چرا بیشتر مردم والدین‌شان را با نام خودشان صدا نمی‌زنند؟

اعتمادآنلاین| مژده اصغرزاده- مدتی پیش با یکی از دوستان خود به فروشگاهی رفته بودم. دختر این مادر در گوشه‌ای از فروشگاه فریاد می‌زد: «مامان!» اما مادر گمان می‌کرد فرزند شخص دیگری است که مادرش را گم کرده؛ تا اینکه دختر اسم مادر را صدا کرد و مادر متوجه شد که این صدای دختر خودش است. اما تا به حال به این موضوع توجه کرده‌اید که چرا تقریباً همه بچه‌ها برای صدا کردن پدر و مادرشان از این الفاظ استفاده می‌کنند؟ پاسخ به این پرسش برای دانشمندانی که در حوزه خانواده و انسان‌شناسی فعالیت می‌کنند جالب به نظر می‌رسد.

به گزارش اعتمادآنلاین ، به نقل از «The conversation»، تقریباً مردم اکثر کشورهای دنیا از کلماتی مثل مامان، بابا، مامان‌‌بزرگ، بابابزرگ استفاده می‌کنند. واژه‌های دیگری نیز وجود دارد که شبیه این کلمات نیست. در بیشتر زبان‌های دنیا هنگامی که بگویید ماما، مامان و امثال آن متوجه خواهند شد که منظور شما مادر است.

در بیشتر کشورهای دنیا اگر واژه Mom را به کار ببرید، حدس خواهند زد که منظور شما چیست. حتماً متوجه شده‌اید که Dad هم در زبان‌های مختلف صورت‌های مشابهی چون تد، بابا، پاپا و دد دارد. یکی از دانشمندانی که در این حوزه فعالیت کرده جورج پیتر نام دارد. پیتر انسان‌شناس است و به مطالعه فرهنگ‌ها می‌پردازد. او در دهه 1940 سفری به دور دنیا داشت و از خانواده‌های مختلف اطلاعاتی کسب کرد. پیتر 1072 واژه مشابه mom و dad پیدا کرد.

جورج پیتر این داده‌ها را به زبان‌شناسان داد و از آنها خواست تا چرایی مشابهت آنها را بازگو کنند. رومن یاکوبسن، زبان‌شناس و نظریه‌پرداز معروف، فصل کاملی از کتاب خود را به تحلیل 2 واژه mama و papa اختصاص داد. اولین آوایی که نوزادان تولید می‌کنند آنهایی هستند که با لب‌ها به وجود می‌آیند و به راحتی قابل مشاهده هستند از جمله m,b,p. این آواها بعداً با t و d ترکیب می‌شوند. این امکان وجود دارد که وقتی نوزادان بازی می‌کنند یا شیر می‌خورند آواهایی مثل mamamama را تولید کنند که در این مواقع مادر گمان می‌کند نوزاد توانسته بگوید «مامان»، و شادمان می‌شود.

کودک از دیدن این اشتیاق مادر خوشحال می‌شود و دوباره این حرف را تکرار می‌کند و به این صورت واژه مامان بر زبان کودک جاری می‌شود. به همین ترتیب dadada یا papapa یا bababa را تمرین می‌کند و واکنش والدین منجر به تولید دوباره این آواها می‌شود.

اما این پرسش پیش می‌آید که چرا والدین‌مان را با نام خودشان صدا نمی‌کنیم؟ در پاسخ می‌توان گفت بیشتر ما در جوامعی زندگی می‌کنیم که در آنها قوانینی وجود دارد که مطابق با فرهنگ و سنت ماست. ما قوانینی درباره چگونگی سلام و احوالپرسی، دست دادن با دیگران، نحوه استفاده از قاشق و چنگال، صدا کردن معلم‌مان یا آداب غذا خوردن داریم.

ما این موارد را لزوماً «قانون» نمی‌دانیم. اینها مسائلی هستند که در سراسر جهان وجود دارند. معمولاً والدین در خانواده با یاد دادن واژه‌های «مامان» یا «بابا» به کودکان بر نقش هر کدام از اعضای خانواده تاکید می‌کنند. بعضی از والدین احساس می‌کنند که اگر کودکان آنها را با نام کوچک‌شان صدا کنند، دیگر رئیس خانواده محسوب نمی‌شوند؛ اما می‌دانیم که این عقاید در هر خانواده‌ای متفاوت است. بعضی از خانواده‌ها قوانین خاص خود را دارند که ممکن است با خانواده‌های دیگر متفاوت باشد.

کافی است یک بار در فروشگاهی در نیویورک، پاریس یا هنگ‌کنگ «مامان» را صدا بزنید؛ آن‌گاه می‌بینید که چند نفر به سمت شما برمی‌گردند. این امر دلایل مختلفی چون دلایل زیستی (استفاده آسان از آواها)، محیطی (والدین از گفتن این واژه‌ها خوشحال می‌شوند) و فرهنگ (قوانین) دارد. حال اگر شما بچه‌دار شوید دوست دارید که آنها چطور صدایتان کنند؟