معمولا استیضاح‌ها با انگیزه گرفتن امتیاز اتفاق می افتد / بده‌بستان‌ها باعث شد استیضاح عین‌الهی رأی نیاورد

این روزها مجلسی ها دائما از استیضاح وزرا می گویند، در اظهارات روح الامینی نماینده مردم تهران در مجلس نیز سخن از استیضاح ۹ وزیر از بین۱۹ وزیر، به میان آمده است، استیضاح هایی که هنوز توسط هیات رئیسه اعلام وصول نشده است. طبق قانون هر استیضاح، با ۱۰ رای قابلیت اعلام وصول دارد و این درحالی است که برخی از استیضاح های مطرح شده، بیش از ۵۶ امضا دارند و کماکان در صف اعلام وصول خشکیده اند. این موضوع این سوال را به ذهن متبادر می‌کند که آیا مجلس نمایشی شده و نمایندگان ظاهرا برای اعمال قدرت و گرفتن امتیاز از دولت در حوزه انتخابیه خود بیشتر تلاش دارند تا جهت اصلاح امور کشور؟ اگر این حرکت را پای تضاد منافع نگذاریم ولی نگاه به میزان آرا در دور بعد انتخابات، به صورتی کاملا پر رنگ خود نمایی می کند. چه آنکه اخیرا اغلب نمایندگان به عملکرد دولت خصوصا در حوزه اقتصاد نمره منفی داده و وزرای اقتصادی را نقد کردند اما استیضاح در حد همان تهدید و نهایتا کارت زرد باقی ماند و به‌نظر می رسد اهتمامی برای اصلاح وضعیت موجود به چشم نمی خورد. 

احمد علیرضا بیگی، نماینده مجلس در این رابطه می گوید: این یک سنت طیبه ای است که از گذشته در نهاد مجلس وجود داشته و مخصوص این دوره نیست و در دوره های دیگر نظیر دوره دهم نیز وجود داشته است. در مجلس دهم استیضاح وزیر کشور به دلیل مسائل آبان هیچ وقت اعلام وصول نشد یا حتی استیضاح وزیر اقتصاد هم به همین ترتیب با وجود اینکه مراحلش را پشت سر گذاشته بود اتفاق نیفتاد.

به گزارش خبرآنلاین، بخش هایی از گفت و گوی علیرضابیگی را در ادامه می خوانید:

