ناگهان تغییر!

اعتمادآنلاین| علی پاکزاد- قصر شیرین فیلمی خانوادگی از طبقه متوسط اجتماعی است که از زمانی که حامد بهداد به جاده می‌زند، ساختار روایی‌اش شکل می‌گیرد و مثل همه کارهای میرکریمی این بار اما مسیر رستگاری از میان کاستن خشونت درونی مرد در مواجهه با کودکانه‌های فرزندانش است که شکل می گیرد. طعم زندگی آن هم در جاده‌ای که می‌تواند پر از فضاهای جاندار باشد و نیست!

یک بدمن خودخواه که خانواده‌اش را بازی داده و حتی نمی‌خواسته فرزندان خود را هم همراهی کند، اما به ناچار، در یک مسیر همراه می‌شود و تازه فصل آغازین تجربه‌های رنگی‌اش شروع می‌شود. پالایش روحی حامد بهداد شاید دلچسب نباشد، شاید نیاز به کار و توجه بیشتر باشد اما به هرصورت شکل می‌گیرد.

میرکریمی می‌خواهد پایان وجود هسته گرم خانواده را به اطلاع برساند. تلاشی و فروپاشی آن چیزی که خودمان زمانی برای از بین بردنش آستین بالا می‌زنیم و زمانی پس از فروپاشی دوباره حسرت آن داشته و نداشته را می‌خوریم و این وسط کودکانی زیبا و خوش رفتار و خوش‌گفتار. آنان که قربانیان جاده‌اند. قربانیان جدایی . قربانیان خیانت و قربانیان پدر و مادرهایی دگم و عصبانی.

جاده تمام طول زندگی است. آغاز است. همراهی اتفاقی است. همدلی شیرین است و در جاده است که آدمی متحول می‌شود. در مسیر زندگی است که جلو می‌رود. می‌ایستد یا عقبگرد می‌کند. این بهترین تمثیلی است که میرکریمی همواره درگیرش بوده است.

در فیلم «قصر شیرین» ما با یک حامد بهداد غیر اخلاقی مواجهیم: او راننده ماشین بوده، تصادف کرده و کسی را کشته، فرار کرده، توسط همسرش به پلیس معرفی شده، زندان بوده و پس از آزادی ازدواج دوم داشته، حالا اما سه سال پس از ترک همسر اول و به دلیل به کما رفتن او، برگشته است تا اعضای بدنش را بدون اجازه خانواده بفروشد و ... ناگهان آن نگاه‌های کودکانه، آن همسفری نوع‌دوستانه و آن نیاز بشری به رستگاری گل می‌کند و حامد بهداد در مکاشفه‌ای درونی گرفتار می‌آید.

شاید باید این تجربیات را داشت تا بتوان آن را بخوبی بازی کرد. هرچه بهداد از پسش خوب برآمده و این یعنی زایش تجربه در اندرون یک مرد.