اعتراضات مشخصا بر سر مساله حجاب نیست؛ اعتراض به وضع موجود است

ناصر ایمانی، فعال سیاسی اصولگرا با اشاره به اعتراضات اخیر و ریشه آن، به قرن نو گفت: ما انواع اعتراضات را در طی این سال ها داشتیم، مانند اعتراضات سیاسی سال ۸۸ یا اعتراضات اقتصادی سال ۹۸، جای یک اعتراض فرهنگی و اجتماعی خالی بود.

به گزارش قرن نو، بخش هایی از گفت و گوی ایمانی را در ادامه می خوانید:

*من برداشت دیگری از اعتراضات دارم و تصورم برآن است که این اعتراضات مشخصا بر سر مسئله حجاب نبود. این حرف به این معنا نیست که برخی ها تمایل به برداشته شدن حجاب ندارند، به این معنا است که اکثریت افرادی که به خیابان ها آمدند و منجر به اغتشاش نیز شد، ریشه اصلی مسائل‌شان حجاب و گشت ارشاد نبود، بلکه، اعتراض آنان به وضع موجود بود و مظهر این اعتراض را آن چیزی نشان داد که حاکمیت نسبت به آن مصر است، یعنی رعایت حجاب.

*به تعبیر دیگر، چون به وضع موجود معترض بودند، آن چیزی را که نماد مخالفت با حکومت ترقی می شد، یعنی حجاب را شعار دادند. بنابراین، به نظر من مسئله حجاب کمتر مورد توجه بود. افراد می خواستند اعتراض خود را وضع موجود از جنبه های مختلف نشان بدهند و در واقع، مظهر اعتراضشان مسئله حجاب و فوت مرحومه خانم مهسا امینی شد.

*بنابراین، اگر بخواهیم بگوییم اعتراض مردم از به وضع موجود، حاکمیت و اداره کشور از چه جنبه‌هایی است، بسیار بحث مفصلی است اما، در یک جمله عرض می کنم که شما به دنبال یک پارامتر که علت این اعتراضات است نباشید، علت های مختلفی دارد که طی زمان جمع شده و بخصوص در بخشی از قشر جوان ما و به این شکل اعتراضات خودش را نشان داد. اعتراضاتی که خیلی زود به خشونت منجر شد و یکی از دلایلی که این خشونت ها نیز، سازماندهی و هدایت توسط رسانه های خارجی و سرویس های جاسوسی خارجی بود.

*درمورد افزایش خشونت ها در اعتراضات و راهکارهایی برای آن در این زمینه هم باید گفت یک راهکار وجود ندارد. شما درباره مسائل اجتماعی هرگز نباید به دنبال کلمه یک نباشید. راهکارهای متعددی را باید در این موضوع در نظر گرفت که اعتراضات به خشونت کشیده نشود و اصل اعتراضات به شدت و بغض انجام نشود.

*طبعا، بخشی از مسئولیت این راهکارها به عهده حکومت است و حکومت بیشترین نقش را برای اقناع مردم بخصوص قشر جوان و معترض دارد. اهل فکر و تدبیر، سیاسیون، دانشگاهیان و افرادی که مورد توجه مردم هستند، باید با مردم به مرور زمان صحبت کنند که نحوه اعتراض چگونه است، نباید به اغتشاش بیانجامد.

*این که اعتراض به اغتشاش بی انجامد به این معنا نیست که خیلی اعتراض دارند. بلکه، اغتشاش و خشونت آنان را از رسیدن به هدفشان دور می کند و به سرعت کشور به صورت امنیتی در می آید.

*کشور محیط مستعدی برای دخالت کشورهای خارجی می شود و ناامنی های گسترده و تحریم هایی علیه کشور صورت می گیرد. ضمن آن که اصل ماجرا این است که باید باید به این قشر محترم توجه کافی شود و حرف های آنان توسط حکومت استماع شود. باید دید خواسته های آنان چیست و توجه کنند.

*البته منظور از توجه به معنی اجابت خواسته های آنان نیست اما، خواسته هایشان را ببینند. اگر این کارها انجام شود در اعتراضات بعدی که شکل بگیرد منجر به این خشونت نمی شود.

*ما باید از اعتراضات استقبال کنیم، در جامعه ای که اعتراض نباشد آن جامعه مرده است. ما نباید از آن هراس داشته باشیم اما، این اعتراضات باید در چارچوب برگزار شود و به خشونت حتی خشونت کلامی هم منجر نشود.

*اگر چه طرح مسئله گفت و گو بسیار خوب و مهم است اما، ممکن است فضا برای گفتگو آماده نباشد و باید به تدریج بر این موضوع پافشاری کرد. گفتگو در کشور ما ضعیف است، این فرهنگ در خانواده، در محل کار ضعیف است و یکی از نقیصه های بزرگی است که ما داریم.

*باید ریشه ای این موضوع را حل کنیم و باید در مدارس آن را یاد بدهیم که چگونه نظر خود را بیان کنیم یا چگونه حرف مخالف خود را بشنویم و باید آن را تمرین کنیم. سیستم آموزش و پرورش ما به صورت مونولوگ است و سیستم گفتگویی وجود ندارد.

*بنابراین، ما باید این موضوع را به نسل جدید آموزش بدهیم. در حال حاضر نیز در جامعه، منظور از گفتگو این نیست که بین مردم و مسئولان گفتگو شود بلکه، باید در دانشگاه ها بین دانشجویان، اساتید و بین اساتید و دانشجویان، بین اساتید و مسئولان کشور ، بین احزاب و بین مسئولان گفتگو ایجاد شود.

*متاسفانه، فرهنگ گفتگوی ما ضعیف است و به سرعت تبدیل به فحاشی، اتهام زنی و استفاده از ادبیات پرخاشگرانه می شود.