گزارش نیلوفر حامدی و الهه محمدی امری رایج در روزنامه‌هاست

«از گزارشگران ایرانی باید تقدیر به عمل آید» عنوان یادداشت محمد آقازاده، روزنامه‌نگار در روزنامه اعتماد است که در آن آمده: وقتی بیانیه مشترک را خواندم، خیلی تعجب کردم، زیرا گذشته از آنکه در متن به ‌شدت ضعف نگارشی وجود دارد، نشانه آن است که دوستان ما خبر ندارند که این گزارش‌هایی که خانم‌ها الهه محمدی و نیلوفر حامدی نوشته‌اند، خارق‌العاده نیستند و نگارش آنها در روزنامه‌ها، یک کار رایج و معمول در مطبوعات است.

نکته مهم آن است  که گزارشگران و روزنامه‌نگاران ایرانی بسیار تواناتر از این هستند که نیازی به آموزش دیدن در کشورهای دیگر داشته باشند.  اتفاقا دوستانی که این بیانیه را نوشته‌اند، اگر یک دوره آموزش گزارش‌نویسی بگذرانند، متوجه می‌شوند که نگارش و انتشار این دست از گزارش‌ها در روزنامه‌ها و مطبوعات ایران، امری بسیار رایج و شایع است و همین دو روزنامه‌نگار توانا هم تاکنون گزارش‌های بسیار جامع‌تر از این نوشته‌اند.

تا جایی که می‌توانم با قاطعیت ادعا کنم که هر دوی این دوستان و بسیاری از گزارشگران توانمند دیگر ایرانی، از بسیاری از همکاران خارجی‌شان بهتر هستند و گزارش‌های دقیق‌تر و جامع‌تری می‌نویسند.

شخصا سال‌هاست که در مطبوعات ایران مثل روزنامه ایران و همشهری و کیهان در دهه شصت گزارش نوشته‌ام و در سفرهای متعدد به کشورهای مختلف گزارش‌های روزنامه‌نگاران ایرانی را با گزارش‌های روزنامه‌نگاران خارجی مقایسه کرده‌ام.

به جرات می‌توانم بگویم که گزارش‌های روزنامه‌نگاران داخلی یک سر و گردن بالاتر از نمونه‌های خارجی است.  روزنامه‌نگاران نسل‌های بعدی مثل این دو دوست که در قیاس با نسل‌های پیشین بسیار پیشرفته‌تر هستند، علت آن است که آنها به تکنیک‌های جدید مسلط‌ترند و با رسانه‌ها و ابزار جدید آشنایی دارند.

از این جهت این تصور که روزنامه‌نگاران ما نیازمند آموزش گزارش‌نویسی از آن سوی مرزها هستند، وهن رسانه‌های ایرانی است. 

شخصا بیشتر از این می‌رنجم که این دوستان توانایی‌های روزنامه‌نگاران داخل کشور را نادیده می‌انگارند و نسبت به رسانه‌های آن سوی مرز، احساس خود کم‌بینی دارند. 

دهه‌ها پیش یونسکو کنفرانسی در ایران برگزار کرد و برگزار‌کنندگان از سطح توانایی روزنامه‌نگاران ایرانی شگفت‌زده شده بودند. من شهادت می‌دهم که نسل جوان روزنامه‌نگاران ایرانی اگر آزادانه و در چارچوب حرفه خودشان فعالیت کنند، می‌توانند نه فقط در تمام ایران بلکه در سطح جهانی تاثیرگذار باشند.

اگر گزارشگران ایرانی این امکان را بیابند که از کشورهای دیگر گزارش تهیه کنند، آنگاه درمی‌یابیم که خیلی از خودباختگی‌ها در برابر رسانه‌های خارجی وجهی ندارد. سال‌هاست که گزارش‌های گزارشگران خارجی در نشریاتی مثل لوموند فارسی را مطالعه می‌کنم و می‌بینم که گزارشگران ایرانی بسیار دقیق‌تر و بهتر می‌نویسند.

به نظر من این دقت و درست‌نویسی با توجه به امکانات محدود و حقوق‌های بسیار کمی که روزنامه‌نگاران ایرانی می‌گیرند، معجزه است.  زبان فارسی به علت نثر قدرتمند فارسی و کرشمه‌های زبانی نسبت به زبان‌های انگلیسی و امریکایی و فرانسوی توانایی‌های بیشتری دارد. نمونه‌هایی چون گزارش بر دار شدن حسنک وزیر در تاریخ بیهقی و گزارش‌های دقیق و خواندنی سعدی در گلستان شاهد این ادعاست.

نثر فارسی به ویژه برای گزارش‌نویسی بسیار مناسب است و روزنامه‌نگاری کنونی ما هم وامدار همین سنت و زبان است و در نگارش گزارش‌ها، مرز بین حکایت و روایت را در می‌نوردد. این زبان به محتوای گزارش زیبایی و عمق فراوان می‌بخشد. اگر رمان‌های امروز فارسی را بخوانید، در می‌یابید که بسیار تحت تاثیر گزارش‌های روزنامه‌نگاران ایرانی است.

منتها ما به علت کمبود بودجه و کم‌توجهی مسوولان به جایگاه بایسته خود نرسیده‌ایم. ما می‌توانستیم سردمدار گزارش‌نویسی در جهان باشیم و با افتخار می‌گویم نسل جدید ما از ما جلوتر است. این نسل با همه مشکلات و کمبودها و انقطاع‌های نسلی این اندازه شجاع و تواناست و توانسته اوج بگیرد.

این در حالی است که این روزنامه‌نگاران متاسفانه امکان دیده شدن نداشته‌اند. باید از آنها قدردانی به عمل آورد.  از این جهت این ادعا که دو روزنامه‌نگار ایرانی خارج از ایران آموزش دیدند، توهین‌آمیز است و باید برای دوستانی که این متن را نوشتند، جلسات توجیهی برگزار شود.