اعتراض تند روزنامه دولت نسبت به توهین مهری دارستانی به پزشکیان؛ این هتاکان از مسئولیت‌های پردرآمدشان برکنار شدند اما صیانت از امنیت روانی بر عهده دستگاه قضاست

روزنامه ایران از توهین‌های مهری دارستانی به رئیس‌جمهور به شدت انتقاد کرده است.

به گزارش ایران، وقتی رئیس جمهوری تأکید می‌کند که حل مشکلات در گرو همکاری، همدلی و وفاق است، آیا پاسخ جز تأیید وفاق و همدلی است؟ نخبگان سیاسی چنین کردند. اصلاح‌طلبان مانند کرباسچی و آذر منصوری و اصولگرایان مانند سعید آجرلو و محمدکاظم انبارلویی بر صداقت پزشکیان صحه گذاشتند. اما در مقابل، جریانی که شاخه فرعی اما پر سر و صدای حوزه سیاسی ایران محسوب می‌شود، به جای دست وفاقی که پزشکیان دراز کرد، دمیدن بر تنور خشونت و ترویج انزجار سیاسی را پیشه کرد. این عده در شبکه‌های اجتماعی رئیس جمهوری را به دروغ متهم کردند، بعضی تا مرز تهدید فیزیکی پیش رفتند، نسبت‌های ناشایست بکار بردند و تهمت‌های ناروا زدند. این عده چشم خود را بر همه واقعیت‌های تلخ امروز ایران بستند و درست برخلاف پزشکیان که نخواست هیچ دولت و هیچ جریانی را متهم کند، سعی کردند او را به عنوان متهم اول و آخر وضع موجود کشور معرفی کنند.

این روزنامه افزوده است: به فرموده رهبر انقلاب، صیانت از آرامش روانی و امنیت سیاسی جامعه وظیفه‌ای است که بر دوش قوه قضائیه گذاشته شده است. برخی از این هتاکان از مسئولیت‌های پردرآمدشان برکنار شده‌اند. اما به نظر می‌رسد کنترل این جریان‌ها و سالم‌سازی فضای سیاسی مسئولیتی بر دوش همه نهادها و دستگاه‌های مسئول است. روشن است که این امر، به معنای خاموشی نقد و حتی زیر سؤال بردن عملکرد نیست. نقد، نارضایتی و ابراز این نقد و نارضایتی، حق هر شهروند و هر رسانه‌ای است. کمااینکه کسی مانع تجمعات اعتراضی و به‌حق کارگران، بازنشستگان، معلولان و مانند اینها نمی‌شود. اما مسأله این است که فحاشی و دریدن پرده‌های حرمت فقط مسأله‌ای نیست که به شخص رئیس جمهوری منتسب باشد. این امر چنان فضای جامعه را آلوده، اذهان را مشوش و افکار را آلوده می‌کند که جا برای تفکر صحیح سیاسی باقی نمی‌نماند. زیرا تفکر صحیح سیاسی و نقادانه، نه تنها نیاز مبرم امروز ایران برای وفاق است، بلکه این تفکر صحیح است که راه را برای شناخت واقعی مشکلات و پیدا کردن راه حل‌های واقعی و نه عوامفریبانه برای مشکلات باز می‌کند. درغیر این صورت، تنور تند آتش بی فایده سیاسی، هرچند برای این دسته فعالان و کاربران نان دارد اما سپهر سیاست ایران را تیره می‌کند، تا جایی که، خواهد رسید زمانی که چشم، چشم را نمی‌بیند.