• این بیشتر برخاسته از یک نگرش و ترکیب حزبی است که جماعتی خودشان را در برابر دولت مستقر مسئول می دانند و حاضر نیستند رای به استیضاح دهند. الان هم در مجلس فعلی همینطور است، اگر ملاحظه کنید در دوره ای که آقای روحانی با مجلس یازدهم، دولت داشتند باز همین موضوعات وجود داشت، استیضاح وزیر کشوردر هیات رئیسیه اعلام وصول نشد.
• به‌نظر من هیات رئیسه احساس می کند که باید به نحوی اجماع ایجاد کند و یا با گذشت زمان و برگزاری برخی جلسات موقعیت تفاهم بین نمایندگان استیضاح کننده و وزرا را فراهم کند.
• در گذشته نیز سنت همین بوده است، معمولا استیضاح ها با انگیزه گرفتن امتیاز اتفاق می افتد، در مجالس گذشته نیز این اتفاقات رخ داده است. الان هم در مورد وزیر بهداشت صدق می کند و یا وزیر صمت که در جلسه استیضاح حاضر شد و همین بده بستان ها باعث شد استیضاح ایشان رای نیاورد.
• نظام انتخاباتی ما که یک نظام اکثریتی است، در برهه ای که اصلاح طلبان توانستند اکثریت را احراز کنند، آقای حداد عادل با دارا بودن یک میلیون و هشتصد هزار رای با اختلاف صد هزار رای با اقای محجوب در رتبه ۳۱ قرار گرفت و نتوانسند به مجلس راه پیدا کنند و یا بالعکس در زمانی که اصولگرایان اکثریت بودند همین آقای محجوب نفر ۳۱ بود که با نفر سی ام ۹هزار رای تفاوت داشت، این به این معنی است که از طرف یک میلیون و هشتصد هزار نفر از مردم پایتخت نماینده ای در مجلس حضور نداشته است.
• ما باید این نظام انتخاباتی کشور را اصلاح کنیم که امکان حضور ذائقه های مختلف سیاسی در مجلس فراهم شود و به نحوی به این نظام اکثریتی خاتمه داده شود.
• از سوی دیگر باید انگیزه برای حضور مردم تقویت پیدا کند و تامردم بدانند با این انتخاب می توانند شاهد تغییر در سرنوشت خودشان باشند. اگر این امیدواری تضعیف شود به همان نسبت هم مشارکت مردم کم تر خواهد شد.
• این موضوع نسبتی با نظامی بودن من و یا وزیر کشور ندارد، موضوع نگاهی است که به حوادث پیشتر و تخریب اداره امور داخلی کشور دارد صورت می گیرد. اینکه اساسا نگاه ما تخریب محور باشد و نگاه سلبی را برای اداره کشور در پیش بگیریم درست نیست.
• نوع نگاه به موضوعات اداره امور داخلی کشور و ضرورت احترام به سرنوشت مردم و توجه به خواسته ها و مطالبات مردم سبب می شود که روی مواجهه با موضوعات به نحوی شود که در جهت تغییر موضوعات و ارتقاء سطح آنها به موضوعات جبرانی در جهت آرام کردن گام برداشته نشود.
• ما معمولا مشاهده می کنیم موضوعاتی که به صراحت قابل رفع و رجوع شدن بوده است به موضوعات سیاسی و امنیتی ارتقا پیدا می کند و بعد هم پای نیروی انتظامی و بسیج و نیروهای امنیتی به وسط کشیده می شود و آنچه که رخ می دهد به هیج وجه نمی تواند سبب آرامش مردم و حل مشکلات آنها شود.
• همین نظام را در موضوع طرح صیانت می بینیم که در ابتدا به موضوع فضای مجازی به عنوان یک تهدید نگاه می شود و تلاش بر این قرار می گیرد که فضای مجازی بعنوان یک عامل ضد امنیت محدود شود. خُب همین نگاه نمی تواند جریان آزاد اطلاعات را بپذیرد و تصور می کند این جریان موجب تهدید خواهد شد.
• به عنوان مثال ممکن است یک کودک ندانسته میخ را در پریز برق کند و برق بچه را بگیرد، والدین این بچه برای اینکه برق بچه را نگیرد به این نتیجه برسند که باید برق را قطع کنیم و در تاریکی زندگی کنیم تا مبادا این بچه را برق بگیرد و به فکر اینکه الزاماتی انجام شود و ایمنی ایجاد کنند نباشند، درحالی که دراصل باید به فکر تدبیر باشند. در مورد وزارت کشور هم همین گونه است.
• مشکل بر می گردد به نظام انتخابات در کشور و نگاهی که مردم دارند، مردم از نماینده شهر و استان خود انتظار دارند در امور زیر بنایی اقداماتی را انجام دهد و همین باعث رای آوری می شود، نمایندگان برای دست پیدا کردن به این اقبال مردم و نگرشی که نسبت به نماینده وجود دارد تلاش می کند که تا با کانون های قدرت در مجلس و دولت ساخت و پاخت هایی را انجام دهد تا امتیازاتی را دریافت کند که دریافت این امتیازات برای او سبب تقسیم رای در انتخابات پیشرو باشد. این در همه ادوار وجود داشته است.
• یعنی برای تحقق شعارهای انتخاباتی خود از این رانت استفاده می کند تا بتواند در حوزه انتخابیه خود عملکرد مناسبی داشته باشد.
• بله همین رانت سبب می شود که نماینده در دور بعد آرای بیشتر را به دست بیاورد و یا رقیب را حذف کند.
• با کمال تاسف عملکرد دولت را مثبت ارزیابی نمی کنم، من معتقدم شاخص ها در دولت آقای رئیسی اعداد مناسبی را نشان نمی دهند.
• دقیقا مردم هم همین را می گویند، یعنی رئیس جمهور از پیشرفت و رشد شاخص ها می کوید در حالی که این امردر زندگی مردم دیده نمی شود و برای آنها ملموس نیست.
• جامعه به مثابه بدنی در آتش تب می سوزد. در حالی که صحبت های رئیس جمهور این تب را نشان نمی دهد که متاسفانه این نشانه خوبی نیست. در جلسه ای که ما نمایندگان با آقای رئیسی داشتیم این توضیحات به صورت دقیق به ایشان داده شد، به نظر می رسد رئیس جمهور در فضای دیگری سیر می کند.