تونی بلر به بوش قول داده بود هر طور شده حمله به عراق را موجه کند

روزنامه انگلیسی دیلی میل بر اساس این یک یادداشت دولت انگلیس که به دستش رسیده است، گزارش کرد: این قول نخست‌وزیر اسبق انگلیس که در این یادداشت دولتی افشا شده، از سوی رئیس جمهور اسبق آمریکا مورد تایید قرار گرفت.

به گزارش ایسنا، به نوشته دیلی میل، این یادداشت از سوی دیوید مانینگ، مسئول ارشد سیاست خارجی دولت وقت تونی بلر یک روز بعد از نشست این نخست‌وزیر اسبق انگلیس با رئیس جمهور اسبق آمریکا در آوریل ۲۰۲۲ در کراوفورد تگزاس، حدود یک سال قبل از شروع جنگ عراق، نوشته شده است.

این در حالی است که تا دو سال بعد از جنگ عراق بود که اسناد و مدارکی بروز پیدا کردند که نشان دادند بلر در کراوفورد پیمان حمایت از برنامه بوش برای بمباران عراق را "با خونش امضا کرده است."

اما اسناد و مدارک نقش آفرینی بلر در دستکاری آرای عمومی خیلی پیشتر از آن روشن شد و آلستر کمپبل، مسئول مطبوعاتی او زمانی که بی.بی.سی دولت او را متهم به "جذاب‌سازی" پرونده جنگ عراق کرده بود، با این شبکه درگیری پیدا کرد.

دعوا بر سر "پرونده ۴۵ دقیقه" بود که در روزنامه‌ها پخش شد و نشان می‌داد که صدام می‌تواند اهداف انگلیسی در قبرس را در عرض ۴۵ دقیقه پس از دستور دیکتاتور عراق با "سلاح‌های کشتار جمعی" هدف قرار دهد.

یادداشت دیوید مانینگ همچنین نشان می‌دهد که بلر تصمیم به حمایت از جنگ - تقریباً یک سال قبل از شروع آن - پس از آن که بوش خیلی عادی به او گفت نمی‌داند چه کسی جایگزین صدام می‌شود و از این بابت نیز خودش را اذیت نمی‌کرد، گرفت.

تحقیقات رسمی در مورد جنگ عراق حکم داد که عدم برنامه‌ریزی برای مرحله پس از جنگ یکی از بزرگترین اشتباهات بوش و بلر بود.

این یادداشت در حالی فاش شد که تعداد امضاکنندگان طومار درخواست برای لغو مقام شوالیه تونی بلر در انگلیس از یک میلیون نفر گذشت.

دیوید مانینگ نقش مهمی در واسطه‌گری در قبال پیمان جنگ عراق بین بلر و بوش ایفا کرده است. او صراحتا بیان می‌کند که یادداشتش که برای سایمون مک‌دونالد، منشی خصوصی جک استراو، وزیر امور خارجه وقت انگلیس فرستاده شده و یک کپی آن برای جاناتان پاول، رئیس دفتر دولت وقت بلر فرستاده شد، فوق محرمانه بوده است.

به نوشته دیلی میل، این یادداشت دارای "حساسیت فوق‌العاده" توصیف شده و بلر دستور داده بود که "سفت و سخت در جایی نگهداری شده و کپی دیگری از آن ایجاد نشود."

مانینگ که در مذاکرات در کرافورد همراه با بلر، بوش و پاول شرکت کرد، می‌گوید که نخست‌وزیر وقت انگلیس به رئیس‌جمهور وقت آمریکا گفته است که می‌تواند به "جنبه روابط عمومی" مربوط به برنامه مخفی او برای بمباران عراق کمک کند.

در واقع، بلر که "حزب کارگر جدید" او به دلیل استفاده از "آسمان و ریسمان بافی" در روابط عمومی در زمان کمپبل سوءشهرت یافته بود، پیشنهاد داد که به عنوان سرپوش‌ گذارنده جهانی برای بوش، که از سوی برخی پیچیدگی کمتری داشت، عمل کند.

او به رئیس جمهور وقت آمریکا گفت جنبه روابط عمومی برای متقاعد کردن رهبران و رای‌دهندگان شکاک اتحادیه اروپا در قبال اهمیت فراهم کردن اسباب تحقیقات بازرسان سازمان ملل برای جستجوی ذخایر "سلاح‌های کشتار جمعی" فرضی صدام حیاتی است.

در این یادداشت آمده است: "بوش پذیرفت که ما باید روابط عمومی را با دقت زیادی مدیریت کنیم. نخست وزیر گفت که ما باید مراقب باشیم که چگونه اولتیماتوم بازرسان سازمان ملل به صدام را تنظیم می‌کنیم. بوش موافقت کرد برای مدیریت آرای عمومی اروپایی‌ها به یک استراتژی روابط عمومی همزمان نیاز داریم."

در ادامه این یادداشت آمده است: "اگر همانطور که نخست وزیر انتظار داشت، صدام در همکاری با بازرسان سازمان ملل کوتاهی کند، مقاومت برای اروپایی‌ها  در برابر این منطق که ما باید برای مقابله با یک رژیم شیطانی اقدام کنیم، سخت‌تر می‌شود."

نخست وزیر اسبق انگلیس همچنین به بوش گفت: "ما هنوز با این سوال روبرو خواهیم بود که چرا هم‌اکنون تصمیم گرفتیم اقدام کنیم، مگر چه چیزی تغییر کرده است؟"

بلر می‌گوید، نادیده گرفتن چنین ریسک‌هایی می‌تواند "ما را مجبور کند تا اقدامات پرهزینه‌تری را بعدا اتخاذ کنیم."

در هفته‌های قبل از جنگ، بلر به تمام کشورهای بزرگ اتحادیه اروپا سفر کرد تا آنها را متقاعد کند که از جنگ حمایت کنند. اما کمپین روابط عمومی او زمانی که فرانسه را متهم به خرابکاری در تلاشش برای جلب حمایت سازمان ملل کرد، شکست خورد و با خصومت به پایان رسید.

این یادداشت همچنین فاش می کند، بوش به اتفاقاتی که ممکن بود پس از جنگ بیفتند اهمیت چندانی نمی‌داد.

او خطاب به بلراظهار کرد: "هر طرحی که ظاهر شد، باید پیروزی را تضمین ‌کنیم. ما نمی‌توانیم شکست بخوریم."

اما دیوید مانینگ خاطر نشان می‌کند که بوش "به برخی چیزها فکر نکرد." او نوشت: "او نمی‌دانست اگر که ما صدام را سرنگون کنیم، در آن زمان چه کسی جای صدام را می‌گیرد. اما او اهمیت چندانی به آن نمی‌داد. او روی این فرض کار می‌کرد که هر کسی که جای او بیاید یک پیشرفت خواهد بود."