کارگردان سریال ترسناک «احضار»:
ژانر ترس جزو گروه محبوب‌ترین‌ها است
عباسی‌زاده که تهیه‌کنندگی و کارگردانی سریال «احضار» در شبکه نمایش خانگی را برعهده دارد، از ریسک‌های ساخت آثار وحشت، جایگاه این ژانر در آثار نمایشی ایران، ایده اولیه سریال «احضار» و ... سخن به میان آورد و گفت: ژانر ترس در سینما به نسبت کمترین تغییرات را به خود دیده و هنوز هم در گروه محبوب‌ترین‌هاست.
اعتمادآنلاین| ژانر وحشت در آثار نمایشی کشور ما جایگاه چندان مطلوبی ندارد. بسیاری از کارگردان‌ها و تهیه‌کنندگان سینمایی و تلویزیونی به دلیل ریسک‌های بالای این ژانر، رغبت زیادی به تولید آثار در ژانر وحشت ندارند.
رامین عباسی‌زاده از جمله تهیه‌کنندگان و کارگردان‌هایی است که به تولید آثار در ژانر وحشت علاقه‌مند است. او که پیشتر تهیه‌کنندگی سریال‌های ماورایی همچون «او یک فرشته بود» و «سقوط یک فرشته» را در تلویزیون بر عهده داشت، با سریال «احضار» به شکل جدی‌تری ژانر وحشت را تجربه کرده است.
او در پاسخ به این پرسش که چرا با توجه به ریسک‌های موجود در این زمینه، به سراغ این ژانر رفته است، اظهار کرد: سال‌ها قبل در تلویزیون تجربه‌ای به نام «او یک فرشته بود» را در ژانر وحشت به عنوان تهیه‌کننده به ثبت رساندم؛ تجربه جذاب و موفقی بود که توانست جزو آثار خوب و ماندگار مناسبتی در ذهن مخاطبان باقی بماند؛ البته جنس ترس این سریال نه از جنس آثار هالیوودی بلکه بسیار نزدیک به فرهنگ ما ایرانی‌ها بود. بعدها این تجربه در سریال «سقوط یک فرشته» نیز دنبال شد که آن سریال هم پاسخ مثبتی از مخاطبان گرفت.
عباسی‌زاده ادامه داد: در تمامی این سال‌ها به دنبال شرایطی بودم تا ژانر وحشت را با آزادی عمل بیشتری در قالب یک اثر طولانی ـ سریال ـ تجربه و دنبال کنم. اما این تجربه در تلویزیون میسر نبود، چون رسانه تلویزیون به عنوان رسانه‌ای عام، مخاطبان فراوانی دارد و گاهی نوجوانان و حتی کودکان نیز به تماشای سریال‌ها می‌نشینند و اثری نمایشی را دنبال می‌کنند. بنابراین امکان درجه‌بندی سنی برای آثار پخش شده از این رسانه وجود ندارد و بر همین اساس هم برای ساخت سریال «احضار» به سراغ شبکه نمایش خانگی رفتم.
تهیه‌کننده سریال‌های «شمس‌العماره» و «میلیاردر» همچنین درباره علت گرایش پایین کارگردان‌ها به تولید آثار نمایشی در ژانر وحشت، با بیان اینکه قطعا «بخش مهمی از این مساله به علت عدم وجود فیلمنامه‌های قوی و با کیفیت است»، گفت: مهمترین و موفق‌ترین آثار ترسناک سینمای جهان و فیلم‌های ژانر وحشت هم آثاری بوده‌اند که ترس آنها نه متکی بر جلوه‌های ویژه بلکه متکی بر مفهوم ذهنی ترس بوده است.
عباسی‌زاده با بیان اینکه «اصولا ما انسان‌ها با ترس زاده می‌شویم و ترس بخشی از هویتمان را تشکیل می‌دهد»، خاطرنشان کرد: انسان قرن‌ها به عنوان شکار یا شکارچی در حال تعقیب و گریز و هر روز مجبور بود انواع جانوران یا هم‌نوعان خود را بدرد تا سیر شود و حتی بعدها نیز مجبور شد با همین خونریزی‌ها و شکار، خدایان خود را هم نیز سیر کند، چون در غیر این صورت باید منتظر غیرقابل کنترل‌ترین عواقب می‌بود.
