زنان چگونه به برابری می‌رسند؟

اعتمادآنلاین| بار مسئولیت کار خانگی که با پاندمی کرونا و قرنطینه از همیشه سنگین‌تر شده عمدتاً بر دوش زنان است، با این حال 45 سال پیش زنان خانه‌دار ایسلند به ما نشان دادند که تغییر امکان‌پذیر است.

روز 24 اکتبر سال 1975، 75 هزار زن در ایسلند محل کار، کودک و خانه خود را ترک کردند و برای اعتصاب عمومی به خیابان‌ها آمدند. روزی که به «یک روز تعطیل برای زنان» معروف شد.

در ریکیاویک 30 هزار زن همگام با پخش موسیقی سریال بریتانیایی «شانه به شانه» به سمت جاده Laugavegur حرکت می‌کردند و می‌خواندند: «ما راهپیمایی می‌کنیم چون در مورد زنان خانه‌دار می‌گویند «او کار نمی کند، او فقط از خانه مراقبت می‌کند.» ما راهپیمایی می‌کنیم چون سابقه کار یک زن خانه‌دار در بازار کار هیچ ارزشی ندارد.» این روز برای مردان ایسلندی به «جمعه طولانی» معروف شد.

بدون وجود زنان پشت میز کار، بانک‌ها، کارخانه‌ها و بسیاری از مغازه‌ها نیز نظیر مدارس و مهدکودک‌ها مجبور به تعطیلی شدند و بسیاری از پدران چاره‌ای جز بردن فرزندان خود به سر کار نداشتند.

گزارش‌هایی مبنی بر مسلح شدن مردان به شیرینی و مدادشمعی‌های رنگی برای سرگرم کردن کودکان در محل کار وجود داشت! برخی از آنها بچه‌های بزرگتر را برای مراقبت از کوچک‌ترها با خود برده بودند.

سوسیس و کالباس (به دلیل طبخ آسان و البته مورد پسند کودکان در سراسر جهان) به قدری تقاضا داشت که دیگر در مغازه‌ها پیدا نمی‌شد و در حالی که خوانندگان اخبار مرد رویدادهای روز را در رادیو گزارش می‌کردند صدای خنده کودکان در پس‌زمینه به گوش می‌رسید.

واقعیت این است که بسیاری از بزرگ‌ترین موفقیت‌های فمینیسم در لحظاتی رقم خورده است که زنان به خیابان‌ها آمده‌اند.

به گزارش اعتمادآنلاین ، به نقل از گاردین، در بریتانیا واکنش عمومی نسبت به خشونت جنسی علیه 300 زنی که در 18 نوامبر سال 1910 در روز جمعه سیاه به سمت پارلمان راهپیمایی کرده بودند در به دست آوردن رأی زنان نقش اساسی داشت.

اعتصاب سال 1968 توسط زنان کارگر خیاطی فورد در داگنهام و به دنبال آن اعتصابات 1970 از سوی زنان کارگر کارخانه‌های تولید لباس در لیدز موجب تصویب قانون حقوق برابر 1970 شد.

با وجود این، بی‌عدالتی کار خانگی همیشه موضوعی دشوار برای اعتراض بوده است. این بی‌عدالتی در خلوت خانه اتفاق می‌افتد و برای زنان سخت است که یکدیگر را در حال انجام این کار ببینند و به این باور جمعی برسند که مردان به طور مساوی در تحمل این بار شریک نیستند. و البته اگر این کار را کنار بگذاریم، عواقب ناگواری نیز به دنبال خواهد داشت: کودکان بدون سرپرست و اعضای خانواده آسیب‌پذیر.

در حال حاضر در ​​بریتانیا 60 درصد شست‌وشو، تمیز کردن و مراقبت از کودکان همچنان بر عهده زنان است، پاندمی کار خانگی را به حدود 9 ساعت در روز افزایش داده است.

اعتصاب زنان غیرممکن است و به همین دلیل ضروری است.

در مانیفستی که در ماه نوامبر منتشر شد سازمان WSA نوشت: «ما اعتصاب می‌کنیم زیرا از اینکه کار ما بدیهی شمرده می‌شود خسته شده‌ایم. ما اعتصاب می‌کنیم زیرا اکنون مجبوریم سه شیفت کار کنیم: کار با حقوق، کار خانگی بدون حقوق و آموزش فرزندان‌مان در دوره شیوع کرونا.»

در سال‌های اخیر اعتصابات علیه کارهای جنسیتی در اسپانیا و آمریکای جنوبی شکوفا شده است.

در سال 2018 شش میلیون زن در اسپانیا به Dia Sin Mujeres (روز بدون زنان) پیوستند. مانوئلا کارمنا و پنه‌لوپه کروز نیز جزو آنان بودند. از سویی مردان فمینیست در همبستگی شبکه‌ای از مهد کودک های جمعی را تشکیل داده بودند.

45 سال پس از «یک روز تعطیل برای زنان» ایسلند در گزارش مجمع جهانی اقتصاد درباره شکاف جنسیتی در صدر جدول است- شاخصی که فرصت‌های آموزشی، امید به زندگی، حقوق و دستمزد و میانگین زمان صرف‌شده برای کارهای خانه را بررسی می‌کند- جایگاهی که 13 سال از 16 سال گذشته در آن گنجانده شده است.

بله، اعتصاب برای بسیاری از زنان غیرممکن است. اما آیا می‌توانیم این کار را نکنیم؟