مورچه‌ها به کمک تشخیص سرطان می‌آیند؟
یک تحقیق جدید نشان داده است که مورچه‌ها به لطف سیستم بویایی بسیار حساسی که دارند احتمالاً روزی می‌توانند به ما در تشخیص سرطان کمک کنند.
پترا زویچ در مطلبی در بی‌بی‌سی نوشته است که دانشمندان توانستند مورچه‌های فورمیکا فوسکا را که معمولاً مورچه‌های ابریشمی یا تاریک نامیده می‌شوند، آموزش دهند تا علائم سرطان سینه انسان را در ادرار موش تشخیص دهند.
آنچه دانشمندان امروز کشف کرده‌اند این است که مورچه‌های می‌توانند سرطان را در موش‌های آزمایشگاهی تشخیص بدهند.
بپتیس پیکرت، نویسنده ارشد این تحقیق به بی‌بی‌سی می‌گوید: «می‌توان مورچه‌ها را در عرض ۱۰ دقیقه آموزش داد تا بتوانند بوی سرطان را در ادرار موش‌ها تشخیص دهند.»
آقای پیکورت تحقیق خود در این مورد را از سال ۲۰۱۷ شروع کرد . او می‌توانست مورچه‌ها را طوری تربیت کند تا بتوانند تفاوت بین سلول‌های سالم و سلول سرطانی را در آزمایشگاه تشخیص دهند.
پیکرت و همکارانش از روشی به نام زنوگرافتینگ استفاده کردند. در این روش سلول‌های سرطان سینه را به بدن موش‌ها منتقل می‌کنند تا در بدن آن‌ها رشد کنند.
بعد نمونه‌های ادراری از دودسته موش سالم و موش‌هایی که سرطان دارند جمع‌آوری می‌کنند.
آقای پیکرت توضیح می‌دهد: «مورچه‌ها را در یک فضایی به شکل دایره آموزش می‌دهیم. به‌عنوان جایزه در کنار نمونه ادرار حاوی سرطان خوراکی قرار می‌دهیم.»
وقتی مورچه‌ها جایزه را پیدا می‌کنند، ارتباطی بین جایزه خوراکی و بوی سلول سرطانی برایشان شکل می‌گیرد و یاد می‌گیرند این بو را تشخیص بدهند.
اما آیا مورچه‌ها می‌توانند برای تشخیص سرطان در انسان‌ها کمک کنند؟. پیکرت در جواب این سؤال می‌گوید هنوز نه. او می‌گوید: «برای رسیدن به این مرحله باید مورچه‌ها را با ادرار انسان آزمایش کنیم.» اما این کار پیچیده‌تر از آزمایش با ادرار موش است.
تربیت کردن مورچه‌ها برای تشخیص بوی سرطان در انسان ملزم به آموزش عوامل متغیر بسیاری است ازجمله سن، جنسیت و نوع رژیم غذایی و همین‌طور بوی خاصی که هر انسان دارد.
آقای پیکرت توضیح می‌دهد: «همه انسان‌ها یک بوی ثابت ندارند. بوی هر فرد با فرد دیگر فرق دارد و ما هنوز نمی‌دانیم مورچه‌ها می‌توانند باوجود همه این تفاوت‌ها روی بوی سلول سرطانی تمرکز کنند یا نه.»
بااین‌وجود آقای پیکرت تصمیم دارد این مطالعه را ادامه بدهد چون معتقد است استفاده از مورچه‌ها می‌تواند روش بسیار مؤثر و ارزانی برای تشخیص سرطان باشد و ممکن است زمان فوق‌العاده زیادی برای تربیت آن‌ها لازم نباشد.
او می‌گوید: «یکی از جنبه‌های مثبت در مورد مورچه‌ها این است که آن‌ها به شکل گروهی زندگی می‌کنند و اطلاعات را بین خود به اشتراک می‌گذارند.»
آقای پیکرت فکر می‌کند اگر فقط ۱۰ درصد جمعیت یک کلونی مورچه‌ها برای تشخیص سرطان آموزش ببیند، می‌تواند این دانش را بین بقیه منتشر کند: «ممکن است این اطلاعات بین آن‌ها پخش شود و لازم نباشد ما وقت تلف کنیم و به همه اعضا گروه آموزش بدهیم.»
این فرضیه تاکنون در مورد زنبورها ثابت شده است اما آقای پیکرت می‌گوید باید آن را در مورد مورچه‌ها هم ثابت کرد.
دیدگاه تان را بنویسید