نگاهی به دورنمای کابینه جدید عراق؛ همان همیشگی با کمی افزایش امیدواری

سید عماد حسینی- چند روزی است عراق بعد از حدود یک سال خلاء و به تعبیری جنگ گلادیاتوری در صحنه سیاسی صاحب کابینه‌ای واقعی و رسمی شده است.

اینکه محمد شیاع السودانی دست آخر توانست از چالش‌ها و فراز و نشیب گزینش درون‌ائتلافی و بعد از آن پارلمانی عبور کند و از پروسه سهم‌خواهی هر یک از طیف‌های تشکیل‌دهنده هم موفق خارج شود، بسیاری را برای ادامه بقا و پیشبرد سیاست‌های دولتش در عراق امیدوار کرده است.

بی‌تردید این حق مردم عراق است که صاحب یک دولت طبیعی و ساختاری باثبات و مستقر باشند، اما نگاهی به تقسیم کرسی‌های کابینه و حضور همان چهره‌های یک دهه اخیر یا دستیاران‌شان در این کابینه و فقط تغییر کرسی و سمت‌های آنها نگرانی‌ها را نسبت به ادامه دور شدن عراق از هدف اصلی ملت؛ یعنی رسیدن به توسعه و عبور از بی‌ثباتی مزمن در تمامی سطوح، افزایش می‌دهد.

سمت‌وسوی کلی کابینه سودانی در اولین روزهای حرکت امیدها را در رابطه با صحیح بودن قطب‌نمایش افزایش داده است، اما این نگرانی همچنان وجود دارد که چهره‌های قدیمی یا رهبران احزاب معروف بر سر ادامه این مسیر چالش‌آفرینی کنند.

به تعبیری باید گفت، عراق ظرفیت و توانمندی حل مشکلات داخلی و ایفای نقش محوری در حل بسیاری از مشکلات منطقه از شمال تا جنوب آن را دارد، اما به شرط آنکه بتواند از پوسته رهبران قدیمی که همچنان نام‌شان در کنار سودانی پررنگ باقی مانده است، خارج شده و بدون وابستگی به مسعود بارزانی، محمد الحلبوسی و حتی نوری المالکی که سیاست‌ها و برنامه‌هایشان طی دوره‌های گذشته حداقل موفقیت چندانی نداشته، مردم عراق را به آینده‌ای بهتر امیدوار سازد.