گزارش لوموند از پیامدهای خطرناک سیاست‌های هسته‌ای پیونگ یانگ
روزنامه لوموند در مطلبی درباره تغییراتی که در سال‌های اخیر در مواضع کره شمالی پدیدار شده؛ نوشته که این تغییرات که در قالب سیاست‌های خصمانه‌تر هسته‌ای و اتحاد نزدیک با روسیه قابل مشاهده‌اند، پیامدهایی خطرناک به دنبال می‌توانند داشته باشند.
روزنامه لوموند نوشت: نویسنده لوموند در توضیح بیشتر این مطلب نوشته که پیونگ‌یانگ این روزها دیگر تنها یک دولت منزوی سرکش و تحریم‌شده نیست، بلکه یک قدرت هسته‌ای است که وارد اتحاد و ائتلاف با مسکو نیز شده و این واقعیتی است که واشنگتن دیر یا زود، مجبور است آن را بپذیرد.
به گزارش شفقنا، در واقع به عقیده نویسنده لوموند؛ جمهوری دموکراتیک خلق کره که در دوره ریاست‌جمهوری جو بایدن تا حد زیادی نادیده گرفته شده بود، تاکنون در دستور کار هیچ‌کدام از دو نامزد اصلی ریاست‌جمهوری آمریکا- کامالا هریس و دونالد ترامپ نیز- جایی نداشته است. این در حالی است که افشای وجود تاسیسات پیشرفته غنی‌سازی اورانیوم در کانگ‌سونگ، واقع در غرب پیونگ‌یانگ، که همراه با سفر اخیر کیم جونگ اون رهبر کره شمالی به آن‌جا روی داده، یک تاکید و یادآوری دوباره در زمینه قدرت رو به رشد کره شمالی می‌تواند باشد.
آیا رژیم پیونگ‌یانگ قصد دخالت یا تاثیرگذاری بر انتخابات آمریکا را دارد؟ بی‌تردید پاسخ این پرسش مثبت است، اما نباید چشم بر این واقعیت بست که کره شمالی با این که خواهان چنان نفوذی است، اما نمی‌خواهد خودش را در مورد امیدواری‌ها و شانس‌هایش فریب دهد. رابرت کارلین کارشناس امور مربوط به کره شمالی در وب سایت تحلیلی «۳۸ درجه شمالی» در این زمینه می‌گوید که «از زمانی که مذاکرات بین کیم و ترامپ در سال‌های ۲۰۱۸ و ۲۰۱۹ در سنگاپور و هانوی شکست خورد، کیم خود را متقاعد کرده که پس از دهه‌ها تلاش راهی برای تعامل با ایالات متحده وجود ندارد». مهم‌تر از همه هم این‌که پیونگ‌یانگ خواهان برقراری مجدد دینامیک یا پویایی قدرت با ایالات متحده بوده- و این چیزی است که خود کیم هم پس از شکست نشست هانوی مورد اشاره قرار داد و گفت که «ما باید برای رویارویی طولانی‌مدت با امپریالیست‌های آمریکا آمادگی کامل‌تری داشته باشیم».
حالا دیگر واضح و آشکار شده که «استراتژی صبر» که از سوی باراک اوباما مورد حمایت قرار گرفته بود و چهار سال بعد هم توسط جو بایدن در دستور کار قرار گرفت، شکست خورده است. این یعنی این استراتژی که با تکیه بر انواع و اقسام تحریم‌ها خواهان جلوگیری از پیگیری برنامه هسته‌ای پیونگ‌یانگ بود، به جایی نرسیده- که معنای دیگرش هم می‌تواند این باشد که تحریم‌ها تاثیری نداشته‌اند. هونگ مین محقق ارشد موسسه کره‌ای برای اتحاد ملی عقیده دارد که این شکست ممکن است به نفع ترامپ باشد- که طرفدار توقف برنامه هسته‌ای کره شمالی بود. با این حال، هر چه زمان می‌گذرد، پیونگ‌یانگ میله را بالاتر می‌برد- و در واقع با اشاره به پیشرفت‌های حاصل شده در مسائل هسته‌ای بیش و پیش از هر چیزی قصد دارد قبل از انتخابات آمریکا دینامیک قدرت جدیدی با واشنگتن برقرار کند.
در طول دو سال گذشته، ترکیبی از عوامل و شرایط مختلف روند بازی را تغییر داده و به نوعی موجب ایجاد تغییراتی در مسیر استراتژی جمهوری دموکراتیک خلق کره شده است. در حقیقت از مارس ۲۰۲۲ یا به عبارت بهتر و دقیق‌تر از زمان انتخاب یون سوک یول رئیس‌جمهور محافظه‌کار کره جنوبی، پیونگ‌یانگ درست مانند دوره ریاست جمهوری «مون جائه این» از ۲۰۱۷ تا ۲۰۲۲، دیگر کمترین توهمی در مورد نقش بالقوه سئول به عنوان یک واسطه یا میان‌جی با ایالات متحده نداشته است و در واقع همان‌طور که به «مون جائه این» اجازه داد معماری اجلاس بین ترامپ و کیم را بر عهده بگیرد، روی میانجی‌گری رئیس‌جمهور حال حاضر کره جنوبی هم حساب دیگری باز کرده است.
دیدگاه تان را بنویسید