پزشکیان چگونه توانست در مدت کوتاه، از حامیان خود منتقد بسازد؟

روزنامه هم میهن به این سوال پاسخ داده که چرا و چگونه بخشی از حامیان پزشکیان به‌این زودی به صف منتقدان پیوسته‌اند و چرا و چگونه پزشکیان توانسته است در این مدت کوتاه، از حامیان خود منتقد بسازد؟ 

به گزارش هم میهن، در بخش‌هایی از این مطلب آمده است؛

به نظر می‌رسد ریشه این مسئله، در درک متفاوتی است که پزشکیان از سیاست دارد و گرچه در مقام بیان، نوعی همگرایی ملی را می‌جوید و از «ایران برای همه ایرانیان» می‌گوید، اما در صحنه عمل و با برخورد به واقعیت‌های سخت – و نیز ذهنیت‌های متعارف- دچار چالش و واکنش می‌شود و ممکن است در آینده نه‌چندان دور، سرمایه اجتماعی دولت او به فرسایش دچار آید. 

پزشکیان در تصوری که از میدان سیاست دارد، از ضرورت وفاق و آشتی ملی و کاهش تعارضات و شکاف‌های درونی و تقویت پیوندها می‌گوید و باور دارد بر مبنای آنچه «حق و عدالت» می‌داند، این کار شدنی است.

 وفاق‌ملی به‌عنوان ابرپروژه دولت پزشکیان در جهت رساندن نیروهای متعارض و متفاوت به توافق و تفاهم، می‌توان آن را «برجام داخلی» دانست که حملات مخالفان رادیکال به آن، بر وجهه و موقعیت دولت پزشکیان می‌افزاید. حتی در جلسه دیروز مجلس نیز، این انفعال و گرفتاری مخالفان رادیکال بارز بود. آنان مانده بودند در برابر شعار وفاق و اتکای پزشکیان بر برنامه هفتم و سیاست‌های کلی نظام چه بگویند و از کدام در به مخالفت با او برآیند.

این درحالی است که ناامیدی حامیان از تحقق خواست‌های خود در قالب این دولت (چنان‌که به‌ویژه برای اقلیت‌های قومی و مذهبی در همین بازه کوتاه رخ داده است)، برای دولت اعتبارزداست و پایگاه اجتماعی آن را که در خود انتخابات هم، محدود و شکننده بود؛ تضعیف و تحدید خواهد کرد. ازاین‌روست که به نظر می‌رسد آنچه برای پزشکیان و گفتمان او اهمیت و اولویت بیشتر باید داشته باشد، بیش از رای‌اعتماد گرفتن از مجلس برای وزرا (که آن‌هم ضروری است)، حفظ اعتماد رای‌دهندگان و ارائه تصویری متناسب با شعار «ایران برای همه ایرانیان» از کابینه و رویکرد دولت در سطح جامعه است. این، همان ماموریت دشوار و درعین‌حال، مشترکی است که پزشکیان و حامیان متنوع او در پیش دارند؛ همچون داستانی عاشقانه که با نگاهی آسان و رومانتیک آغاز می‌شود، اما در ادامه به سختی راه و تنگنا و گاه تراژدی می‌افتد.