برای اشک گرفتن تعبیرهایی که در شأن اهل بیت نیست را به کار نبریم؛ بعضی تعبیرها بسیار موهن است

حجت‌الاسلام و المسلمین عبدالمجید معادیخواه فعال سیاسی اصلاح طلب در مراسم شب هفتم محرم مؤسسه فرهنگی مذهبی دارالزهرا(س) با بیان اینکه گریه برای امام حسین(ع) از استثناءهای فرهنگ ما است، گفت: هستند کسانی که این شبهه را مطرح می‌کنند که تشیع جامعه را جامعه گریه قرار داده و تمام سال باید مردم گریه کنند و این از نظر روانی و روانشناسی مشکل دارد. ولی به طور طبیعی گریه در اسلام چیز خوبی نیست و جامعه باید بانشاط و خندان و اولین علامت مؤمن داشتن یک روی باز و بشاش است.

 

به گزارش جماران بخش هایی از اظهارات معادیخواه را در ادامه بخوانید:

• انسان مؤمن اگر حزن و اندوهی دارد در دلش نگه می‌دارد و مخفی می‌کند، اما نشاط خوش را ظاهر می‌کند که دیگران از نشاط او استفاده کنند و اگر غمی هم دارند برداشته شود.
• به طور طبیعی نیایش و راز و نیاز با خداوند جای گریه است و انسان احیانا ضعف‌های خودش را در نظر بگیرد و گناهان خودش را به یاد بیاورد و با خداوند باب طلب عفو و بخشش را باز کند. یکی از فضائل مؤمن برنامه‌های تهجد و شب‌زنده‌داری است؛ بدون اینکه وارد زندگی اجتماع شود.
• جامعه‌ای باید گریه کند که مقصر است. اگر جامعه‌ای احساس کرد کوتاهی کرده و به اسلام و جامعه اسلامی ضربه زده، استثنائی است که الآن نمی‌توانم وارد شوم که آیا ما چنین وضعی داریم و یا اینکه می‌شود نگاه دیگری داشت.
• احتیاج به یک فرصت و آزادی بیانی دارد که سوء تفاهمی پیش نیاید. من معتقدم اگر بخواهد بعضی از بحث‌های انتقادی مطرح شود، حتما باید از طرف متولیان جامعه کسی حضور داشته باشد و گفت‌وگویی شود که هر دو طرف بحث‌های خودشان را انجام بدهند.
• روایات متعدد داریم که فقط گریه برای سیدالشهدا(ع) را مشروع دانسته‌اند. این دارای یک وجهی است که اگر بخواهد بحث شود، احتیاج دارد به یک فضای سالم و بودن افراد صاحب نظری که در یک بحث و گفت‌وگو این مسأله مطرح شود؛ نه اینکه به صورت فردی یک نفر حرفی بزند و بعد هم دیگران بگویند اشتباه کرده و نادرست گفته است.
• بعد از جمهوری اسلامی مشکل مضاعف این شده که یک سلسله مراسم دیگری غیر از ائمه(ع) هم وارد این طور برنامه‌ها شده و مصیبت بالاتر این است که وقتی حرفی برای گفتن نداریم مجبوریم خیال پردازی کنیم و حرف‌های سست بزنیم و بعضی وقت‌ها اهانت به اهل بیت(ع) شود.
• بعد از حدود نیم قرن که از انقلاب اسلامی می‌گذرد، انتظار می‌رود که حداقل بین خودمان مسائل را حل کنیم. اشک گرفتن از کسانی که می‌خواهند به فضیلت گریه برای امام حسین(ع) برسند، اهانت به اهل بیت(ع) است.
• من واقعا با تعبیرهایی مثل «بیچاره رباب» مخالف هستم. بیچاره دشمنان امام حسین(ع) و گرگ‌هایی بودند که آن خشونت‌ها را انجام می‌دادند. ما وقتی برای سیدالشهدا(ع) گریه می‌کنیم، به یاد یک حماسه گریه می‌کنیم؛ نه به یاد یک مسأله صد درصد عاطفی شبیه مصیبت‌هایی که خودمان گرفتارش می‌شویم.
