«اعتمادآنلاین» گزارش می‌دهد:
موسیقی زندگی من است / اعتراض گسترده زنان افغانستان به ممنوعیت آواز خواندن دختران مدرسه‌ای
پس از اعلام ممنوعیت آواز خواندن دختران بالای 12 سال در افغانستان که با اعتراض گسترده زنان در شبکه‌های اجتماعی با هشتگ «IAmMySong» مواجه شد، حالا به نظر می‌رسد دولت از این تصمیم عقب‌نشینی کرده است.
اعتمادآنلاین| منیژه موذن- پس از اعلام ممنوعیت آواز خواندن دختران بالای 12 سال در افغانستان که با اعتراض گسترده زنان در شبکه‌های اجتماعی با هشتگ «IAmMySong» مواجه شد، حالا به نظر می‌رسد دولت از این تصمیم عقب‌نشینی کرده است.
هفته گذشته طی نامه‌ای به هیات‌های مدارس که در رسانه‌های افغانستان فاش شد، اداره آموزش و پرورش کابل اعلام کرد دختران 12 سال به بالا دیگر نمی‌توانند در مجامع عمومی آواز بخوانند، مگر اینکه در این مراسم فقط زنان شرکت کنند. در این نامه همچنین تصریح شده که دختران نمی‌توانند توسط یک معلم موسیقی مرد آموزش ببینند.
علت ذکرشده برای این تصمیم این بود که دانش‌آموزان بتوانند روی درس‌های خود تمرکز کنند. اما این اعلامیه خشم گسترده مردم را برانگیخت و بسیاری دولت را به همراهی با طالبان و تبعیض جنسیتی متهم کردند.
در اعتراض به این تصمیم زنان در سراسر افغانستان، از جمله بسیاری از فعالان برجسته، فیلم‌هایی از آواز خواندن خود ضبط و با استفاده از هشتگ «IAmMySong» این فیلم‌ها را در شبکه‌های اجتماعی منتشر کردند.
به گزارش اعتمادآنلاین ، به نقل از گاردین، به نظر می‌رسد این وزارتخانه از تصمیم خود عقب‌نشینی کرده و گفته است که در حال بررسی این ممنوعیت اعلام‌شده از سوی مدیر آموزش در کابل است. در بیانیه وزارتخانه آمده است که این نامه موضع آنها را منعکس نمی‌کند و موضوع را بررسی خواهند کرد.
احمد سرمست، بنیان‌گذار انستیتوی ملی موسیقی افغانستان که کمپین «IAmMySong» را راه انداخت، از وزارت خواسته تا دستور قبلی را رسماً لغو کند. او می‌گوید: «این فرمان نه تنها حقوق موسیقی دختران افغان را نقض و آنها را از قدرت بهبودبخشی موسیقی محروم می‌کند، بلکه قانون اساسی افغانستان، قوانین حمایت از کودکان و کنوانسیون بین‌المللی حقوق کودکان را نیز نقض می‌کند.»
زنان در سراسر افغانستان خود را از طریق موسیقی بیان می‌کنند و بسیاری از آنها از موسیقی به عنوان مکانیسم کنار آمدن با خشونت و جنگ بهره می‌گیرند. خوانندگان، نوازندگان و رقصندگان برجسته هنرهای خود را در سراسر کشور به نمایش می‌گذارند. بسیاری از آنها گزارش کرده‌اند که تهدیدهایی را دریافت می‌کنند یا خانواده‌هایشان از آنها خواسته‌اند که دست از این کار بکشند.
مرام عبدالله 18ساله، پیانیستی که در آستانه فارغ‌التحصیلی از انستیتوی ملی موسیقی افغانستان است، می‌گوید که مجبور شده با نگرش محافظه‌کارانه خانواده‌اش مبارزه کند تا بتواند موسیقی کار کند.
مرام می‌گوید: «من در مصر بزرگ شدم، جایی که پدر و مادرم در دانشگاه تحصیل کردند. از پنج‌سالگی شروع به نواختن پیانو کردم، اما وقتی به افغانستان برگشتیم پدرم اجازه نمی‌داد که ادامه دهم.» پدرش به او گفته بود که فشار از سوی جامعه دلیل مخالفت اوست: «موسیقی زندگی من بوده و هست. این روش من برای ابراز احساسات و کنار آمدن با مشکلات است. وقتی از پیانو زدن منع شدم کاملاً کنار کشیدم و در یک افسردگی عمیق فرو رفتم.»
به گفته مرام، یک سال طول کشید تا او بتواند پدرش را متقاعد کند که اجازه دهد به نواختن پیانو ادامه دهد. اولین باری که اجازه نشستن دوباره پشت پیانو را پیدا کرد غرق احساسات شد: «درست همان لحظه به زندگی برگشتم.»
از آن زمان مرام عبدالله در سراسر جهان از جمله انگلیس و استرالیا برنامه اجرا کرده و رویایش این است که روزی یک پیانیست سولو شود.
شهرزاد اکبر، رئیس کمیسیون مستقل حقوق بشر افغانستان که در اعتراض به این اعلامیه در شبکه‌های اجتماعی آواز خواند، می‌گوید: «آواز خواندن زنان بخشی از فرهنگ ماست؛ به عنوان مثال زنان همیشه در عروسی‌ها آواز خوانده‌اند و ساز زده‌اند. یادم می‌آید که وقتی در بچگی به روستا می‌رفتم می‌دیدم زنان می‌رقصند.»
فهیمه میرزایی یک معلم 24ساله از اوایل نوجوانی صوفی بوده و برای برقراری ارتباط با ایمان خود از موسیقی و رقص استفاده می‌کند. او در یک سالن ورزشی در زیرزمین یک مدرسه در کابل، که در آن به دانش‌آموزانش موسیقی و رقص یاد می‌دهد، می‌گوید: «من خودم را با تصوف می‌شناسم. این راهی برای رسیدن من به حقیقت است. آواز و رقص بخشی از چیزی است که افغانستان را می‌سازد. مهم است که این سنت‌ها به کودکان یاد داده شود.»
هدر بار، مدیر بخش حقوق زنان دیده‌بان حقوق بشر، می‌گوید: «دولت افغانستان برخی از سیاست‌های به شدت زن‌ستیزانه را پیش برده است. روند مذاکره شاید فضایی را برای افرادی که با حقوق زنان مخالف هستند باز کرده تا از فرصت استفاده کنند و سیاست‌های ضد زن خود را پیش ببرند. متحدان طبیعی جهان‌بینی طالبان در دولت حضور دارند.»
در زمان حکومت طالبان در افغانستان از سال 1996 تا 2001، موسیقی در سراسر کشور غیرقانونی اعلام شد و دختران اجازه حضور در مدرسه را نداشتند. بار می‌گوید: «اگر آنها می‌توانستند دوباره همان قوانین را اعمال کنند، حتماً این کار را انجام می‌دادند.»
فوزیه کوفی سیاستمدار افغان و مذاکره‌کننده صلح در مذاکرات دوحه می‌گوید: «فکر نمی‌کنم طالبان از آن زمان تغییر کرده باشد. امیدوارم اگر آنها راهی برای تمرین شیوه‌ها و ایده‌های خود در جامعه بازتر افغانستان پیدا کنند، در طول زمان تغییر کنند.»
دیدگاه تان را بنویسید