آنها به مردم شلیک می‌کنند

اعتمادآنلاین| علی پاکزاد - «روسی» چهارمین فیلم سینمایی امیر حسین ثقفی پس از «مرگ کسب و کار من است»، «همه چیز برای فروش» و «مردی که اسب شد» در مقام کارگردان است. تکامل یافته سه فیلم . انگار روسی همان بازی رولت روسی است. آن سه فیلم اگر شلیک نکرده باشند این یکی حتما مغز مخاطب را می پاشاند. مهم این است که همانطور که فیلمها متکامل می شوند ثقفی هم متکامل می شود و از بالا به جامعه نگاه نمی کند . او با هر فیلمش از نردبان خدایی پایین آمده و در جامعه حل و نه حذف شده. او اگر پیش از باز‌ی‌گیری از هنرپیشگان به آنان گفته باشد «اتوبوسی بنام هوس» را ببینند گزاف نگفته است.

یک جامعه رو به زوال. بیماری معشوقه شدن و عاشقان بسیار، رنج کشیده و بیمار . رهایی از زندان حکومت و گریختن به زندان تن در جامعه. افیونی به نام الکل. و مهمتر از همه تجاوز بی صاحبی که یکی باید گردن بگیرد!

در انتها هم دوست داری پسرک مو بور فیلم مثل شخصیت اصلی فیلم «استاکر» « تاراکوفسکی» راه معجزه را بداند و بیننده او را ببیند که مثل پسرک «مرگ در ونیز» ویسکونتی تو را در شمال ایران به خلسه مرگ فرو می برد و پس از چشم باز کردن می بینی که فیلم تمام شده است و واقعیت جامعه همان است که بوده و انسان‌های بیمار و افرادی که به جان هم افتاده و جوانمردی های بدلی، و قول‌های واهی از روی مستی!

فیلم در سینمای ایران که گرفتار داستانهای تکراری است یک گام به جلو ست. کارگردان در مقام جامعه شناس است اما روانشناسی می کند. طناز طباطبایی نقشش را بازی نمی کند بلکه زندگی می کند. صابر ابر گویی دائم الخمر چهل سال پیش است و میلاد کی مرام شبیه از خود گریخته ای می ماند که به دامن فیلم پناه آورده است و امیر آقایی قیصرناکارآمد این جامعه واژگونه و بخت برگشته است.

فیلمنامه «روسی» نوشته امیر حسین ثقفی است .کارگردانی که به تمام معنی مولف است و از ژانر اجتماعی بکر خود دست بر نمی دارد. اجتماعی پر از محکوم. محکومانی که نجات پیدا نمی کنند بلکه از چهره ای به چهره دیگر منتقل می شوند گویی نقص خلقت را ثقفی یافته و دائم در چشم مخاطب فرو می کند. این فیلم شاید ارتباط ویژه‌ای با مخاطب عام بر قرار نکند. اما روایتی از درونی ‌ترین حالات و احوالات اعوام در جامعه است.