تهیه‌کننده سریال‌های «انقلاب زیبا»، «پلیس جوان» و «پریدخت» ادامه داد: حالا همان انسان (کمی باهوش‌تر) در جامعه امروز مجبور است کت و شلوار بپوشد، قبض‌هایش را بپردازد و به جای نیزه و شمشیر، خودکار یا موس کامپیوتر به دست بگیرد. اما خاطره آن قرن‌ها در ذهن انسان از بین نرفته، بلکه فقط سرکوب شده است. یکی از مهمترین دلایل اینکه مسابقات رزمی خشن تا این اندازه در میان انسان‌ها طرفدار دارد این است که ما را به یاد آن روزهایمان می‌اندازد. شاید به خاطر همین هم از سینمای وحشت لذت می‌بریم. چون عمیق‌ترین ترس‌هایمان را در محیط امن تجربه می‌کنیم. در حالی که می‌دانیم تماشای آن برای ما خطری ندارد، عمیقا آن را باور می‌کنیم. حتی مهم نیست زبان فیلم چیست زیرا ترس نیاز به زبان ندارد؛ تاریکی در تمام فرهنگ‌ها منشأ ترس است. در واقع اگر بخواهم صحبت‌هایم را خلاصه کنم، باید بگویم یک فیلمنامه خوب در ژانر وحشت حتی بدون جلوه‌های ویژه خاص می‌تواند موفق باشد.
او همچنین درباره ایده و طرح اولیه سریال «احضار»، توضیح داد: ایده و طرح اولیه متعلق به خودم بود. من این سینما را دوست دارم. علتش هم این است که سینمای ترس سرشار از نوآوری‌ها و شگفتی‌های بدیع است. در حالی که بعضی ژانرهای سینما در حال کمرنگ شدن یا تحول کامل هستند، ژانر ترس در سینما به نسبت کمترین تغییرات را به خود دیده و هنوز هم در گروه محبوب‌ترین‌هاست. اکثر کارگردانان مهم تاریخ سینما این ژانر را تجربه کرده و اتفاقا موفق هم بوده‌اند. چه کسی است که فیلم «درخشش» را دیده و فهمیده باشد و سال‌ها به آن فکر نکرده باشد؟! و یا در همین ایران خودمان کیست که وقتی صحبت از سینمای ترس می‌شود یاد «شب بیست و نهم» نیفتد.
عباسی‌زاده در ادامه در پاسخ به این پرسش که چرا برخلاف روال کلی تولید سریال در شبکه نمایش خانگی، برای «احضار» از بازیگران چهره استفاده نکرده است، گفت: در سینمای وحشت بازیگر شناخته‌شده جزو الزامات تولید فیلم نیست. ممکن است برخی آثار با حضور یک یا چند چهره شناخته‌شده تولید شده باشند، اما فیلم‌های زیادی هستند که با بهره‌گیری از چهره‌های ناشناخته ساخته شده‌اند. این مسئله باورپذیری آثار ترسناک را بیشتر می‌کند. وقتی بازیگری برای اولین بار مقابل دوربین قرار می‌گیرد و در اثری ترسناک نقش‌آفرینی می‌کند، قطعا باورپذیری مخاطب نسبت به او بیشتر از بازیگری است که بارها و بارها در نقش‌های مختلف دیده شده است.
این تهیه‌کننده خاطرنشان کرد: امیدوارم پخش این سریال باعث شود دیگر کارگردان‌ها نیز به ساخت چنین آثاری تمایل نشان بدهند تا شبکه نمایش خانگی فضاهای جدید دیگری را هم به جز آثار طنز و ملودرام تجربه کند. البته ساخت این آثار چالش بزرگی است. می‌توان به قصه گویی بصری در سینما مسلط نبود و فیلم متوسط ساخت ولی غیر ممکن است که به قصه گویی بصری مسلط نبود و فیلم ترسناک ساخت. فیلم ترسناک متوسط وجود ندارد. یا ترسناک است یا افتضاح و شاید این همان دلیلی است که فیلمسازان ایرانی کمتر ریسک ژانر وحشت را قبول می‌کنند.
عباسی‌زاده در پایان یادآور شد: به هر حال باید یک جایی این تابوی تجربه نکردن با ژانر ترس بشکند و راهی آغاز شود تا شاید تجربه آن چراغی در تاریکی باشد برای زنده کردن ژانر ترس در ایران. سریال «احضار» هم تجربه‌ای در همین جهت است که بدون استفاده از بازیگر چهره که به همذات‌پنداری بیشتر بینندگان با شخصیت‌ها کمک کند، وارد این مسیر شده است. تجربه‌ای که امید دارد مسیری بسازد که در امتداد آن هیچ وقت هیچ سانسی از سینما بدون فیلم ترسناک ایرانی نماند.
در خلاصه داستان «احضار» آمده است: اغلب ترس‌ها با شناخت ما از بین می‌روند، اما ترس‌هایی که تا مرگ ناشناخته می‌مانند، رهایت نمی‌کنند.
الهه جعفری، شهریار ربانی، کیمیا ملایی، بنیامین پیروانی، حسین سیفی، ریحانه رضی، یاسمن همتی، نرگس امینی، نوش آفرین رحمانی، شیما مرزی، بهار خانی، محمد توکلی و سلیمه رنگزن از جمله بازیگران بازیگران این سریال هستند.
منبع: ایسنا
دیدگاه تان را بنویسید