشات فراوانی درباره این معضل منتشر شده و افراد بسیاری با شریک شدن تجربه‌های خود برای نشان دادن فراگیری تعرض جنسی تلاش کرده‌اند، توجه به این نکته ضروری است که تا چه اندازه هویت و موقعیت هر قربانی با میزان توانایی او برای شکایت از یک کمپانی، مطلع کردن یک مسئول و یا حتی استفاده از هشتگ «من هم» در فضای مجازی مرتبط است. زنان جوامع محروم بسیار بیشتر در معرض آزارهای جنسی هستند و برای اثبات ادعاهای خود با موانع بسیار دشوارتری روبرو می‌شوند. آمار سی‌دی‌سی (مرکز جهانی پیشگیری و مقابله با بیماری) نشان می‌دهد 33 درصد از زنان چندرگه، 27 درصد از زنان بومی آمریکا و 22 درصد از زنان سیاهپوست قربانی تجاوز بوده‌اند. این عدد برای زنان سفیدپوست 19 است.

دوهفته‌نامه فرانت‌لاین در تحقیقی یافته است که زنان بدون برگه اقامت در آمریکا برای گزارش کردن تجربه‌های تعرض جنسی خود با موانع بیشماری روبرو هستند. فرانت‌لاین در گفتگویی با رییس پلیس ایالت آریزونا فاش کرده است که در مرکز تحت نظارت او از سال 2007 به مدت سه سال بیش از چهارصد پرونده تعرض جنسی و کودک‌آزاری بدون بررسی مناسب کنار گذاشته شده است. در بیشتر این پرونده‌ها قربانیان تعرض زنان مهاجر لاتین‌تبار بدون مجوز و فرزندان آن‌ها بوده‌اند.

شرکت‌ها و صنایعی که زنان رنگین‌پوست در آن‌ها مشغول به کار هستند نیز در اغلب اوقات سرچشمه‌های آزار و اذیت جنسی در فضای کار هستند. همانطور که ما در جهت اصلاح و رفع فراگیری تعرض جنسی در هالیوود، فضاهای دانشگاهی و رسانه‌ها قدم برمی‌داریم، بیایید به قربانیان و بازماندگانی که توجه بسیار کمتری به آن‌ها شده است نیز بپردازیم؛ برای مثال کارگران رستوران‌های زنجیره‌ای و کارکنان شرکت‌های خدماتی درمانی. مطالعه‌ای که اخیرا بر روی مساله آزار در محل کار شده است نشان می‌دهد 33 درصد کارکنان زن سیاه‌پوست و 32 درصد لاتین تبارها در فست‌فودهای زنجیره‌ای تعرض جنسی را تجربه کرده‌اند. این رقم در میان زنان سفیدپوست 25 درصد است. کارگران شرکت‌های خدمات درمانی خانگی عمدتا از میان مهاجرین رنگین‌پوست هستند. این قشر در مقیاس قابل‌توجهی در معرض آزار جنسی قرار دارند. بیش از یک چهارم این کارکنان زیر خط فقر زندگی می‌کنند و تعداد بسیار اندکی از آن‌ها دارای فضایی امن برای کار کردن هستند.

گزارشی دیگر که توسط گروهی از سازمان‌های مردم‌نهاد تهیه شده و به کمیته حقوق بشر سازمان ملل ارائه شده است، بر میزان آسیب‌پذیری کارگران مراقبت‌های خانگی تاکید دارد. در بخشی از این گزارش می‌خوانیم: «کارگران خانگی انواع اشکال آزار و سوءاستفاده، از آزار کلامی و بهره‌کشی مالی تا تعرض جسمی و جنسی را تجربه می‌کنند. هرچند قانون ایالات متحده موظف به حمایت از این افراد است، اما این کارکنان اغلب از روندهای حمایت قانونی حذف می‌شوند و یا قوانین مکتوب درباره آن‌ها اجرایی نمی‌شود». 99 درصد از افرادی که در تحقیقی بر وضعیت کارگران خانگی در شهر نیویورک بررسی شدند غیرآمریکایی، 86 درصد آن‌ها بدون اجازه اقامت و 93 درصدشان از زنان بودند.

امروز رنگین‌پوستان در معرض این خطر هستند که صدای آن‌ها در میان یکسان‌سازی‌های نژادی، جنسیتی و طبقاتیِ تجربه آزار جنسی به عقب رانده شده و شنیده نشود. زنان و مردان طبقات محروم و حاشیه‌، هیچ امنیتی در قبال آزارهای جنسی ندارند، پس بازگو کردن تجربیات ناگوار آن‌ها بر عهده کسانی است که می‌توانند بدون ترس از مجازات و انواع محرومیت‌ها صدای اعتراض و حق‌خواهی را به گوش جهان برسانند.

منبع: دیدبان آزار