• شخصیتی مثل شهید مطهری با بررسی و بحث و تتبع در منابع می‌گوید من نتوانستم یک مورد پیدا کنم که سیدالشهدا(ع) از دشمن آب طلب کرده باشد. چند مورد که در مقتل‌ها هست، نه در روایت‌ها، اشتباه شده است. اگر به عبارت دقت شود، معنایش این است که سیدالشهدا(ع) در راه طلب آب بود و تقاضای آب از دشمن نبود. از تعبیر «طلب آب» سوء استفاده‌هایی شده است.
• نمی‌توانیم واقعیت را انکار کنیم در اینکه مراسم محرم و عاشورا یکی از مراسم‌های باارزش ما است و اقامه آن اهمیت دارد و جای تأسف هست که ما واقعا ضعف‌هایی در کارهای ما هست که بخشی از جامعه را از این مسائل سرد کرده‌ایم؛ و شور و هیجانی که به طور طبیعی در بین ما بود، یک مقدار آسیب دیده است.
• این انتقاد متوجه ما است و واقعا خدا ما را ببخشد اگر در این قسمت تقصیر کرده باشیم. شور و هیجانی که انتظار می‌رود در مراسم محرم و عاشورا باشد، از ناحیه اعمال و رفتار ما آسیب دیده است.
• این جلسات بسیار مغتنم و با ارزش است اما حفظ ارزش آن به این است که ما تلاش بیشتری کنیم در اینکه خوب اداره و مدیریت شود و تعبیرهایی که در شأن سیدالشهدا(س) و اهل بیت ایشان نیست را به خاطر گرفتن اشک از مخاطب به کار نبریم. البته من حق می‌دهم به برادران عزیزی که این توفیق بزرگ را دارند که در این بخش وقت می‌گذارند و زحمت می‌کشند، دستگاه‌هایی که هزینه‌های سنگینی به جمهوری اسلامی تحمیل کرده‌اند در این قسمت کاری نکرده‌اند.
• ما که یک مقتل مناسب جمهوری اسلامی در این نزدیک ۵۰ سال هنوز فراهم نکرده‌ایم، چطور می‌توانیم توقع داشته باشیم از برادران عزیزی که وقت در مرثیه و سوگواری صرف می‌کنند؟!
• از اساس بنای مقتل‌ها بر تساهل و تسامح بوده و بنا بر دقت نبوده است. چند نمونه از این مقتل‌ها معتبر است و در بقیه خیلی مسامحه و سهل انگاری هست. بعضی تعبیرها بسیار موهن است؛ یعنی خدشه‌دار شدن عزت اهل بیت(ع) و خاندان سیدالشهدا(ع) بسیار خطرناک است. اساسا گریه بر یک حماسه یا گریه برای یک فاجعه عاطفی یا سانحه فرق می‌کند.
• آنچه که سیدالشهدا(ع) انجام داد از روز اول تا آخر یک حماسه به معنی واقعی کلمه بود. البته خیلی سخت است که انسان بتواند جزئیات چند ساعت عاشورا را به دست بیاورد. چون تعارض‌ها و تناقض‌ها آنقدر زیاد است که جمع‌بندی آن بسیار مشکل است.
• حماسه حسینی(ع) را خدشه‌دار نکنیم. امام حسین(ع) تا بودند عزت خودشان و یارانشان را حفظ کردند و بعد هم زینب(ع) را قسم دادند، کارهایی مثل گریبان چاک دادن و خراش به چهره زدن و واکنش‌هایی که در آن درماندگی هست را نمی‌خواهم. برای اینکه عزت این خاندان حفظ شود و حرکتی انجام نشود که دشمن شاد شود.
• امیدوارم مداحان بتوانند هم بگریانند و هم عزت اهل بیت(ع) را حفظ کنند و تعبیرهایی که مناسب شأن اهل بیت(ع) نیست را برای گرفتن گریه به کار نبرند.