چرا باید احمد شاملو را دوست داشت؟

اعتمادآنلاین| کیوان مهرگان: دوست داشتن باید بردار نیست. یعنی نمی توان کسی را به زور و اجبار تشویق و ترغیب کرد که یک نفر دیگر را دوست داشته باشد.اما هر قاعده ای استثنا دارد و به نظرم استثنای این قاعده در میان ادبا و شعرا احمد شاملو است.

احمد شاملو در دوران حیات سیاسی و ادبی و فرهنگی خود رهسپار مقصدی بوده که هر انسان مدرن شرقی ناگزیر از تکرار تجربه آن است.شاملو نه مانند چریکهای کاریکاتوری عشق را به پای آرمان سیاسی به قربانگاه می برد ونه همچون عرفای به آب نزده در گوشه عزلت به ستایش عشق در پستوی خانه می پردازد.

شاملو با مهارتی مثال زدنی می کوشد که عشق را با اعتراض بیامیزد و اعتراض را قبایی کند که تنها برازنده زندگی عاشقانه باشد. برای همین است که شهروند ایرانی در هر جایگاهی قرار می گیرد نیاز به شعر شاملو را همچون تشنه ای طلب می کند.

شاملو به ما می آموزد که زندگی به شکل حقارت باری کوتاه است و همه نکته هم در همین کوتاهی زندگی است. پس باید تا می توان باید برای التذاذ از آن مجاهدت کرد. نه عشق را برای آرمان بکش و نه آرمان را بدون عشق بپذیر.

این هنر منحصر بفرد شاملو او را می برد و درکنار شاعران بزرگ ما همچون حافظ می نشاند.با همان ظرافت و صراحت در سخن. با همان شیرینی و دلنشینی.

این یادداشت پایان ندارد که بخواهم بر آن پایانی بگذارم. تنها برمی گردم به پرسش نخست این مطلب کوتاه. چرا باید «شاملو» را دوست داشت؟